Dag 21 Boston

Ja en dat Massachusetts moet je erbij zeggen, want zo door een kleine 9 staten gestruind te hebben in 3 weken tijd, heb ik ervaren dat zo ongeveer iedere stad van betekenis in de VS, zijn alterego in menig staat heeft.

Half 7 op, bammen voor de hele dag maken. Nee, niet echt ´hollands´, veiliger voor mijn glutenallergie. Geloof me, ik pakte liever burgers en pizza punten bij de ontelbare standjes.

Plasje+poepje en richting receptie.

Afgesproken met de taxi firma. We zouden wachten @ the office.

We waren veel te vroeg. 5 over half acht, waar 8 uur was afgesproken. En het was koud. Heel koud. Diverse plassen en poelen op de camping om ons heen, waren stijf bevroren. Dat in tegenstelling tot gisteren.

Maar gelukkig was de taxi ook te vroeg. 10 voor acht kwam een oude chrysler voyager voorrijden.

We gaven aan wat we wilden, eerst een ATM en dan naar het station van Newburyport, vanwaar een trein met bestemming Boston zou vertrekken.

5 over acht waren we al op het station. Het vertrekschema gaf aan dat er net een trein weg was. Wij dachten dat de volgende om 9 uur zou vertrekken, maar dat was fout ggedacht. Half 10 ging de volgende trein richting Boston.

Newburyport is een kopstation, duidelijk te herkennen aan de stootblokken op beide sporen. Achter de blokken liep wel nog rails, maar duidelijk was, dat als daar een trein vandaan kwam, zaken pas echt creepy zouden zijn.

We liepen wat over het stationnetje, o.a. naar de gesloten wachtkamer en namen op perron 1, uit de wind, plaats in het waterige, maar toch lekker warme zonnetje.

Kwart over negen kwam een typische amerikaanse loc, ding-ding-ding-ding bellend, langzaam voorrijden. Hij trok zo´n 7 a 8 voor Nederlandse begrippen, grote personenwagons. Paarse wagons, oveerigens ook de kleur van de loc, want we zaten op de paarse lijn. De MBTA (Metropolitan Boston Transport Assosiation) exploiteert zo´n 10 commuter (forensen) trein verbindingen, die allen door een kleur zijn aangegeven.

In de taxi hadden we al gevraagd waar de kaartjes automaat stond. Kaartjes worden in de trein verkocht, zei de vrij stugge en zwijgzame bestuurder.

Niet over een nacht ijs gaande, vroeg ik het ook nog eens aan de conductrice. Ik kom zo bij u was het antwoord.

Ouderwetse kniptangen verknipten het vervoersbewijs zo, dat ieder ander die het bekeek, exact kon zien wat de bedoeling was. Aantal personen, one-way of round trip en wat zo meer voor een eventuele controleur, maar ook natuurlijk voor de terugreis, handige informatie zou zijn. En er werd een geel kaartje onder een klem op de rugleuning voor ons geschoven, waar, wederom via kniptang, was aangegeven hoeveel haltes we wilden reizen. Bij ons was niets weggeknipt. We gingen tot het eindpunt, Boston North. Kort voordat we op het station aankwamen zagen we links op een zijspoor een uit de 50-er jaren stammende, geheel uitgewoonde, personenwagon van de al decennia niet meer bestaande Boston-Maine Railroad Co.

Dit station is gevestigd in de TD Banknorth Garden, de speellocatie van de Bruins(spreek uit als Broewins) en de Celtics.

In de hal van het station stonden dan ook een tiental kaartjes- en abonnementverkoop loketten voor wedstrijden voor een van beide teams.

Ook in de hal stond een verkoop stand voor een van de vele trolley´s (op een oude tram gelijkende bussen) $20, waarbij inbegrepen een boottocht door de haven, vonden wij redelijk en dus boekten we.

Buiten het, aan verbouwing onderhevige station en stadion, op de straathoek, was vertrekpunt 5. Er was, niet zoals in de meeste wereldsteden, geen duidelijk herkenbare haltepaal. We hadden een sticker gekregen en door deze op onze jas te plekken, waren we herkenbaar voor de chauffeur. Even later schoven nog een oma met kleinkind aan en toen begon het wachten. De bussen zouden iedere twintig minuten verschijnen. Nou weet ik dat Boston in een andere tijdzone ligt, dan die welke we gewend zijn, maar ik dacht niet dat dit ook voor wachttijden gold.

Maar goed, na meer dan een half uur verscheen trolley no.113

Volgens de bestuurder was halte no.7 de meest uitgelezen om en de Freedom Trail te beginnen en om een bezoek te brengen aan de bar op Beacon St. die Hollywoods seriebedenkers inspireerde voor `Cheers`.  Maar geen Norm aan de bar, noch postbode Cliff of psychiater Frasier. En ook geen Carla, Woody, coach of de ex Red Sox pitcher Sam. Dat hebben wij dan weer.

Maar de rest was er allemaal. Van de bar met zijn typische tapkranen tot de elandkop aan de muur (Dave). We namen plaats aan de bar en dronken...........een kopje koffie. Een slap aftreksel vban wat ooit bedoeld zal zijn geweest als een lekker bakkie pleur. Maar goed, we zaten wel bij Cheers aan de bar.

We gingen terug Beacon Hill omhoog, zoals we gekomen waren en begonnen de Freedom trail bij 1.

Het Gouvernement was omzoomd door grote Van´s van alle denkbare en ondenkbare televisie stations uit de regio en de rest van het land. Bij Fox 25 zagen we zo´n enorme schotelantennen uit het dak van de Van omhoog komen.

We vervolgden de trail, die op het betonnen trottoir wordt aangegeven door ingemetselde rode klinker. Niet te missen. En bij een point of interest staat een dikke rode streep op het beton geschilderd. De folder die we in het visitor center, vlakbij Cheers en het begin van de trail, hadden aangeschaft, verhaalde bij iedere stop over het hoe en waarom van deze plek.

Zo liepen we het grootste deel van de trail door een koud Boston. Niet alles, want te voet bij vertrekpunt 1 van de trolley aangekomen, besloten we het vervolg van de trail, ongeveer 1 mijl lopen voornamelijk heen en weer over een brug over de haven, met de trolley te vervolgen. Hop-on/Hop-off.

Maar niet nadat we bij het Hard Rock Cafe voor onze kleinzoon zijn eerste Hard Rock Cafe T-Shirt hadden gekocht.

We lieten de boottocht voor wat hij was en wij vervolgden de trolley-tour lekker warm vanuit de bus.

Maar eerst hield heel Boston 1 minuut stilte, het was ondertussen tien voor drie geworden, om op het zelfde tijdstip dat een week eerder de bom afging, de slachtoffers hiervan te eren en te herdenken.

En toen vertrok de trolley, waarbij de chauffeur vertelde over waar hij was tijdens de explosie, in de Metro met vrienden opweg naar some bars to have some more beers en hoe hij de periode kort daarop ervaren had. De Metro werd namelijk direct bij het e.v. station stilgezet en iedereen moest de metrotrein en het station verlaten, maar er was totaal geen info. Very scary, zo verhaalde hij.

Terug bij stop no.1 verlieten we de trolley en gingen we op zoek naar een restaurant wat en lekker en glutenvrij kon koken en we vonden....Wagamama. Een aziatisch gerichte keten, waarvan ook een al door ons frequent bezocht filiaal in A´dam-zuid, waarvan we wisten dat ze een aparte glutenvrij kaart hanteerden.

Te voet zochten we na het eten het North station weer op, niet met de trolleybus want die waren vanaf half 5 buiten bedrijf.

En zo kwamen we nog langs een paar leuke herkenbare punten, die vanuit de trolley moeilijk film- en fotografeerbaar bleken. En we zagen niet te tellen zoveel vrouwtjes die voor de tijd van het jaar, weliswaar luchtig en sexy, maar daardoor ook veel te dun gekleed gingen

In de hal van het station hing een enorm bord, met alle informatie over alle treinen die de komende 1,5 uur van hier zouden vertrekken. Ook de twee Amtraks, Amerika´s nationale railroad, waarvan een naar een stad in New Hampshire en de ander naar Maine zou vertrekken.

Naast alle informatie stond onder de noemer track bij de meeste treinen de mededeling TBA (To be announced) Het tracknummer verscheen pas 10 minuten voor vertrek, vergezeld van de tekst `Now Boarding´. Deze laatste werd 5 minuten voor vertrek vervangen door `All Aboard´. En alles, track en treinnummer, richting, status, vertrektijd, echt alles werd ook nog eens verbaal aangekondigd. Niet goed verstaanbaar, maar duidelijk genoeg om je naar het boord te laten kijken en daar stond de meest recente informatie in het rood. Niet te missen.

En overal door de hele stationshal, metershoge namaak i-pads waarop reclame voor de producten van Google, Chrome, Mail en wat dies meer zij en iedere respectabele firma in het land die er al toe was overgegaan. Een regelrechte oorlog tegen IE en IOS, respectievelijk van Windows en van Apple.

Onze trein zou 6.45 vertrekken en werd braaf 10 minuten voordien aangekondigd als zijnde voorgereden op spoor 2. Daar wij bij spoor 10 op een typisch amerikaans wachtkamer bankje zaten te wachten en er zich al een flinke rij had gevormd, zaten we niet bepaald als eerste in de trein. Maar toch plaats zat.

Nog voor de trein uit Boston vertrok belde ik diezelfde cab co. die ons vanmorgen naar het station had vervoerd, of zij ons over een uur in Newburyport wilden oppikken. Met als bestemming de camping. Dat zouden ze, zei de telefonist.

Nog geen minuut nadat de trein in Newburyport was aangekomen, draaide diezelfde oude Voyager van vanmorgen het parkeerterrein op.

Na ons stapten, met onze toestemming, nog twee mensen in, die respectievelijk naar Maple St. in Newburyport en naar het Greyhound Busstation iets verderdoor gebracht werden. En daarna werden wij naar de camping gebracht. Deze chauffeur, een voorover over zijn stuur hangende ogenschijnlijke rugpatient, was net zo spraakzaam als zijn ochtend collega. Maar tevens net zo vriendelijk en informatief.

$8,50 moesten we schokken, nadat we na een half uur onze bestemming bereikten. 3 bucks minder dan vanmorgen voor een rit van ruim 5 keer zoveel afstand.

Moe keken we nog ff TV en om 10 uur lagen we al in bed. De puf was eruit.