Maandag 25 juni t/m woensdag 27 juni

Maandag 25 juni:

Uit Princeton vertrokken richting Manning Park, een mooie rit met veel stijgingen.

Het weer is redelijk met af en toe lichte regen.

Bij de informatie van het park een campground gevonden, genaamd Lightning Lake.

Normaal is deze pas 30 juni open, maar nu iets eerder, al hoewel er in het bos hier en daar nog wel sneeuw ligt, we zitten dan ook op 1200 m. hoogte.

‘sMiddags een deel van de Alpine Meadow Trail gewandeld, een route die naar bergweiden gaat.

Wij zijn begonnen op 1700 m. maar op 1900 m. konden we niet verder vanwege de sneeuw.

Wel hadden we daar prachtige uitzichten op heel veel witte bergtoppen, waarvan enkele in de VS stonden.

Dinsdag 26 juni:

Het heeft de hele nacht geregend en nu ook nog, zodat we besluiten te vertrekken richting Hope.

Onderweg hebben we de Rododendron Flats route gewandeld. Hier staan de wilde  rondodendrons zomaar te bloeien in het bos. Dit is 1 van de 3 beschermde planten in British Columbia.

Daarna gestopt bij de Hope Slide, waar in 1965 een grote aardverschuiving heeft plaats gevonden, van miljoenen ton aan aarde, rotsen e.d. .  Gelijktijdig was er een lichte aardbeving  waardoor dit waarschijnlijk is ontstaan. Hij is geeindigd in een meer dat verdwenen is en waar door de weg nu 55 meter hoger ligt dan voorheen.

In Hope een camping opgezocht met de mooie naam Coquihalla, waarschijnlijk een oude indiaanse naam.

Hier ‘smiddag nog gewandeld, maar waarbij we in verband met het hoge water niet langs de rivier konden gaan, de weg was afgezet, aangezien hij deels onder water lag.

Woensdag 27 juni:         

Vanmorgen bij het opstaan scheen de zon, wat een verschil met gisteren. 

Vandaag gaan we door de Fraser canyon rijden, wat een heel nauw dal is, waardoor 2 spoorlijnen aan weerskanten van de rivier lopen en ook nog Highway 1 autoweg. Deze canyon is ongeveer 100 km. lang.

We bezoeken hier de Hells Gate in de Fraser River.  Dit is een vernauwing in het rivierbed, waardoor er een stroomversnelling ontstaat. Dit was van nature al een  nauwe doorgang, maar bij de aanleg van de spoorlijn in het dal is bij het gebruik van explosieven er een aardverschuiving ontstaan waardoor deze vernauwing nog erger is geworden. Hij is nu 38 meter breed en 60 meter diep en er komt 2x zoveel water door als er bij de Niagarawaterval naar beneden komt.

We zijn lopend naar beneden gegaan (je kon ook met een lift)want dit was maar 1 km lopen en circa 80 meter dalen. (en weer stijgen natuurlijk als we weer teruggaan)

Het was een fascinerend gezicht zoals het water hier tekeer ging, ook doordat het peil van het water nu erg hoog is.

In het restaurant van de Hells Gate hebben we onze eerste patat gehad, die ze hier FRIES noemen, heerlijk was het.