Sunshine Coast.

28 juni,

BC Parks is zoiets als onze Staatsbosbeheer: Je krijgt wat je nodig hebt, maar ook niet meer dan dat. Stroom op de site, water uit een centrale tap en schone toiletten. That’s it. Geen pool, geen WiFi, geen lounge. Maar wel aardige mensen die van hun hobby hun werk gemaakt hebben. En die weten waar ze het over hebben.

We zijn vannacht om half drie uit onze slaap geschud door de trein, die 50 meter verderop langs kwam. Met een paar honderd meter langs de kust, die bruibaar is voor wegen etcetera, kan dat ook niet anders. Treinmachinisten hier hangen om de honderd meter aan de fluit en vervolgens komen er een honderdtal wagons achteraan die kdenkedenkend hun vracht torsen. Tegen de tijd dat het geluid slaapverwekkend wordt is het gelukkig afgelopen. Stel je even voor dat zulke karavanen ook dwars door stadjes en dorpen trekken en zich daarbij niets aantrekken van de nachtrust van de bewoners; het zou bij ons ondenkbaar zijn.

We zijn vanmorgen rustig aan de dag begonnen. Toch nog even de wandeling van gisteravond overgedaan en gezien dat eb en vloed ook hier goed merkbaar is. Het uitzicht aan het eind was bij ochtendlicht nog mooier.

Tegen elven zijn we opgebroken. Watertank bijgevuld en zuidwaarts op weg naar Horseshoe Bay. Halverwege een memorialsite van de Squamish. De regionale indianenstammen, tegenwoordig aangeduid met First Nation People, die begin vorige eeuw bij King George op de stoep stonden om aandacht te vragen voor hun benarde situatie. Tegenwoordig is hun geschiedenis gewoon onderdeel van de Canadese en daarmee lijken ze beter geaccepteerd dan in de USA (voordat ik weer op iemand zijn tenen ga staan: zoals wij dat als toerist hebben meegekregen).

Achteraan aangesloten voor de ferry naar Langdale. We hadden ons ingesteld op een uurtje wachten. In plaats daarvan waren we klein genoeg om nog mee te kunnen. Ik had bijna geen tijd om de gaskraan nog dicht te doen en voor we het wisten waren we op weg. Na veertig minuten varen was het alweer voorbij en reden we richting Gibson.

De RV gestald tegenover het RCMP-station. Lopend naar het Waterfront, steil naar beneden, veel huizen te koop maar ook al weer volop verbouwingen. Een beetje huis kost hier al gauw 4 tot 6 ton CA$ en dan is de bovenbouw gewoon stijl- en regelwerk met chipwood beplating en aan de buitenkant houten afwerking. Of metaalplaat in de vorm van houten planken. Maar goed, its a living, isn’t it?

We zitten nu in Roberts’ Creek, een unincorporated plaats aan de kust. Dit BC Park heeft alleen watertaps, toilet pits en ruime RV-sites. We zijn eerst naar het (grind)strand gewandeld en zagen twee bootjes zwoegen om een voetbalveld met boomstammen naar de zagerij te slepen. Op de achtergrond Vancouver Island.

Onderweg een lokale krant opgepikt. Zoals te verwachten stond daarin ook alleen maar lokaal nieuws: een kat die in een wildklem was gelopen, een leraar die gelauwerd is vanwege zijn inspanningen voor het onderwijs in de Franse taal en het ronkende nieuws dat de inwoners van BC de gezondste zijn van Canada. Een gratis krant, dat wel. Heel rustgevend dat mensen zich niet overal de kop gek laten maken met allerlei internationale spanningen. Je vraagt je wel af hoe deze mensen hun beeld van de grote wereld moeten vormen. Als dat alleen via de schreeuwerige televisie moet ben ik er niet gerust op.

Het lukt nog niet erg met de foto's. Ga ik nog mee aan de gang. Het wordt donker en het kampvuur is uit. In Twente is het nu 10 voor 7. Fijne werkdag gewenst, wij gaan lekker slapen.