Seward

11.09.10

Seward

Het was vandaag weer mooi, afgezien van wat schapenwolkjes zonnig en niet al te warm. Heerlijk om door de mooie natuur te rijden. We reden grotendeels dezelfde weg als gisteren alleen omgekeerd. Zo zie je het ook eens van de andere kant. We kwamen ook weer voorbij de groene rivier, waar het erg druk was met vissers kajakkers enz. We realiseerden ons dat het weekend was. Daar heb je door al dat reizen gewoon geen erg meer in. We moeten echt nadenken over de dag en datum. Ongewoon druk op de weg en er wordt hard gereden. Eén ernstig ongeval waarbij een heel leger State Troopers (politie) en alle mogelijke hulpdiensten langs de weg stonden met zwaailichten enz. De auto onder in de berm zag er niet best uit. Even verderop was het weer raak. Er stopte zojuist een State Troper die zijn zwaailichten aanzette en eens een kijkje ging nemen bij een auto die ook al “tamelijk vreemd onder in de berm was geparkeerd“. Even verderop bij een parkeerplaats gestopt om wat foto’s van de groene rivier te maken. Op een stuk aanliggend terrein was een man bezig met bomen zagen. Joop natuurlijk meteen geinteresseerd. Even een praatje gemaakt en daarbij bleek dat hij van geschilde bomen van ongeveer zestig tot zeventig jaar oud een heel grote blokhut voor de verkoop maakte. Hij woonde zelf ook in zo’n huis. Hij zaagde in de ongeveer drie weken eerder gekapte stammen een soort grote diepe groeven, waarna de gestapelde stammen prachtig op elkaar aansloten. Er valt nog meer over te vertellen maar dat neemt nu teveel tijd. Toen Joop de man bedankte voor de uitvoerige informatie bedankte hij hem voor de prettige onderbreking.


Onderweg zagen we ook steeds doodgereden dieren. Het zijn net grote egels. Gisteren vertelde de mevrouw van het Homer Touristen Informatiecentrum dat het stekelvarkens zijn (althans dat begreep ik uit het woord “porkypane“ of “porquepain“. Ik heb niet gevraagd hoe je het schrijft).. Ze vertelde dat zij juist in dit deel van het jaar slachtoffer worden van het verkeer. Zij zijn heel traag, een soort paddentrek.

Bij Seward Junction sloegen we rechtsaf in de richting van Seward. Op de smalle weg reden veel fietsers en dat was best gevaarlijk. Gelukkig dat er geen vrachtwagens reden. Vermoedelijk was er een toerrit aan de gang, want ze hadden rugnummers op en af en toe zagen we zoiets als een controlepost. De camping waar we heen wilden vlak voor Seward, bleek al gesloten te zijn. Dus maar door naar de plaats zelf. Bij het TI kregen we een plattegrond en daaruit bleek langs de Resurrection Bay een kampeerplaats te zijn. We denken van de gemeente. Je zoekt langs de waterkant een plaats, met of zonder water en stroom, en je betaalt met $ 30 en zonder $15. Je schrijft je naam en kenteken op en enveloppe en daarin doe jet het geld voor het aantal dagen dat je wilt blijven en die enveloppe doe je in een soort brievenbus. Aan de enveloppe zit een strookje en dat hang je achter de voorruit van de camper of caravan. En druk dat het er was! Nadat we ons geinstalleerd hadden, zijn we naar het centrum gelopen om eens te kijken of we morgen een cruise langs de gletschers kunnen maken. Ook wilden we weten of we met de ferry naar Valdez kunnen, want dat hebben we op de kaart gezien. Dat scheelt een heel eind rijden (zo’n 480 km) over een weg, die we grotendeels al gezien hebben. We moeten daarvoor wel naar Whitttier rijden maar dat is maar een uurtje en daar moeten we ook langs als we de hele weg naar Valdez gaan rijden. Bovendien varen we dan door de Prince William Sound en dan hoeven we dat niet meer te doen in Valdez. We zullen natuurlijk daar niet zo doorheen varen als met een cruiseboot, maar ze varen wel langs de Columbia Glacier. Morgen even bellen met de ferry en zien of we Maandag een plaatsje kunnen krijgen en op welk tijdstip hij vaart. Dit verslag van vandaag kan niet weg, want op dit terrein is geen toiletgebouw en dus al helemaal geen Wifi.

12.09.10

Het is zondagavond en we hadden een grandioze dag. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Vanmorgen vroeg (07.30 uur) opgestaan en tijdens het ontbijt zagen we in de verte in de haven een groot cruiseschip liggen. Zo’n soort “Loveboat” van de bekende tv-serie. Koffie gedronken en toen op weg naar de haven om een tour door de Resurrection Bay te maken (vertrek 11.30 uur). Omdat we geen reservering hadden, moesten we er om 10.30 uur zijn en gelukkig was er nog plaats genoeg. Na ontvangst van de tickets eerst naar Nederland gebeld. Als vanouds op zondagochtend, althans voor ons. Bij jullie was het al avond. Ook geprobeerd te bellen met de ferrymaatschappij, maar dat kantoor is op zondag gesloten.

Toen we in de haven kwamen, zagen we aan de vlag dat het cruiseschip een nederlands schip moest zijn en ja hoor, het was de Statendam. Toch leuk zo’n ontdekking.

Eenmaal aan boord van de Glacier Express, de, zeg maar even, rondvaartboot, zagen we dat onze kapitein met recht (en overigens met alle respect) kapitein Haak moest zijn. Hij had aan beide armen protheses, waar hij werkelijk alles mee kon. We maakten kennis met een australisch stel dat aan ons tafeltje zat (iedereen heeft een tafel toegewezen gekregen) en wie schetst onze verbazing toen we weer het leuke stel verstandelijk gehandicapten ontmoetten, die we ook al zagen bij de pipeline en in het Denali Park. Zij vonden het ook leuk ons weer te zien en we hebben gedurende de dag leuke gesprekken met hen gehad. Verschillende van hen spraken goed engels. Een van hen merkte olijk op dat hij nu wist waar de uitdrukking, een vrouw aan de haak slaan, vandaan komt. Verstandelijk gehandicapt????? Ze zijn hier met een door Flow georganiseerde groepsreis en een van de directeuren van Flow is erbij en heeft de leiding. Ook zijn er nog 2 meisjes bij, die de groep begeleiden. We hebben nog nooit van Flow gehoord en vermoeden dat het een speciaal reisbureau is, maar zullen het beslist eens opzoeken als we weer op internet kunnen.

Om 11.30 uur vertrokken we en we kregen over van alles en nog wat uitleg van een vrouwelijke ranger. Er was haar en trouwens ook de kapitein van het schip niets te veel om ons iets uit te leggen of lang op een plek te blijven liggen, zodat we alles goed konden zien. En er was veel te zien. Gelukkig was het een zonovergoten dag en dat maakte alles natuurlijk nog mooier.
 

Eenmaal buitengaats was er een frisse, straffe wind, maar binnenboord was het goed toeven en als er iets te zien viel, ging iedereen aan dek en werden de camera’s in de aanslag gehouden. Allereerst zagen we een zeeotter, die rustig op zijn rug in het heldere water dobberde. Later zagen we zeeleeuwen en eenmaal in het oceaangedeelte een grote groep orka’s, die rond en onder het schip doorbuitelden. Dat was fantastisch. Ze waren van een klein soort, maar dat deed niets af aan het feit dat we het geluk hadden ze te zien. Ik vind het fantastische dieren. Natuurlijk waren er veel zeemeeuwen, maar we hebben ook enkele puffins gezien. Volgens mij zijn dat die leuke papegaaiduikers met hun hel gele/oranje snavels. Aan land zie je ze nu niet meer, ze schijnen de herfst en de winter op zee door te brengen.

Op de terugweg voeren we langs enkele gletschers en bij een ervan brachten we een hele tijd stilliggend door, te midden van veel grote enn kleinere brokken ijs. Ongelooflijk wat een natuurgeweld. De gletscher loopt door tot in zee en van tijd tot tijd kraakt het er duidelijk hoorbaar en zie je een groot stuk met geweld in zee “donderen” , want een ander woord kan ik er niet voor bedenken, temeer ook omdat de dreun, waarmee het brok ijs in zee valt, doet denken aan een flinke onweersklap.

Terwijl ik dit zit te schrijven, vertrekt de Statendam uit de haven. Vlak voor onze neus keert hij en wendt de steven richting oceaan. Nog maar een paar foto’s gemaakt.

Door met de gletscher: het ijs heeft een specifieke, lichtblauwe kleur. Dat komt door de samenpersing van de sneeuw. Er zit minder lucht in en daardoor reflecteert het anders. Dat was de verklaring van de ranger. Het ijs dat je ziet, kan eeuwen en eeuwen oud zijn. De gletscher schuift ook op richting zee en groeit in de winter weer aan. Voldaan kwamen we na 6 uur varen weer terug in de haven. We hebben afscheid genomen van de groep nederlanders, maar heel misschien zien we hen morgen weer aan boord van de ferry, als we ten minste mee kunnen. Zij wel, want zij hebben gereserveerd. Morgenochtend weer vroeg op om te bellen. Het is wel erg kort dag, maar wie weet.