Dag 17 Cape Cod

Ontbijt was bij de $69 inclusive. Donuts met jam en smeerkaas, koffie  en diverse sappen. En een appel.

Voor mij vielen die eerste drie af, gluten, dus koffie, 2 jus en een appel.

De pakistaan aan de uitcheck balie was weinig informatief en na 5 minuten naar het betrekkelijk intelligente uiterlijk gekeken te hebben vroeg ik maar eens of alles zo goed was. En dat was het.

Ik wriemelde ons slagschip weer tuussen de overige geparkeerde auto´s uit en we konden op weg.

De laatste etappe naar Cape Cod.

De man aan de ticketuitreik counter van de  toll-weg was vrolijk, vriendelijk en wel informatief.

Onderweg bekroop me steeds meer een gevoel van misselijkheid. Een onbestendig gevoel. Niet lekker.

Maar goddank trok het na enkele tientalle mijlen langzaam weg. Gelukkig, want anders had ik zeker hetr stuur aan Marion moeten overgeven, wetende dat zij in deze stadse drukte, we naderden tenslotten Boston, niet graag reed.

Kort voor Boston doken we naar het zuiden de I-495 op. Onder Boston door. Deze ging vlak voor de Cape Cod brug over in de US-6. De smalle Cape Cod brug. Zo smal dat een truck en een groter uitgevallen RV net (niet) naast elkaar pasten. Zo smal dat ik met de uitlaat de lage zijwand raakte. Het schuurde. Goddank lage wand, want was hij hoger geweest, had ik grif flink averij opgelopen. Nus was de pijp licht naar binnen gebogen en dus niet meer helemaal rond.

Vlak achter de brug een rotonde. Daar weten yanken geeen weg mee. Evenmin met de aanduiding Yield. (geef   voorrang, maar rijd door als er niets aankomt) Ze stopten massaal, resultaat: File. En hoe. Vooral richting Boston. Dat belooft wat voor zondag, als we ook die kant op moeten.

Heel lang 4-baans, maar niet tot het einde. De laatste 20 mijl was de US-6 op Cape Cod 2-baans. En ze had bruggen. Lage bruggen. Niet te lage bruggen, dat niet. Maar wel aanduidingen die maar een paar yard voor de brug aangaven dat wij er net onderdoor konden. Als je RV 13ft is en de brug 13,6ft dan heb je koud 18cm over. da´s niet veel.

De route naar de camping was wazig aangegeven in de Woodall´s. In Provincetown goddank niet. De   boordjes volgend, reden we er, soms via heel smalle straatjes, zo heen.

3 nachten voor 168$ in een van de toeristen centra van de VS. Dat valt mee. Dat waren we in Key Largo voor twee nachten kwijt. Wat wel bijzonder was, geen credit card gebruiken om te betalen. Alleen cash. T.o. de receptie stond een flappentapper, een ATM.

We kregen een plaats aangewezen, waar we achteruit in moesten stoten. De plaats was zo recht als de vaalserberg en dus zetten we de voorwielen op blokken. Het hielp een beetje. We hadden stroom, water, maar geen afvoer. Enkele meters verderop lag wel een dumpstation. Dus als de tank te vol raakte, konden we daar lozen.

Op de camping was geen wifi, maar ook onze cellphones, zeg nooit handy want dat is een vibr......, onze GSM´s dus hadden meestal geen bereik.

We hadden onderweg bammen gegeten en dus gingen we per omgaande te voet richting dorp. Kijken wat er te regelen was qua walvis spotten en.........qua vervoer richting Boston. Want volgens de borden zou er vanuit de haven een fast ferry naar die stad vertrekken.

Het spotten zou wel lukken, zo ervoeren we bij een vriendelijke mevrouw die net van de spotboot afkwam. Morgen misschien om half 10, maar zeer waarschijnlijk om 1pm. We moesten maar bellen met het 1-800 nummer. Maar er zouden wel walvissen vlak langs het strand zwemmen, als we de auto pakten en..........oh, jullie hebben een RV van ruim 10 meter. Nee, dan valt die optie af. Ook al.

De ferry voer pas v.a. midden mei, dus voor een bezoek aan Boston moesten we een andere weg zoeken. Met de camper viel sowieso af, ook al te groot voor.

We slenterden nog wat door het ontzettend leuke en autentieke vissers-, maar zeker ook artiestendorpje en we gingen terug naar de camping.

Wonderwel hadden we wel TV zenders. We zagen foto´s van de Boston bommers en we werden geinformeerd over een schietincident op de Uni van Manchester, een voorstadje van Boston.