24 mei 2013 Lake Louise

Even terugkijken naar gisteren, want in ons historische hotel was bloggen niet mogelijk.

We vertrekken uit Jasper om de Icefield Highway nr. 93 te rijden. Een van ’s Werelds mooiste wegen. Ongekende landschappen hadden we gehoopt te kunnen zien.

Zoals al eerder gezegd heeft het weer flink roet in het eten gegooid. Het regent niet het plenst. Maar de eigenaar van het park waar we verbleven, keek er heel anders tegenaan. Dit is geweldig weer, moet je eens kijken hoe goed het alles schoon regent. Inderdaad er lag een hele stroom gele pollen, die anders in de lucht hadden gehangen. Ook de dieren zijn blij met dit weer. Je kunt nu wild zien, want die trekken zich van die regen niets aan. Ze houden juist niet van warmte. Ook is het gunstig, want anders kun je gigantische bosbranden verwachten. Dus de regen was welkom. Dit is ook Canada!

Toch kent dit landschap met dit weer ook zijn mooie kanten. 

Terecht dat hij opkomt voor zijn land, maar het had van mij ook over twee weken mogen regenen hoor!  We rijden richting Lake Louise. Ca. 225 km. Naar het zuiden, met tal van uitzonderlijk mooie viewpoints van bergen, meren, watervallen en gletchers. De prachtige Athabasca Falls hebben we gisteren al gezien, dus rijden we door een naaldbomenwoud van ongekende grootte! naar de Sunwapta Falls. Eerlijk gezegd, is hij mooi, maar een stuk minder sensationeel als de Athabasca Falls. Maar waar heb je het over. Hij was gewoon mooi. Gelukkig had je hier geen last van het weer, een waterval is nat, dus dat was niets nieuws. Wat me wel opviel waren de wortels van de bomen, die overal boven de grond uit kwamen.

Wat wel grappig en daarna ergerlijk was, is dat als ik iets moois zag en even een foto wilde maken, we de auto langs de kant zetten en dat ik dan even uitstap met camera. Nou hou je vast, dan stoppen er auto’s, bussen, campers met mensen van alle nationaliteiten, omdat ze denken dat je wild hebt gespot. Eerst konden we er om lachen, maar als ’t te vaak gebeurd wordt het een beetje vervelend. Ik zie nu eenmaal vaak andere dingen dan menigeen en mensen snappen dan niet waarom je daar stil staat. Ze gaan echt lopen zoeken. Ze begrijpen dan niet dat je gewoon even wilt genieten van iets anders moois, dan een beer of zo haha.

De reis gaat door naar de Athabaska glacier. Het Glacier Centre. In de tussentijd begon het te sneeuwen. Hoe dichter we bij de gletchers kwamen hoe witter het werd. Je zag echt geen hand voor ogen. Alles was wit. Nu moet ik toegeven dat het wel wat had. Al die prachtige naaldbomen in een winters jasje. Maar dat betekende ook dat het geen zin had om met de Glacier Explorer de gletcher op te rijden. Je ziet helemaal niets. Dat hebben we dus ook maar niet gedaan. Wel zijn we door de sneeuw naar de voet van de gletcher gelopen. Je kunt aan de bordjes met jaartallen zien, hoe de gletcher door de jaren heen is gesmolten.

Nadat we weer onze regenkleding hadden uitgetrokken, stapten we de auto in en probeerden eerst de beslagen ruiten weer een doorzichtig te krijgen. De volgende stop was bij, ja, weer een waterval. Twee bij elkaar nog wel. Als je wat wilt zien, moet je je oppakken, dus de regenkleding weer aan en op pad naar de waterval. De Bridal Falls. 400 meter zou het lopen zijn. Een steil pad! Wow, dat moeten we straks weer op. Maar toch het is niet ver. Om de hoek na een smal paadje langs een afgrond, zagen we de waterval woest naar beneden denderen. Wat een schitterend gezicht. Deze had zich echt verstopt. Goed dat we even het weer getrotseerd hadden.

Onze volgende stop was bij Mystya Canyon. Blijkt een canyon te zijn die door miljoenen jaren is uitgesleten tot in indrukwekkende rotsformatie, uitgeslepen door het water. Ook hier waren we weer erg blij dat we ons toch hadden opgepakt, om even te gaan kijken. Echt indrukwekkend! Op de rotsen bij de afgrond stonden een paar jongelui gek te doen. Ik hield mijn hart vast, ze kennen geen gevaar.

Onze laatste stop was ons hotel. Simpson's Num-ti-jah Lodge. Een zeer oud hotel, met de charme van gastvrijheid en gezelligheid met open haardvuur. De kamer was ook oud. Ben vond het wat minder,maar ik vind het geweldig om in zo’n historisch hotel te mogen overnachten. Het is behelpen dat wel, maar wat zijn we verwend, met alle luxe, die we blijkbaar niet meer kunnen missen. Het hotel ligt op een prachtige locatie, direct aan Bow Lake. Wat heb ik me hier op verheugd. Maar ook hier is de winter ingetreden en is alles wit.

Zelfs de bergen die grenzen aan dit meer, zijn niet te zien. Het eten was overheerlijk, wat willen we nog meer,……………… oh ja een beetje zon aub. haha. Vanavond onze kleding drogen, want morgen hebben we die ook weer nodig ben ik bang.

Tot zover ons verslagje van gisteren. Veel lieve groetjes uit Bow Lake.