Afscheid & on the road again

-          Donderdag 16 september het afscheid is daar. Met een brok in de keel en weemoed brengen we Gonny en Wim naar het vliegveld. Of de GPS het weet ik in ieder geval niet maar het werd echt een ommetje. Normaal 10 minuutjes nu bijna een half uur. Nog even een gekke foto gemaakt met Marleen naast de camper en Peter half hangend over het dak en the moment was there. Het was best effe slikken, toch ook viel het weer mee bij het idee dat we elkaar over een paar weken zullen weerzien. Onze armen lagen haast uit de kom van het uitzwaaien. Okay we gaan weer verder. Het vliegveld ligt achter ons. De reis gaat vandaag naar Kingman langs Lake Mead en via de Grand Canyon. Kale bergruggen, woestijngebied met af en toe een yucca of legertje gegroepeerde cactussen stukjes groene struiken waar zich water ondergronds bevond en doods. Onderweg hebben we zitten picknicken. De camper stond op een uitzichtpunt in de middle of nowhere en we keken zo neer op de Colorado River die zich tussen het massief van de Grand Canyon doorworstelde. Het was adembenemend van schoonheid. De rust en stilte met op de achtergrond het gekwetter van vogels overviel ons compleet. We hebben dan ook een uurtje volop genoten. Verder gereden aan de rand van Lake Mead dachten wij nog een Rv Campingresort te vinden. Helaas we zijn waarschijnlijk verkeerd gereden. Aangekomen zagen we voor ons een grote parkeerplaats met allerlei faciliteiten maar geen resort. Het was hier zo stil en eenzaam dat we besloten niet te blijven maar verder te trekken naar een punt 20 mijl op de terugweg waar je naar de Skywalk, een dikke glazen plaat boven de Grand Canyon kon lopen. Het feest ging echter niet door. Peter was de weg er naartoe al aardig opgeschoten toen we in de verte stofwolken zagen opdwarrelen. We zijn nog een stukje de onverharde weg opgereden maar gaven het op omdat we nog 16 mijl tegoed hadden heen en al volledig uit elkaar aan het rammelen waren. Af en toe voelde je de camper ook driften ondanks de lage snelheid in the first gear. Het Jan de Rooy gevoel drukte weer even de kop op. Het ging dan ook flink te daal. Jammer maar het was niet anders. Terug waren de 5 tot 6 mijl nog gekker bergopwaarts de hele kamper stuiterde over de harde en ongelijke sporen van het stoffige wegdek. We leken wel een skippybal op zijn retour. Marleen slaakte dan ook een zucht van verlichting en ik dacht er het mijne van. De rit naar Kingman is verder niet echt vermeldenswaard. Veel woestijn, hier en daar, her en der wat groene lage struiken en egaal vlak. We waren redelijk op tijd en konden tegen een gunstige prijs tanken. We hebben ‘s avonds lekker buiten zitten eten en drinken. Zalig. En dat allemaal op KOA Kingman RV resort.