Dag 14 van Mexican Hat naar Torrey Bryce Canyon NP

Vanmorgen de retro camping in Mexican Hat vaarwel gezegd. We denken dat de boel rond 1950 is opgezet en dat er daarna niets meer aan is gedaan. Misschien is het zelfs ouder want ze waren hier moderner dan bij ons in die tijd. De douchecabines leken van bakeliet of zoiets gemaakt. Over de wc `s zal ik het maar niet hebben. Er was een soort woestijntuintje aangelegd met een koeienschedel met gekruiste beenderen. Dat zie je hier heel veel. Gisteren zagen we in een takstation presse papiers met dode dieren erin bedoeld als souvenir. Dat is hier allemaal geen probleem. Vannacht scheurden er nog wat Indianen in pick ups die naast de camping wonen over het terrein. We schrokken ons dood. Maar verder ondanks de onrust en hitte redelijk geslapen. We hadden een uurtje minder met de Utah-tijd en het scheelt dus ook een uurtje met  thuis. Vandaag zouden we een route nemen waar we niets over konden vinden in het boekje dus we hadden niet al te hoge verwachtingen.  Het stond wel met geel en groen aangegeven dus dat gaf goede hoop.
Vanuit Mexican Hat gingen we de 261 op en kwamen al snel grote gele borden tegen waarop stond dat grote auto`s, RV `s etc sterk werd afgeraden door te rijden vanwege de onverharde weg, hoogte en steile bochten.

We hebben even staan dubben maar hadden ook geen zin helemaal terug te gaan. Dat werd dus: gaan met die banaan en anders draaien we wel. Nou, we hebben geen seconde spijt gehad van dat besluit want we zijn omhoog gekropen over een fantastische weg dwars door hoge rode rotsen. Diep beneden konden we de weg zien liggen. Je moest geen tegenligger krijgen of een lekke band want dan zouden we de klos zijn maar wat was het mooi. We roepen deze hele reis al steeds: “O, wat mooi, o, wat fantastisch” en zo is het ook echt. Hadden we in Nederland één zo`n piepklein stukje rots en het zou een topattractie zijn.

Ik heb dan ook steeds de neiging om stukjes rots mee te nemen. Of van dat rode zand dat trouwens overal tussen zit.

Bovenop de berg kwamen we op een schitterende hoogvlakte waar we geen mens meer tegenkwamen.  Primitive landscape stond er op borden langs de weg en allerlei waarschuwingen natuurlijk maar ook weer heel erg mooi.

Voor we het wisten zaten we in Natural Bridges Nat. Mon.  We konden weer zo door met onze jaarpas en hebben een rondje door het park gemaakt. Ook weer een gebied van de Indianen waar rotsen door het water waren uitgesleten tot bruggen.

De Indianen geloofden dat je geest daardoor moet voor hij in het eeuwige rust kan vinden. Alles was er weer perfect voor elkaar. We hadden zelfs een folder met uitleg in het Nederlands.

Je kunt op allerlei ruime plekken stoppen met je camper of auto en overal zijn er wc `s. Zelf als je in een rolstoel zou zitten kan je hier in alle parken overal bijkomen. Echt ideaal. Theo en ik lopen dan ook op slippers terwijl de Amerikanen in een soort survival uitrusting op pad gaan.

Na dit park begon het echte werk; Glen Canyon National Recreation Area. Een gebied met weer andere rode en oranje rotsen in de prachtigste vormen. Over dit gebied zijn we heel erg enthousiast. Het is net alsof je mee speelt in de Lord of de Ring of in een ander sprookje. Adembenemend mooi gewoon. We bleven maar  tegen elkaar roepen hoe mooi iets was.

Je zag steeds andere dingen. We reden over de schitterende Coloradorivier die hier heel breed was verder  het Capitol Reef National park in. Ook weer rotsen maar weer heel andere. Je zou denken: ”alweer rotsen”  maar het is echt iedere keer anders en het verveeld niet.

Andere vormen, groten en kleuren. Dichtbij, veraf. Met tekeningen van de Indianen van heel erg lang geleden en uitgehouwen slaapplaatsen waar de Mormonen in sliepen als er in huis te weinig plek was. Afgewisseld met fruitbomen die ook weer door de Mormonen zijn gepland destijds en door het vernuftige irrigatiesysteem nog intact. Ja, we zijn echt in het land van de Mormonen. Ben benieuwd of Theo zijn flesje wijn kan krijgen. Vroeger waren koffie en thee ook taboe maar ik geloof dat ze daar nu wat soepeler mee omgaan.

Op deze wegen kom je nauwelijks iemand  tegen. Hier woont niemand, je kunt er niet tanken en je hebt geen netwerk voor je telefoon.

Het duurde dan ook een hele poos voor dat we ergens een winkeltje troffen in een piepklein plaatsje met twee houten bouwvalletjes en een tankstation.  Het was niet veel dus we eten pannenkoeken vanavond.

We hebben een RV park gevonden in Torrey. Op de kruising tussen de 24 en 12. Hier begint weer een nieuw National Park nml Bryce Canyon. Ik heb hier heel enthousiaste verhalen over gelezen dus ik hoop dat dit ook weer mooi gaat worden.

Allemaal veel liefs en werk ze. Ik ga pannenkoeken bakken.