De Grand Canyon
Door Jacqueline van der Weijden - 25-07-2010 17:10Dag
5, Grand Canyon, door Frans
Reisleidster Jacqueline had nogal wat voor ons in
petto vandaag. Een hele dag Grand Canyon. Na een continentaal
ontbijt, niet teveel maar wel lekker, met de paarse bus naar de
blauwe bus. Na heel veel haltes aankomst van Bright Angel Trail. En
daar startte de dag. Even nog een bemoedigend artikeltje gelezen
bij de ingang van een meisje van 24, die zeer getraind was, maar
toch was omgekomen tijdens een wandeling in deze Grand Canyon. Onze
opdracht: Een simpel wandelingetje omlaag van 1.6 miles. Even naar
het rustpunt en dan weer omhoog. Heenweg ongeveer ruim een uur en
na een dik kwartier pauze verschillende aankomsttijden. Lars en
Jacq weer boven na anderhalf uur en de Legerstee’s een groot
kwartier daarna. Naar beneden had ik me voorgenomen vooral niet te
klagen op de terugweg omhoog. Dat heb ik dan ook niet gedaan.
Praten was vrijwel onmogelijk. Op de cursus zit ik met een
wandelcoach. Die had ik nu zeker nodig. Voorzien van veel water,
een parasolletje en een AED. Maar die was er niet. Wel een familie,
vader. moeder, zoontje van ongeveer 8 en dochtertje van 6, die ook
moeizaam naar boven kwamen. Maar ja, die waren al om 05.00 uur
vertrokken, helemaal beneden in de Canyon en hun wandelingetje was
maar 10 miles, alleen maar omhoog! Zij haalden ons in om 13.30
uur…..
Met
de rode bus naar Hermit Rest. Daar onze vloeibare proviand op was,
veel frisdrank ingeslagen. Ook nog even een toilet bezocht, nou ja,
na een kleine inspectie de beurt maar voorbij laten gaan. In de
Grand Canyon is een tekort aan water, dus doorspoelen doen ze daar
niet. Op een gat in de grond staat een soort pedaalemmer, waaronder
een enorme berg…… ontstaat. Door een meneer wordt daar dagelijks
wel in geharkt en de ruimte wordt wel nat gespoten. Erg uitnodigend
dus.
Vervolgens na een korte wandeling weer in de rode
bus bij Pima point en toen naar de Village route Transfer. Na een
ritje met de blauwe bus naar Market Plaza wat gegeten en weer met
een blauwe bus naar Yavapai, om van de zonsondergang te gaan
genieten. Het blijft een aparte ervaring die Grand Canyon. Je
blijft gefascineerd door je omgeving, die zeker tegen zonsondergang
prachtige kleuren laat zien.
Ook
blijven die Japanners leuk om te zien. Niet het geduld om de zon te
zien zakken, maar vader Japanner, die zijn dochters en vrouw graag
wil fotograferen op de rand van een onmetelijke afgrond. Wat steeds
net goed gaat. Tot een van de Japanse treesjes wegglijdt op haar
teenslippertjes (net gemist met de video, jammer) en haar moeder
haar nog net de helpende hand kan bieden.
Prachtige foto’s en videobeelden gemaakt. Je kan
het proberen te beschrijven, maar eigenlijk moet je het gewoon zelf
ervaren. (Nou ja, die terugweg na die afdaling, weet ik eigenlijk
niet)
Daarna onder een volle maan terug naar de Paarse
bus en terug naar ons hotel. Aan de overkant nog even twee flessen
Bud Light Lime gehaald. Net als gisteren trouwens. De kinderen zijn
nog even gaan zwemmen.
Terug bij het hotel stond onze oranje Kia Burrego
er nog. Volgens mij is het de enige in Amerika, want een tweede
hebben we nog niet gezien. Morgen naar Las Vegas. Een gokje wagen?
Wel hopen op een beter hotel. Vanavond geen internet. Al twee dagen
geen ijskast. Geen koffie op de kamer, geen magnetron. Een matig
straaltje uit de douche. Een airco waar je ’s nachts wakker van
wordt, omdat je door het geluid, die oude ijskast er nu echt uit
gooit. Wel weer prima bedden.