Dag 15 vervolg van dag 14 en rit naarWatkins Glen

Door Jan Mochel - 17-04-2013 02:21 Ik zit dit te typen vanaf kamer 123 van het Budget Inn motel in Corning in de staat New York. In een motel? En we hebben zo´n mooie grote camper! Ja, die hebben we, alleen in de staat New York is om deze tijd nog geen camping open. Vandaar. En daar zijn we met schade en schande achter gekomen. Maar goed, we beginnen met het vervolg van gisteren. We zijn die camping op de grens met Pennsylvania, die wat geen water en geen badruimte kon bieden, verlaten in noordelijke richting over de U 5. Even voor Seneca hebben we een sappomp opgezocht en, gedreven door de gewoonte, je moet n.l. overal alvorens sap uit de slang te krijgen je zipcode invoeren. En die hebben wij, als niet ingezetenen van de VS, natuurlijk niet. En dus ging ik ook hier naar binnen om vooruit te betalen. Maar dat bleek niet nodig. Pas door de sleuf, keuze voor debet of credit, goedkeuring afwachten en volgooien. Simpel, maar ook gevaarlijk. Geen pincode of niets. Elke gek kan dat......met mijn kaart. Na het tanken verder over de 5. In Seneca ineens een waarschuwing voor een (te) lage brug. 12,6". En wij waren gewaarschuwd niet onder de 13 inch te gaan. Dus keren, bij de verkeerslichten links en verder over de US 20. In Buffalo, een grote stad op een tiental mijl voor Niagara Falls, in de wijk Outer Harbor, wederom verder over de 5. Smalle rijbanen, slecht asfalt, maar een prachtige skyline van Buffalo. Op een gegeven moment worden we een overhead highway opgevoerd, waarvan we direct ook weer afgevoerd worden. Heel scherp naar recht en heel smal. Richting de I-190 west. Na enkele km´s een tollpoort voor de Grand Island Bridge. $2.- Yeah. Aan de andere kant van het eiland weer een brug en vlak daarachter een afrit. Naar de Niagra Falls. En met een waarschuwing voor een (nog lagere) brug. 12" Dus maar door. Volgende afrit. Niagara Falls Blvd. Ja, zal best. Zegt ons niets. Dus nog verder door. En dan een bordje einde stads en county grens van Niagara Falls. We zijn dus te ver. En hier mag je, net als bij ons niet keren op de snelweg. Aan het einde van de volgende afrit ligt een tuincentrum, met een enorme parkeerplaats. Hier bestuderen we de kaart eens wat beter en zien dat Niagara Falls Blvd zo ongeveer naast de watervallen uitkomt. Tenminste zo lijkt het. En zo blijkt het ook. Na wat links en rechts gedraai door soms eigenlijk te smalle straatjes, recht voor ons een bord met de tekst "Niagara Falls Parking". Maar we worden terugverwezen. Niet voor RV´s en Bussen. Een vriendelijke kassiere verwijst ons, maar al na enkele meters staat een jongeman met een vlag te zwaaien en te wijzen dat we rechts een terrein op kunnen. We doen het. $5 voor 1 en 10 voor twee dagen met overnight. We kiezen voor de laatste. Hoeven we ook niet meer voor een camping te zoeken. En als de Police ons wegstuurt, dan zien we wel verder. We smeren eerst een bammetje en lopen dan naar de Falls, wier donderend geraas al van ver te horen is. Als we dichterbij komen zie we de wilde stroom van een deel van de Niagara rivier, die richting American Falls raast. En dan zien we de waterval zelf. En aan de overkant het spel- en speelfestijn dat Niagara Canada heet. We kijken overal. Op de ramp boven de rivier, in het visitor center en langs de rand, waar die andere stortregen, Horseshoe Fall in de verte zichtbaar is. En alles wordt, goddank vaak gedeeltelijk, bedekt door een mistachtige deken van waterdruppels. Wat een geweld. Ongelooflijk. En zo mooi. Helaas vaart de Maid of the Mist pas vanaf de 19e. We wandelen nog wat rond, genieten van de bedelende Ground Squirrels en lopen ook door het gedeelte van Niagara Falls dat zich vlak bij de wartervallen bevindt. Het dorp, of het stadje zo je wilt, is uitgestorven. En op een enkel bedrijfje na, volledig aan het verpauperen. In deze troosteloze omgeving willen wij in een camper op een verlate parking de nacht doorbrengen? Klinkt niet aanemelijk. Maar wordt wel gedaan. Na het eten gaan we terug naar de razende rivier en zijn donderende uitloop. Het blijft mooi. Wer hadden ergens gelezen dat langs de waterval en de rivier, na zonsondergang, de lichten ontstoken zouden worden. En dus bleven we. Nou, langs de rivier werd geen licht ontstoken. Maar vanuit Canada wel. Enorm sterke spots in meerdere kleuren, gericht op de American Falls. Wat mooi. Dan vilt dich nuuks mieje in. Zoew sjun. Wursj te stil va. Ook het Canadese overkantje is verlicht en lijkt op Las Vegas by night. Echt Amerikaans. We slenteren terug naar de parking achter het Hard Rock Cafe en kruipen in de camper en in bed- Omdat de verwarming een te sterke inpact op de batterij zou kunnen hebben, hebben we de verwarming uitgelaten. En dus is het koel, niet koud, in de camper. We eten bammetjes en drinken koffie en trekken onze wandelschoenen aan. Dan sluiten we de camper af en lopen richting grens. Een bordje met een pijl naar links zegt: "Pedestrians te Canada" en verderop staat "To Canada", met een pijl naar rechts, een soort cooridor in. We lopen over de brug over de Niagara rivier en komen zo bij de Canadese grens. We hoeven alleen ons paspoort te tonen, geen gezeur van Visa, geen vragen die een puber nog als onzinnig zal ervaren. Gewoon legitimeren en naar binnen. We proberen diverse giftshops of ze een SD kaartje hebben met 16 of meer dan dat. Tevergeefs. In het Canadese visitor center bestaat de mogelijkheid om behind the falls te geraken. Marion durft niet. Claustofobie. Begrijpelijk dus. Ik betaal de 12 canadese dollars en fotografeer en film daaronder voor twee. Als we alles gezien hebben slenteren we de 1,5 mijl terug via de USA grens naar de camper. Bij de Canadese grens moeten we twee quarters per persoon toll betalen om de brug over te mogen. Ik weet dat die founding fathers van de Hollanders afstammen, maar dat het zo erg zou zijn? Nee, dat had ik niet gedacht. Bij de border control staat een bus aziaten, die giebelend en lachend ogenschijnlijk niet weten waar ze aan toe zijn. Wij houden ons paspoort omhoog en worden om de groep heengeleid. Een paar vragen en we kunnen door. Ondertussen is pas 1 aziaat van de totale busbezetting geholpen. De meeste hebben sowieso de pas in de bus laten liggen en moeten terug. Op de parking worden we direct aangesproken door een medewerker. Hij beweert door zijn collega te zijn geinformeerd, dat wij nog $5,- moeten afrekenen. Maar ik herken hem als de knbaap van gisteren. We ontkennen in alle toonaarden en tenslotte druipt hij af onder het mompelen van een verbeten "What ever". We bammen en dan hitten we de road. De parkingboy keurt ons geen blik waardig. "Who cares". We verlaten Niagara Falls vis de US-62 S. Op de Jct met de I-190 gaan we east en op de Jct met de I-90 weer east. We moeten de toll weg op en pakken een kaartje. Jezus wat is deze highway saai. En slecht. Beton-beton-betonbaantje is mooi egaal hierbij vergeleken. En daar moeten we dadelijk ook nog voor schokken. Klerezooi. We verlaten de I-90 bij exit 42 en volgen de SR-14 S. Volgens de Rand McNally de kortste route naar Watkins Glen State Park, wat overigens nog niet staat aangegeven. Enkele mijlen verder, Geneva. Typich amerikaans met dwars geparkeerde voertuigen. We verkijken ons en missen de afslag verder naar de SR-14. Ik moet keren op een klein tankstation en maak een te kleine bocht terug de 14 op. Veel gerammel is het resultaat. We belanden achter een schoolbus, die stopt om schoolkinderen uit te laten. Dat gaat gepaard met veel lichtflitsen in rood en oranje en.......een geheel tot stilstand gekomen verkeersstroom. Wet in de USA. 37 mijl verder zuidelijk rijden we watkins glen binnen. De hele weg erheen hebben we links een meer gehad. Een grote vijver dus. Midden in het dorp een bord met een pijl naar recht, de SR-414 steil bergop naar een KOA camping, die, volgens de Woodall´s, je weet wel die gids met meer dan 14.900 campings, vanaf de 13e open zou zijn. Maar ze gaat de 20ste pas open, zegt ons de eigenaresse van deze na enkele mijlen links gelegen camping. En verder in de buurt? Niks dus. We besluiten door te rijden naar het zuiden en pakken de I-86 east. Via exit 48 rijden we west over de LPGA Dr. naar de Budget Inn en..........enfin de rest is geschiedenis. Morgen verder naar Boston, in de hoop dat richting Massachusetts wel campings open zijn. En anders? Weer een motel uiteraard. Voor $10 meer dan een camping (en soms nog minder) gaan we niet lang fakkelen. CU 2 morrow. Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.