Welcome to the West-Side

Hallo Blog-volgers,

Mijn welgemeende excuses voor dat er zo lang gewacht heeft moeten worden op het vervolg van onze blog, maar als je in een huis op wielen door de Verenigde Staten rijdt, komt het er af en toen gewoon niet van. Maar vooruit, laten we beginnen met datgene waar de hele blog om draait, namelijk vertellen wat wij zoal meemaken in the USA.

Maar dus, the fellowship was aangekomen op het vliegveld van Phoenix, waar we werden onthaald door een in mijn belevenis heel lekker temperatuurtje. Een graad of 40, heerlijk. Daarbij moet gezegd worden dat de warmte hier droog en dus totaal niet vochtig was, waardoor deze hitte een stuk dragelijker werd voor de mensen onder ons die geen Indisch temperatuurgevoel hebben. In het holst van de nacht en zo duf als een konijn stapten we uit het vliegveld, met onze hoofden nog helemaal in de New Yorkse stress en drukte. Phoenix (ookal was het midden in de nacht) was echter heel anders. Nog altijd ongelofelijk groot, maar veel meer relaxed. Precies wat men even nodig had. Slaperig en afgepeigerd door de vliegreis, stommelden we gezamelijk richting een busje, om vervolgens te horen dat hij ons niet naar ons hotel kon brengen. Geen idee meer waarom (het was 's nachts zoals ik al zei). Ik besloot om me nergens mee te gaan