Dag 49 - 55

Virginia City – 1 juni

We rijden ten westen van Grand Teton en Yellowstone naar het noorden. Het weer kwakkelt wat, niet zo erg voor de lange rit vandaag.

In Warm Springs (een rivier die nooit bevriest) breekt de zon door. De uitnodigende camping, de joviale 'camphost', doen ons twijfelen. We kijken wat naar een hengelaar en besluiten toch maar verder te trekken.

Aan Upper en Lower Mesa falls, trekt de hemel weer toe, gauw wat foto's nemen en weer onderweg.

In de late namiddag bereiken we Virginia city en Nevada city, 2 gerestaureerde ghosttowns (verlaten mijnstadjes). Kuierend snuiven we de sfeer op van het oude Western stadje. In de 'Bail of Hay', een authentiek saloon verdrijft een reusachtige houtstoof de kilte.

Aan de meterslange toog geraken we aan de klap met Erika, de barmadam.We informeren naar een campground en al snel heeft ze door dat we er geen 30$ voor over hebben.

Ooit werkte ze nog in Chick's Bar, in Alder een 15 mijl verder. Na een telefoontje is alles geregeld: we mogen op de parking van de bar overnachten. Wij dolgelukkig op pad!

Ter plekke installeren we ons aan de bar voor een 'beleefdheidspint'.

Alder telt zo'n 50 inwoners, 10 zitten er aan den toog!

We ontmoeten er John, een oude rancher met 3000 stuks vee en ooit nog eigenaar van de bar!! Onlangs schoot hij met zijn maat een eland. Het beest was zo zwaar dat er een kraan en vrachtwagen aan te pas kwam!

Bob, een wegenwerker, trakteert. Hij heeft Schotse roots, woont hier 800 km vandaan en werkt regelmatig op verplaatsing. Ook hij is jager (zoals de meesten hier denk ik). Hij loodst me mee naar zijn Jeep : aan het plafond hangen 5 geweren, één staat naast hem op de passagiersstoel. Ik werd sprakeloos. Hij wou ons morgen, na het werk, mee uit nemen om wat te schieten. Sorry, we vertrekken morgenvroeg.

Later op de avond valt Erika nog binnen, we doen de glaasjes nog eens vol! Gelukkig slapen we 'om de hoek'. Iedereen heeft het hart op zijn tong!

NB. Het is hier de gewoonte zijn geld op de toog te laten liggen. Bij een bestelling neemt de barmadam het nodige geld van de stapel dollars!

Sheridan/Helena – 2 juni

Te laat worden we wakker. Rond 9 h gaan we voor een kop koffie, Bob zit al aan 't ontbijt en nodigt ons uit aan zijn tafel. We laten ons verleiden en bestellen een stevig ontbijt.

Bob werkt hier nog één week en rijdt dan naar huis, tegen de Canadese grens. Na nog één klus op verplaatsing, werkt hij de rest van het jaar dicht bij huis. Een leven apart.

Als hij doorgaat, beloven we hem ooit eens te bezoeken in Yaak. Na nog een zoveelste kop koffie (die ze steeds maar bijschenken) vragen we de rekening..... Bob heeft alles betaald.

Sprakeloos …. Bob, de noeste wegenwerker, jager, trapper met een gouden hart!

We houden halt in Sheridan, Helena : één straat groot met veel leegstand!

Op Highway12 vinden we op 2000 m een leuke camperplek. We verzamelen véél hout en maken een reuzekampvuur!! Het verslag kan weer wachten!!

Lewis en Clark expeditie – 3 juni

We dalen af. In Avon, een piepklein dorpje, bezoeken we een antiekzaak (antiek is hier een heel ruim begrip: het gaat van rommel, over kringloopwinkel en prullaria naar brokante. Amerika, zoals we het nu kennen bestaat maar zo'n 130 jaar, dus voor hen is de stempel 'antiek' nogal ruim).

In Avon dus, vinden we een prachtstel sneeuwschoenen van ± 1920, voor een prikje. Lief is niet te houden, na wat afbieden zijn ze van ons.

Overal in de streek worden we geconfronteerd met sporen van de Lewis en Clark expeditie, 2 militairen die in 1803, van president Jefferson, de opdracht kregen een route te vinden naar de Stille Oceaan in het Westen. De moeizame tocht over de Rocky Mountains en verder (onbekend gebied voor de blanken) slaagde, dankzij de hulp van Sacajawea, een Shoshone indiaanse, die met haar baby, als tolk een grote inbreng had.

Dankzij hun bevindingen onstond later de 'Oregon Trail', waarlangs duizenden pioniers in het Westen hun geluk gingen zoeken.

In Hungry Horse slapen we langs een meer. De voorbereidingen voor het kampvuur worden in de kiem gesmoord door een hevige plensbui.

Glacier NP – 4 juni

Het park ligt tegen de Canadese grens, de mooiste route is nog afgesloten wegens lawinegevaar. Jammer.

Een koffietje in het 100 jaar oude Many Glacier Hotel (op kosten van de zaak) maakt veel goed. Het gebouw, 3 verdiepingen hoog, wordt ondersteund door enorme cederboomstammen.

In Avalanche Creek, tussen 1000 jaar oude ceders en ponderosa pines, bereiken we, na een steile klim Avalanche Lake.

Ons meest noordelijk punt is bereikt, Canada laten we voor een andere keer …...

Op naar de Westkust.

Aan het Flatheadmeer vinden we onze nachtstek. Hout sprokkelen, kampvuur, je kent het ondertussen wel!

On the road 5 juni

Het Flathead reservaat heeft twee gezichten: rond het meer onverwacht rijke optrekjes (door de indianen verpachte gronden aan rijke Amerikanen?) en de typische armzalige stofferige buurten verder van het meer.

We lunchen langs de (door smeltwater) gezwollen Snake rivier en overnachten aan de Wallmart in Smelterville (stadje waar vroeger ertsen gesmolten werden).

Soap Lake – 6 juni

Deze streek was ooit Frans bezit. In Cœur d'Aleine (je kan er zelf een verhaal bij verzinnen …) bevoorraden we onze portemonnee en genieten, na lang, van een leuk Europees aandoend stadje: koffiebars, winkeltjes allerhande.

Aan de jachthaven worden nieuwe graspleinen aangelegd: met een groot sproeikanon spuit men een groene smurrie over de kale grond. Het is een mengeling van graszaad en meststoffen, de groene kleur, zorgt voor een 'instant' groen effekt!!

Davenport, Odessa … een streek die groen blijft door de gigantische sproeinstallaties. Sommige zijn 500 m lang en rollen traag over het land in een nevel van waterdruppels. Hoe lang kan dit doorgaan??

Toevallig, zoals dikwijls op onze reis, rijden we langs Soap Lake. 17h, misschien vinden we hier een plekje voor de nacht. We keren terug. In het centrum valt mijn oog op een affiche 'POW WOW'! 6-8 juni!

Yes! Hier MOETEN we een plek vinden.

Op een grasplein staan stalletjes met indiaans artisanaat. We mogen onze camper bij de 'handelaars' zetten … gratis. De camping, iets verderop laten we links liggen.

We vinden een plekje, naast ons lopen al enkele indianen, in traditionele klederdracht rond.

Rond 7h begint het feest. De ritmische trom, begeleid met hoge keelklanken van mannen geeft ons koude rillingen.

Statig, majestueus en fier komen de dansers, stampvoetend, de grote cirkel binnen; de Amerikaanse vlag voorop, gevolgd door een bonte mengeling, mooi uitgedoste mannen en kinderen. De vrouwen in prachtige gewaden, één arendsveer kaarsrecht in hun haar, sluiten op ingetogen wijze de groep.

Na een korte speech van de 'ceremoniemeester' is 'den dans open' en zorgen beurtelings verschillende tromgroepen voor de begeleiding. Er wordt ook 'uitgenodigd', een lieftallig meisje nodigt Lief, ietwat verlegen, ten dans.

Rond 22h wordt afgerond … afspraak morgen om 13 h.

De meeste indianen trekken zich terug in kleine tentjes, enkelen hebben een camper. Plots steekt er een felle wind op … alsof de Grote Manitoe daarboven vond dat het goed was!

Meer dan gelukkig, dit te kunnen beleven vallen we in slaap.

Soap Lake – 7 juni

We vernemen dat Soap Lake een echt 'zeepmeer' is (er zijn er slechts enkele wereldwijd). Het bevat vele mineralen en een olie-achtige substantie (voor de kenners de pH is 8,9). Het slib langs de oevers is heilzaam voor de huid, deugddoend voor psoriasis …

We nemen een duik, ja het voelt fluweelzacht aan, de shampoo die we kochten hebben we niet nodig.

13h: we begeven ons terug naar de POW WOW. Dezelfde ceremonie als gisteren, de ceremoniemeester vertelt regelmatig nieuwtjes van her en der in de indianenwereld, zo blijft iedereen op de hoogte.

Rond 16h wordt omgeroepen dat iedereen met de bus naar de lokale school kan voor een etentje. Vol ongeloof vragen we even na, en ja iedereen is uitgenodigd!

Met een typische gele schoolbus gaan we op 'restaurant' en dompelen ons onder in dit volks gebeuren.

De avondsessie wordt voortijdig afgebroken wegens te sterke wind: de sierlijke hoofdtooien met arendsveren zouden schade kunnen oplopen.

Tevreden gaan we naar onze camper. Eten hoeven we niet meer.