Van lillooet naar Whistler

Zaterdag 23  juli 2011.

We staan hier op een superluxe RV camping Riverside bij een golfterrein; de prijs is idem maar de snelheid van het internet varieert nogal. Dat met die foto’s wordt dus nachtwerk, of het moet aan de server van Tioga liggen, volgens mijn Broadcom Wireless Utility doet die niets anders dan opnieuw initialiseren.

Dan maar met de belevenissen van vandaag aan de gang. Ook het 2^e deel  van de scenic route was weer errrrug mooi, scenic dus. Het begon vanaf Lillooet met vrij veel op en neergaande hoogteverschillen, vervolgens werd de kwaliteit van het wegdek matig tot slecht terwijl de omgeving juist heel mooi was. Toen we er een derde van de afstand op hadden zitten was de weg plotseling weer redelijk vlak en nieuw asfalt. Heerlijk als je jezelf plotseling weer kan horen praten. Halverwege, bij een groot meer, eigenlijk een stuk waar de rivier gewoon erg breed is, ligt een vrachtje of 10 aan hout dwars over het water. Muurvast. Een stel  jonge knullen rent over het hout met vislijntjes. Ik heb ze in een halfuur niets zien ophalen. Het is duidelijk weekend want er zijn enorm veel motorrijders op de weg. Zo ook de Chapter Langley met een twintigtal Harleys. Toch heeft het wel wat, zo’n konvooi knorrende bullebakken.

Met het naderen van de regio Whistler worden de uitzichten op besneeuwde bergtoppen mooier. Het venijn zit weer in de staart want de laatste 20 km is het weer op en neer (soms 16% helling). Het Fordje kan soms ineens uit zichzelf helemaal terugschakelen en loeit dan alsof ie pijn heeft. Het enige wat helpt is de snelheid nog verder omlaag en dan maar om de paar kilometer aan de kant om weer wat haastige medeweggebruikers er langs te laten. Totdat er voor me twee campers angstvallig bij elkaar blijven en nog langzamer gaan dan ik. Later zal blijken dat deze (Duitse) lotgenoten erg in hun rats zaten over de schroeilucht van hun remschijven. Afijn, het was dus genieten, echt wel hoor!

En toch was deze route erg de moeite waard. Bij Duffey Lake, met extreem hoog water, een plek waar men de vorming van onderwaterstructuren (bicalciden of zo) onderzoekt, een soort koraalriffen maar dan zonder koraaldiertjes. Aan de andere kant van de weg prachtige, steile bergwanden die vanwege de voortdurende slide-vorming weinig beg roeid zijn.

Bij Joffre Lake besluiten we de (bos)wandeling naar lower en middle lake te maken. Niet te ingewikkeld met jassen en lange broeken. Ali vraagt of ik de muggen-repellent nodig denkt te hebben. Vreemd dat je elkaar dan aankijkt, wéét dat je de verkeerde beslissing gaat nemen en toch niet even terugloopt naar de camper. Iedereen loopt er aangekleed en beschermt bij, wij niet dus. Het lower lake hebben we gehaald, maar 5 minuten op weg naar de volgende werden we opgegeten door de muggen. Geen succes dus.

Bij Pemberton, waar de jongelui van de VVV alleen kunnen mededelen dat er één waterval, één museum en één camping is gaan we naar de laatste voor de Nairn Falls. Nou stoot een ezel in het gemeen zich niet tweemaal…, dus wij hebben ons ingesmeerd, rondom aangekleed en gaan op weg. Wat denk je? GEEN muggen!! Loop je daar voor joker terwijl om je heen iedereen heerlijk met korte mouwen en broekspijpen loopt te genieten. Maar de watervallen (!) waren er niet minder mooi om.

In 20 min wandelen we naar Whistler Olympic Plaza en Mountain Square. Vanwege mountainbike wedstrijden zijn de straten vol feestende mensen.

Morgen kunnen we met de Gondola de berg op. Er ligt nog teveel sneeuw (eind juli!), dus zijn alle wandeltrails boven gesloten. We twijfelen ernstig of we morgen wel naar boven zullen gaan.