Dag 21 - 27

Goblin Valley – 4 mei

Het ontwaken gebeurt in slow motion, alsof de naam van campground 'Sleepy Hollow' er iets mee te maken heeft. Neen, gisteren stelden we onze spieren danig op de proef dat we vandaag wat gas moeten terugnemen. Iemand zei ons ooit : “Als je iets wil zien in de parken moet je stappen, klimmen, klauteren!”

Vanuit de mega-motorhome van Steve komt ons de geur van gebakken spek tegemoed!

Het heerlijke ontbijt onder 'onze' boom doet wonderen. Na een korte babbel met Steve gaan we weer op pad. Goeie jongen, maakt hier enkele maanden kunstwerkjes, verkoopt ze in Sedona en vertrekt in de zomer naar Oregon waar hij bij een mijnbedrijf werkt. Wat een leven, altijd onderweg!

Goblin Valley is een klein staatspark waar je tussen 'legers' van gebeeldhouwde dwergen, kobolden andere fantasy-figuren loopt. Ook hier kwamen we ET weer tegen!

's Namiddags bereiken we Arches, de camping is volzet. Na wat boodschappen en een 'lekkere?' hamburger bij Wendy's, vinden we nog een plekje langs de Coloradorivier.

We hebben een gezellige babbel met onze buren rond het kampvuur.

Arches – 5 mei

8 uur, ontbijt aan onze picknick-tafel.

We trekken onze wandelschoenen aan. Het park bevat zo'n 2000 natuurlijke bogen, doch ze liggen niet voor het grijpen. De tocht naar 'Delicate Arch' (de meest bekende) vergt een heuse lange klim. De 2 bussen met Chinese toeristen zorgt wel voor wat grappige situaties; alleen al de lange wachtrij van zo'n 50 Chinezen voor de toiletten is hilarisch!

Verder rijden we langs 'Balancing Rock', 3500 ton rots, steunend op een lemen voetstuk.

Sand Dune Arch, Broken Arch, Devils Garden, waar enkele bogen verscholen liggen. Alle eisen ze de nodige spierkracht om ontdekt te worden.

Uitgeput bezoeken we nog op de terugweg de dubbelboog, weer goed voor een extra 3 km! Om 18h (veel te laat) verlaten we het park.

Terug naar de vorige camping is geen optie voor Lief. We rijden door hopend op een meevaller. 45$ … te veel voor een korte nacht, 25 $ op een erbarmelijk plekje … afbieden helpt niet.

Het begint te schemeren, we zien enkele campers staan en rijden erop af. In een woonwijk in aanleg staan 3 mannen te 'tetteren'.

Steve nodigt ons uit om op zijn ruime oprit (in aanleg) te staan. Oef, saved by the bell!

Lief tovert een maaltijd op tafel en voor het pikkedonker is liggen we afgepeigerd op onze 'pulder'!

Monument Valley – 6 mei

's Morgens komt Steve, mok koffie in de hand (zoals alle Amerikanen hier met een of ander drankje in de hand rondlopen), even dag zeggen. Steve (ook gepensioneerd) is een natuurmens en trekt regelmatig met zijn pickup voor enkele weken de bergen in. Hij vertelt ons dat in de US nogal wat 'Publieke gronden' (BLM) zijn, waar iedere Amerikaan gebruik van kan maken. Je kan er dus gratis overnachten. Dat zullen we onthouden.

Onderweg ontbijten we aan de 'Wilson Arch', hier zien we onze eerste beer over de rotsen stappen. Ja, ze zijn er dus toch!

Vandaag een lange route naar Monument Valley. Onderweg steekt de wind op, het zand waait over de weg, onze 'truck' is moeilijk in toom te houden.

Van ver zien we de enorme rotsformaties als kathedralen aan de horizon verschijnen. Indrukwekkend.

Het park wordt door indianen beheerd, 20 $ ingang en 75 $/persoon voor een rondrit (1h) vinden we overdreven (campers zijn, terecht, niet toegelaten op het '4x4' terrein). De zandstorm neemt in hevigheid toe, we houden het voor gezien!!

Na zo'n 500 km bereiken we Cortez, bevoorraden ons in de 'liquor store' en vinden een plekje aan 'Mesa Verde'.

Lief bakt een lekkere tonijn en ik ontkurk een lekkere rooie (na enkele dagen drooglegging smaakt die overheerlijk)!

Al gauw ligt Lief horizontaal tussen de zandstormen en de beren!

Mesa Verde – 7 mei

We ontbijten op de parking van het infocentrum. Enkele mensen staan in een wachtrij. We sluiten aan.

Om 8h openen de deuren, en iedereen begeeft zich in colonne naar de balie: hier kunnen we inschrijven voor 2 begeleide rondleidingen in 'cliff dwellings' (indiaanse rotswoningen). We betaalden 16 $ voor ons beiden, en dachten met een wrang gevoel terug aan Monument Valley.

De complexe rotswoningen (1100 -1300) getuigen van een hoogontwikkelde beschaving van de Anasazi-indianen. Ook hier weer de vraag waarom alles plots werd verlaten....

Cliff Palace, een uitgebreid complex met 150 kamers en 6 kiva's (ceremoniele ondergrondse kamers, bereikbaar via een ladder door het dak).

Het Balcony House bereik je via een ladder van 10 m, de uitgang (en vroeger de enige toegang) is een kleine tunnel, waar je op handen en voeten doorkruipt.

In het museum krijgen we een mooi overzicht van de Anasazi-cultuur.

Als kers op de taart bezoeken we nog het Tree house, waar we in een gerestaureerde kiva konden afdalen.

Tijdens een rondrit door het park bezoeken we nog verschillende opgravingen en leren hoe de Anasazi in de loop der eeuwen van bovengrondse woningen (pithouses) op het hoogplateau evolueren naar ondergrondse woningen (betere isolatie) en tenslotte naar de complexe rotswoningen.

Afgemat van de lange dag, het vele stappen en verzadigd van de opgedane kennis 'kappen we ons af' op de camping van Mesa Verde. Warme douches en internet … dat mag wat kosten!

Lief herleeft als ze plots 'elks' (Wapiti herten) door de camping ziet slenteren.

Een (te) vermoeiende dag, ik werk de webblog bij. We zitten op 2500 m, het wordt koud ….

Durango – 8 mei

Het sneeuwt! Gelukkig krijg ik de 'camper-kachel' aan de praat.

We gaan uitgebreid douchen. Ik vergat mijn handdoek, loop terug en beland in alle haast in een andere camper van hetzelfde type als de onze. De dame des huizes en ik, mijn kop al vol shampoo, verschieten ons een bult! Verlegen druip ik af en vind onze camper een eindje verder.

Op naar Durango, een van de vele goudzoekersstadjes waar het Westen mee bezaaid ligt. Durango heeft zijn straatbeeld van de jaren 1900 kunnen behouden en is geëvolueerd naar een moderne stad met winkeltjes, bars en restaurantjes.

We kuieren door het 'western' stadje, kopen wat 'bluegrass' muziek, Lief een knal-Durango Tshirt en lunchen bij 'Jean Pierre'. Eindelijk, na weken, genieten we, bij ons slaatje, van een echt krokant stokbrood. Een verademing na weken zompig Amerikaans brood!

Op weg naar de motorhome kunnen we niet weerstaan aan de 'live' muziekklanken: banjo, contrabass en gitaar … bluegrass!!

We blijven plakken en vinden een slaapplek op de parking van de plaatselijke 'Walmart'store (eengrote winkelketen).

De attractie van de streek, een 72 km lange rit met een stoomtrein naar Silverton (zilvermijn) en terug (totaal 9h) laten we liggen!!

Great Sand Dunes – 9 mei

Colorado, een staat met veel pieken: 54 toppen liggen boven de 14 000 voet (4200 m).

Via de Wolf Creek Pass (3100 m), een steile klim van 15 km; hier en daar staat een pick-up met zware trailer, met open motorkap af te koelen. Ons beestje doet het voortreffelijk.

We zien veel 'elks' (herten), op enkele mijlen zien we verschillende aangrereden dieren langs de weg liggen! Vreselijk.

We rijden langs de Rio Grande, een naam als een klok voor wie van Westernfilms houdt!

In Del Norte, een ingeslapen westernstadje, houden we even halt. In een antiekwinkeltje praten we met de oude uitbater, die samen met zijn spullen ouder wordt en de tijd ziet voorbijtikken. Hij woont met zijn vrouw, een Weense, zo'n 150 mijl verder. 3 dagen in de week 'verhuist' hij naar zijn winkeltje en wacht er op de klant die maar niet komt. Schrijnend!

De camping van Great Sand Dunes is volzet, we moeten uitwijken naar het San Luis Lake (dat nu droog staat!) State Park.

Prachtplek voor 20 $ met zicht op de duinen met daarboven de besneeuwde bergen van San Juan, die mooi paars kleuren in de avondzon. De fel opstekende wind zorgt voor een hallucinant schouwspel.

De rit heen en weer : 30 mijl. Hier mag je niet nadenken over afstanden!!

Great Sand Dunes – 10 mei

De wind is gaan liggen, de zon doet het kwik klimmen! Snel richting duinen.

Onze verbazing is groot als we, voor de enorme duinenmassa (sommige pieken tot 250 m hoog) een brede rivier zien lopen. De combinatie water, hete zandduinen en besneeuwde bergtoppen op één foto is op zijn minst ongewoon!

Springend van 'eilandje' tot 'eilandje' proberen we er met droge voeten door te geraken.

Na 5 minuten in het hete zand zijn onze schoenen al droog.

We mikken naar de hoogste top en zoeken een weg die ons, zonder te veel stijgen en dalen naar boven voert. Na een lange tocht over een kam, ploffen we hijgend in het hete zand. ('s Zomers op het middaguur kan het zand 70° bereiken!).

Hoger ??

Neen, dit is genoeg.

Het is weekend, 10h. Vanop onze uitkijkpost zien we de toeristen als felgekleurde stipjes de hellingen opklauteren. Wij waren ze voor.

We geven onze ogen de kost als enkele waaghalzen langs de steile zandhellingen met snowboard of ander tuig naar beneden glijden. Velen bijten in het zand, enkele stoere kerels geraken heelhuids beneden.

Op de vraag of we ook eens willen, knikken we heftig nee!

Afdalen gaat vlot, bijna lopen!

De Rio Grande slingert door brede groene dalen, bezaaid met ranches omringd onmetelijk grote weiden. Af en toe zien we een groepje 'echte' cowboys het vee bijeendrijven.

In het ingeslapen zilvermijndorpje Creede, kopen we wat antiek van een ex mijnwerker. Dan slingert de weg omhoog naar de Slumgullion pas (3500 m) en kronkelt naar het lieflijke Lake city.

In de 'Restless Spirits Saloon', met zijn 15 m lange toog, waar je zo de volle pinten over ziet schuiven, kunnen we op internet, wijst de uitbaatster ons waar we gratis kunnen overnachten. Aan de overkant is de 'goldminers'bank.

Alles wat een mens nodig heeft, die enkele dagen van de buitenwereld is afgesloten.

We zoeken onze slaapplek op, naast een snelstromende rivier.

Snel wat opgefrist en terug, te voet, het stadje in … vanavond blues in onze saloon!!

Amateurs van de bovenste plank, maar oh zo goed en puur. Natuurtalenten!!

'The house of the rising sun' is de afsluiter!

Rond 23h stappen we terug 1,5 mijl naar onze camper. Pikkedonker!