Highway one en Andreasbreuk, (HERSTELD)
Door H. Meijer - 17-10-2011 06:00
Lieve mensen,
Ton van Leijen vroeg zich na ons vorige stukje af hoe lang we nog wegbleven en of we jullie allemaal nog wel zouden kennen. Nou, we naderen het einde van deze fantastische reis. Het weekend van 22 okt. hopen we weer ‘back in town’ te zijn. Tja en hoe jullie er allemaal uit zien…. Ton jij bent toch dat betrekkelijk tengere mannetje met baard en zwaar kalend, met aan je zijde de rondborstige, altijd goed gemutste, schilderende José??
Goed , we d(w)alen af, want ondertussen zijn we weer aardig in het zuiden richting San Francisco, subtropisch klimaat, altijd kortebroekenweer. In Lassenpark met die sneeuw zagen we een soort gemeenteambtenaar met sneeuwkettingen onder zijn schoenen. Dat leek ons, ouder wordend, wel een mooi aandenken aan Amerika. Wij een outdoorwinkel in. Nee daar hadden ze nog nooit van gehoord want het sneeuwde er nooit. We zaten nog maar een paar honderd mijl zuidelijker en toch helemaal geen sneeuw, maar ondertussen wel op de highway one, strak langs de kust!!
Dat is wel wat bijzonders, die highway one in Californië: zo veel mogelijk de grillige kustlijn volgend met oneindig veel ‘narrow windings’. Op de lange rechte wegen in het binnenland vroeg ik Hil nog wel eens om een wortel, want daar was het: cruise-control aan, stuur vastzetten (bij wijze van spreken) en wachten op het volgende bochtje. Echt, die wortel had ik nodig om niet in slaap te vallen. Nee dan de highway one. Draaien en keren en scherp sturen om of bij een tegenligger of bij de vangrail uit de buurt te blijven, met ondertussen de verrukte uitroepen van Hil “oh wat prachtig, wat een golven, wat een kleur!” Het is gelukt, we hebben die highway verder zonder kleer- en camperscheuren af kunnen werken.
Graag laten we jullie nog even genieten (zie foto) van het enige echte regendagje dat we hier meemaakten, ééntje maar, maar wat ons betreft echt genoeg. Vanwege het klimaat zit je na zo’n regendag ook zo maar weer in de zon aan de Pacific. Zwemmen zou kunnen, maar haaien en een te sterke onderstroom weerhielden ons.
Verderop kwamen we bij Point Reyes, het meest westelijke puntje van Amerika op Alaska na. Mooie, heel gevarieerde natuur, prachtige elanden (foto) maar ook de Andreasbreuk.
Twee grote aardschollen, de Pacificschol en de Noord-Amerikaschol schuiven daar tegen elkaar in de diepte onder ons. Af en toe gaat dat schuiven iets minder slow met als gevolg aardbevingen. In 1906 werd het grootste deel van San Francisco daardoor verwoest, maar ook in 1989 was er een flinke beving met 69 doden en 5000 gewonden. Wat Hil en ik wel vooral in beeld kregen is dat aardbevingen en vulkaanuitbarstingen ondanks alle narigheid, ook weer nieuwe mogelijkheden bieden. Wat geweldig dat God ook daarin leidend is ondanks alle menselijke kennis en kunde.
liefs,
hh
Reacties
Hans (ook namens appelplukkende Gerry) 17-10-2011 08:42 {{button-4628}}
en nu 'going to San Fransisco' en een luxe camping. We kijken uit naar alle 300 foto's die jullie maakten.
Liefs GH
Erika J. 17-10-2011 09:29 {{button-4629}}
kees en ingenet 17-10-2011 09:32 {{button-4630}}
liefs, van ons
marina 17-10-2011 10:03 {{button-4631}}
Ton van Leijen 17-10-2011 10:52 {{button-4632}}
Jan en Aly 17-10-2011 16:03 {{button-4633}}
henk en mayke 17-10-2011 20:14 {{button-4634}}
Klaroen en Dieta 18-10-2011 11:19 {{button-4639}}
Bert en Geertje 18-10-2011 18:55 {{button-4641}}
Oost west thuis best!
liefs uit Bergentheim