Dag 15 - 20

Zion – 28 april

Vroeg uit de veren, boodschappen doen en bijtanken. Onze slokop (20 l/100km) heeft om de 2 dagen dorst. Gelukkig kost de benzine hier maar 0,70 €/l, zodat het betaalbaar blijft.

Eens in het Zion National Park, zoeken we snel de 'campground' op. Een 'camphost' in een 'golfkarretje' neemt ons op sleeptouw en loodst ons naar een van de laatste vrije plekken, voor mindervalieden, maar voor één nacht kan dit wel.

We maken ons snel klaar en nemen de 'shuttle' bus naar het uiteinde van het park: 'the Narrows'. Na een korte wandeling langs de rivier kan je door het water, stroomopwaarts de smalle canyon 'induiken'.

Lief leent me een van haar 'nordic' sticks (3 poten is beter dan 2) en we 'gaan te water'; angstig, aarzelend wat mij betreft, Lief de waterrat, meters voor mij uit....af en toe omkijkend of ik volg en niet verzuip!

Het water, 11° C, volgens de 'ranger' aan de info, vult onze schoenen en rijkt tot onze knieën, of hoger. Dan is het tijd om de rivier over te steken, naar minder diepe plekken. Al gauw heeft Lief (natuurwonder), door hoe we de grootste dieptes moeten vermijden. Waar anderen tot hun middel door het water waden, loodst zij me, zigzaggend, veilig stroomopwaarts. Wat ik droog wil houden blijft droog!

De canyon vernauwt, boven ons zien we, tussen de steile rotsen, een smalle spleet blauwe lucht.

Na 2h ploeteren, nemen we een pauze … we zijn hier helemaal alleen. Verder gaan … neen het wordt te laat. De terugtocht verloopt vlot, hoewel je spieren in het koude water het soms laten afweten. Ik voel me veilig met zo'n gids!

Met kletsnatte voeten stappen we op de shuttle, snakkend naar ons 'huisje' op de camping!

Een flesje wijn en een lekker maaltje brengen ons weer op temperatuur.

Onze overbuurtjes uit Montana, nodigen ons uit bij hun kampvuur. We genieten van de warmte en de babbel, maar snakken toch naar ons warm nestje!!

Later horen we in het infocenter, dat we nog verder konden, maar we dan al snel hadden moeten zwemmen!

Zion – 29 april

We ontwaken superlaat: de vermoeidheid en de klok staat hier een uur voor (mountaintime).

Met de 'shuttle', verkennen we nog enkele plekjes in de prachtige vallei.

Eind 1800 ontdekten de Mormonen deze vallei met vruchtbare bodem. De eerste pioniers vonden dit 'het Beloofde Land' en doopten het Zion.

Tenslotte verlaten we het park via een smalle tunnel (uit de jaren 20); onze 'mini' camper kon erdoor zonder speciale escorte van een ranger.

Op naar Bryce Canyon.

We vinden een rustige plek in Dixie National Forest, net voor het park.

2300 m hoog, berekoud! Lief met thermisch ondergoed, ik met pyama, onder een dubbel deken, dicht tegen mekaar. Pikkedonker en muisstil!

Bryce Canyon – 30 april

's Morgens gauw in de warme kleren en richting Bryce Canyon.

We rijden langs de canyon en kijken uit op een soort diep gelegen amphitheater, gevuld met torenhoge, door weer en wind gesculpteerde zuilen.

Via de steile Navajo trail, dalen we te voet in de canyon. Het stappen langs de hoge zuilen is adembenemend. Al gauw herkennen we vele figuren : “kijk ET!, een zatte koning, met zijn kroon op half zeven, stokstaartjes, een madonna ….”

Het pad leidt naar het beeld van Queen Victoria!

Na een steile klim bereiken we terug de canyonrand.

We rijden 20 km verder het park in, en stoppen op de vele uitzichtpunten, we zien onze eerste 'arch' of stenen brug!

's Avonds snoepen we van een heerlijk buffet, 'a volonté', bij Rubys Inn, een familiehotel uit de jaren 1900.

Prachtige houten contstructie, aan de muren enorme hertengeweien .

We proberen op internet de geraken, het blijkt echter dat dit pas lukt als je een kamer hebt.

Dan maar terug naar onze slaaplek van vorige nacht, koud maar o zo gezellig.

Boulder – 1 mei

We rijden naar Capitol Reef langs de Freeway 12, de mooiste 'scenic route' van de US. Het is een onherbergzaam gebied, dat lange tijd niet is ontsloten. Hier werd de post nog lange tijd met een muilezel bezorgd. Het laatste stukje asfalt werd hier in 1984 gelegd!

De natuur is er prachtig, vruchtbare valleien, ingesloten door hoge bergen. Prachtige vergezichten. Na een lange klim, bereiken we een hoogte van 3000 m, de loofbomen langs de weg, schijnbaar dood, vonden het nog te koud om te botten!

In Boulder, waar de weg plots een hoek van 90° maakt, reden we rechtdoor en belanden in een lokaal eethuisje, gevuld met stoere motards en 4x4 cowboys. De gezellige sfeer, met wulpse 'waitresses' nodigen ons uit voor een stop! We delen een uitgebreide sla met een lekkere vleesschotel en een 'large coke, on the rocks'. Smullen !!

Hier begint de 'Burr' trail, naar de 'Mulley Twist canyon': een oud goudzoekerspad!

“Doen??”

“Ja, zeker!”

De weg slingert, versmalt en duikt naar beneden. Plots belanden we in een nauwe kloof, met steile vuuurrode rotsen, adembenemend. De avondzond accentueert de kleuren. We stoppen om de haverklap voor een fotosessie!

Van het eigenlijke pad, geen spoor. De rit duurt lang, we twijfelen …. Na 30 mijl (42 km) zien we iemand met een pick up. Hij verzekert ons dat de canyon nog een 5 mijl rijden is, echter na een halve mijl stopt het asfalt!

Even doorslikken en verder op pad!

Onderweg steken we een fietster voorbij, zwoegend op het hobbelige grintpad. Er zijn er nog gekker dan wij!!

Na lang hobbelen bereiken we ons doel! Zand wegspoelen met een pintje, genieten van de desolate wildernis, de lonkende canyontocht morgen, zie ik plots onze moedige dame uitgeput de laatste helling oprijden.

Lief nodigt ze uit voor een glaasje water; hijgend, in kandans blijvend horen we : “thanks, no time, will be to late ..!”

Vroeg naar bed, we willen morgen op tijd de 'Mulley Twist canyon' in!

Buiten is het aardedonker, mijlen in het rond geen teken van leven, op de slangen, schorpioenen, beren en bergleeuwen na!

Capitol Reef – 2 mei

7h. We wippen uit bed, geen tijd voor ontbijt, gauw een paar boterhammen met beleg ingepakt; Lief wil op pad!

In de canyon, zorgen de binnenvallende zonnestralen al voor een aangename temperatuur, in de schaduw is het nog koud. Boven ons zien we de zwaluwen in duikvluchten zorgen voor hun ontbijt. Onopvallend hou ik de canyonrand boven ons in 't oog. Je weet maar nooit wie ons van daar in de gaten houdt! Ver van alles, zonder GSM signaal … niet alledaags!

Hier en daar zien we nog een waterplas. Op een zonnig plekje eten we onze 'bokes' op en vatten de terugweg aan. Na 3 h staan we veilig terug aan onze camper.

Zwijgend, voor de laatste maal genietend van de omgeving rijden we terug.

“Weet je waar ik zin in heb?”, vraagt Lief plots.

“Een lekker stuk taart en een goeie 'jat' koffie!”

Terug in ons, inmiddels vertrouwd eethuisje, kiezen we als kinderen elk het lekkerste stukje vlaai (of pie zoals ze hier zeggen) uit, 'with cream' (slagroom).

De koffie, die hier regelmatig wordt bijgeschonken, doet wonderen!

Het personeel herkent ons en vraagt met veel belangstelling hoe onze trip was!

Het was als thuiskomen!

Onderweg naar Capitol Reef bezoeken we nog het museum van de Anasazi; sporen van deze indianenstam, vind je in de hele streek. Ze woonden hier tot ± 1200 en verlieten dan om onverklaarbare reden hun gebied! Dit verhaal komt herhaaldelijk terug. Voor de wetenschappers een raadsel.

De camping van Capitol Reef is volzet, we wijken uit naar een 'Freeby', net buiten het park.

Capitol Reef – 3 mei

We geraken zonder kleerscheuren van ons toch wel rotsige camperplek en ontbijten in Fruita, in de grote boomgaard van het park.

Net als Zion, werd Capitol Reef rond 1880, door de mormonen, op de vlucht omwille van hun niet aanvaarde principes (polygamie), 'ontdekt'. Tevens konden de Ute-indianen bekeerd worden.

Ze leefden er lang en gelukkig, tot het gebied nationaal park werd. Stilaan moesten ze verdwijnen.

Hun boomgaarden (10 000 bomen) en enkele oorspronkelijke huisjes en stallingen getuigen nog van hun aanwezigheid.

We volgen, met de camper,de 21 km lange route tot Grand Wash en Capitol Gorge (2 door water uitgesleten diepe canyons, met rechte wanden). We lopen weer in het spoor van de eerste pioniers, sommige van hun namen staan gegraveerd in de rotswand, in de buurt van indiaanse 'petroglyfen' die zo'n 1000 jaar ouder zijn. Na een steile klim over rotsen, bereiken we de 'tanks': diepe uithollingen in een meestal droge rivierbedding, waar honderden liter water opgeslagen liggen. Voor de vroegere goudzoekers ideaalom hun watervoorraad aan te vullen.

Het pad van onze laatste tocht gaat steil omhoog, verlaat de Fremont rivier en brengt ons in een dal met een grote natuurlijke brug.

Even buiten het park overnachten we op een ietwat verwaarloosde campground, drinken ons laatste biertje (in Utah vindt je alcohol enkel in liquor stores) nemen een uitgebreide douche. Onze enige buur, Brian haalt gesteenten uit een naburige mijn en polijst ze. Zijn 'atelier' neemt 2 campingtafels in beslag! Lief toont wat veel enthousiasme en algauw krijgt ze een kaarsenhoudertje toegestopt.