Dag 20 Rit naar Salisbury

Er zit een knopje links onder het dashbord. Of eigenlijk een rechthoekig kunststof platje met een tuimelschakelaar erop. Nietig dingetje. Nog meer minnetjes dan een eenvoudige tuimelschakelaar zoals je ze voor anderhalve euro bij de Gamma koopt. Maar god, wat is dat tuimelaartje belangrijk. Om niet te zeggen onmisbaar.

Hoe we daar achter kwamen?

Ik was zo onachtzaam om er van uit te gaan dat de tablet pc 3 dagen volledig sap ladend aan de USB uitgang van de autoradio kon hangen, zonder dat de autoaccu daarvan noemenswaardig spanningsverlies zou oplopend.

Wat een naieve gedachte.

Toen ik vanmorgen de Ford E-450, een 6,5L ´lichte´ V10, op contact draaide, brandde er in tegenstelling tot normaal maar 1 lampje op het paneel. Het waarschuwingslampje van de accu. Niks anders. En dat ook maar voor een kleine 5 tellen. Toen was het dashbord dood. Je kon draaien en duwen waar en wat je wilde, niets deed het meer. Je hoeft geen autokunde in Driebergen gestudeerd te hebben om te weten wat er aan de hand was. De accu was zo leeg als maar kon.

En dan herinner jij je ineens wat ze in Lauderhill, waar we de camper opgehaald hebben, over die  tuimelaar verteld hebben. Dan gaat je weer een lampje branden. Bij jezelf danwel.

Als je namelijk dat knopje tuimelt, verzamelt zich alle sap van alle accu´s op 1 plaats. Namelijk daar waar je het nodig hebt om de Ford te starten. Als je de tuimelaar tuimelt brandt ineens alles weer op je dashbordpaneel en kan je de contactsleutel omdraaien zonder dat er alleen een..............ja eigenlijk een niets volgt. Nee, er volgt een gebrom en de moter lijkt aan te slaan. Lijkt, want na enkele tellen stopt ie er ook weer mee.

Poging twee. Tuimelaar, contactsleutel, gebrom en.........weer niets. Nu word ik een ietwat nenuwachtig, om niet te zeggen serveus.

Derde poging, hopelijk is ie niet verzopen want deze Ford weegt 6,5 ton en dat duw je niet ff aan. En hij is automaat.

Tuimelaar, contactsleutel, gebrom en........dan begint de V10 sonoor te grommen. Wij kunnen ons geluk niet op.

Omdat we nog rioolwater moeten dumpen zet ik de Ford voor het dumpstation, maar de motor laat ik fijn door grommen.

Bwoep, bwoep, bwoep, gromt de V10. Wat een heerlijk geluid.

Als we alle rioolwater kwijt zijn, zet ik de Ford in zijn ´D´, rijd naar de receptie om ons af te melden en stuur hem de camping af. Richting de US-6 west. Rechtstreeks richting Boston.

Na ± 1,5uur rijden, net achter de andere, maar ook veel te smalle, Cape Cod canal bridge, acht ik de accu´s voldoende bijgetankt om ook de Ford bij te tanken. Met uitgeschakelde motor. En ik heb gelijk. Als ik stiekum spiek op het dashbord, zie ik tot mijn vreugde heel erg veel lampjes. Lampjes van de motor, van de ABS, van de handrem. enfin, zo te zien alle lampjes.

Bij het benzine tanken krijg ik hulp van een medewerker. Vreemd, nog nooit gehad.

Met volle accu´s en volle benzinetank vervolgen wij onze weg. Kort voor de cape cod bridge ging de US-6 geleidelijk over in de US-3 N. En terhoogte van Boston moesten we switschen naar de I-95. Ook Noord.

Enkele mijlen voor de camping, bij afrit 58, moesten we naar de SR-110 East. En na 3 mijl naar de US-1A, ook East. Tenminste, dat stond vermeld in de een kleine 15.000 campings vermeldende Woodall´s campgroundguide. Maar de 1A heeft geen East. Alleen een North of een South. Logisch eigenlijk want alleen even genummerde highways en roads gaan van oost naar west en v.v. En 1 is een oneven nummer. Keren danmaar en gokken op........south. Foute gok, zo blijkt na enkele mijlen. Weer keren en vragen bij een tankstation. De bediende, een latino sprak slechter engels dan mijn ruim tachtig jarige schoonma met maar 5 jaar lagere school. Kijk dat heb ik dan weer.

We rijden op goed geluk in tegenovergestelde richting.

 Nu zien we na enige mijlen een bordje met pijl, verwijzend naar een camping. We volgen en vinden de gezochte camping. Der enige in de regio die zo vroeg in het seizoen al open is. Nee als je rond deze tijd van het jaar met een kampeermiddel in deze regio wil rondstruinen, dan zit je fout. De meesrte campings zijn nog niet open en diegene die dat wel zijn, hebben de meeste faciliteiten nog niet op orde. Deze zou een Heated pool hebben. En wifi hotspot, in de gameroom waar ook een 9ft pooltable zou staan. Nou de hotspot was er...............buiten. Want de gameroom, overigens net als het kantoor, was dicht. ´Closed for the season´.

De campingeigenaar was behulpzaam, maar ook druk. Tot voor twee weken was de omgeving nog bedekt door een meerdere centimeters dikke witte deken.

Hij kon ons geen sewage (afvoer) regelen, maar wel een mooie plaats. Tussen de bomen.

En hij tekende op een onvolledige omgevingskaart de route naar het station. Voor morgen.

Voor alle zekerheid reden we de route maar eens en...............wat we al dachten. Niet te vinden. Na twee routes door de Herengracht waardig smalle straatjes en twee keer keren, waar daar eigenlijk geen plaats voor was, keerden we teleurgesteld terug naar de camping. Taxi bellen dus maar.

Alleen, daar heb je provider met bereik voor nodig. Jammer maar helaas, geen AT&T mast in de omtrek.

En we hadden geen cash meer. Dus gingen we op zoek naar een ATM machine.

Op zo´n mijl lopen van de camping zagen we twee motels, links en rechts van de 1A. En beide hadden............geen ATM.

De laatste had wel een behulpzame receptioniste, met dezelfde opleiding op het gebied van Engelse taalonderwijs als de latino pomp bediende, waar we eerder die dag de weg hadden gevraagd.

Maar hier had de Nokia van Marion wel drie streepjes bereik. Van AT&T.

En dus belden we met een door de campingeigenaar opgegeven nummer. Iemand die wel Engels als moedertaal had beantwoordde het gesprek en zegde toe rond 8 uur een cab bij de receptie van de camping te laten voorrijden, die ons, met een tussenstop bij een ATM machine, naar het treinstation van Newburyport zou brengen.

Eten koken, TV kijken, kaartje leggen en morgen vroeg op. Opweg naar Boston.