Sequoia at last....

Door Margriet en Kees Nicolai - 16-06-2009 00:17
Dag 30, 13 juni: op weg naar Sequoia
 
We hebben een beetje uitgeslapen en gaan om kwart voor tien richting Sequoia. We staan met de camper in Visalia, dat ligt op ongeveer drie kwartier rijden van de ingang bij het Foothills Visitor center. We rijden langs een mooie weg, komen langs een groot meer (het water ziet er aanlokkelijk uit, zo in de zon), gaan geleidelijk weer omhoog en arriveren bij het visitor center. We halen de informatie op en zien bij het bestuderen van de map: “ vehicles longer than 22 feet not advised between Potwisha and Giant Forest Museum” … Daar sta je dan, kun je nog een klein stukje en dan houdt het op. Voor alle zekerheid nog even nagevraagd, maar de ranger was duidelijk, men kan het niet verbieden, maar liever niet rijden met onze camper (= 25 feet).
 
Dus terug en naar de noordelijker ingang, waar je uitkomt bij het Kings Canyon Visitor center.
 
(Het Sequoia national Park grenst aan Kings Canyon National park en is aan elkaar verbonden door de “General’s Highway”, die wij dus hadden willen rijden vanaf Foothill.)
 
Op de kaart gekeken en besloten om weg nummer 245 te pakken, dat zag er iets minder ver uit dan helemaal terug en via hwy 63.
 
Dat was dus een hele foute beslissing: je moet nooit zo’n weg kiezen als je niet beschikt over een goede wegenkaart. We hebben wel een kaart, maar die is niet nauwkeurig genoeg.
 
Het eerste stuk ging nog wel, maar daarna gingen we omhoog, tot wel 7000 feet; via een vrij smalle weg met een heleboel bochten. Geen gewone bochten, maar iedere bocht was zo 180 graden, en daarna weer en weer en weer. Bijna geen recht stuk weg, je ging van de ene bocht naar de andere. Kees bleef draaien aan het stuur en ik werd er bijna misselijk van.
Het uitzicht: bomen en bomen en bomen en bergen.
 
Uiteindelijk kwamen we uit vlak bij de ingang, maar het was het al zo laat geworden, dat het geen zin had om nog dat park in te rijden, bovendien was de tank bijna leeg.
 
We hadden inmiddels ook redelijk trek, dus op weg terug naar de camping en op zoek naar een pomp en een eetgelegenheid.
 
Moesten we die berg weer af, gelukkig niet zoveel bochten, en een paar leuke vergezichten over valleien met bomen.
 
Uiteindelijk  getankt en even gegeten bij de Mac (ja ja, beetje van ons geloof gevallen, Kees eet nooit bij de Mac, maar als je honger hebt…’t was al half drie!)
 
Om 5 uur terug, dit was een minder geslaagde dag, zogezegd. (lag het aan de datum? Zaterdag de dertiende?)
 
Dag 31, zondag 14 juni, een nieuwe poging om de hele grote bomen te aanschouwen.
 
We vertrekken bijtijds, weten nu dat het een heel eind rijden is, eerst al ongeveer anderhalf uur naar de ingang van het park en daarna in het park de “Generals Highway” met een zijweggetje naar de Tokopah Falls (daar gaan we een trail lopen) en dan nog door naar de General Sherman Tree, een van de hoogste sequoia’s in het park. Alles bij elkaar een flinke afstand.
 
De route is in het begin redelijk vlak, ongeveer 30 mijl door landbouwgebied. Voor de landbouwers, veetelers en andere belangstellenden volgt hier enige agriculturele informatie:
We zien:
Uitgestrekte sinaasappelboomgaarden, wijngaarden (beetje anders dan in Frankrijk, hier staan de wijnstokken heel dicht bij elkaar), boomgaarden met olijven, kersenbomen, peren, appels, abrikozen, velden vol met maïs, met koren, veel andere gewassen waar ik de naam niet van weet. We komen ook langs bedrijven met koeien, die staan buiten, maar niet op gras. Ze staan in grote door hekken afgesloten vierkanten, op bruine aarde. Aan een kant is het hekwerk zodanig dat ze hun koppen erdoor kunnen steken, om zo het hooi dat aan de andere kant op de grond ligt te kunnen eten. Wij vonden het wel een beetje zielig dat ze geen lekker gras konden eten.
 
Verder zie je overal bloemen, zelfs langs de grote wegen staan grote struiken oleanders, prachtig in bloei. Ook veel bermplanten. Mooie huizen ook.
 
Na zo’n 30 mijl verandert het landschap: we gaan de Sierra Nevada in. We stijgen (langs dezelfde weg als gisteren, alleen nu dus omhoog), er hangt lage bewolking, dat is ontzettend jammer, want nu zien we niks. Als we bij de ingang zijn is het zo mistig dat je af en toe geen hand voor ogen ziet.
 
We nemen de afslag naar de “Generals Highway” en gaan op weg naar de Topokah Falls.


We zitten tussen de 6000- en 8000 feet; hier groeien de sequoia’s, ’s werelds grootste bomen. Het is een imposant gezicht, als de mist af en toe wegtrekt.
 
Gelukkig klaart het op en als we de camper parkeren om de trail te lopen is het helder weer met een beetje zon. Bij de parkeerplaats is ook een camping en een bord met aanwijzingen om je voedsel vooral “bearproof” weg te ruimen. Bij iedere kampplek hoort een ijzeren opbergkist waar je je eten in moet doen. We gaan er maar vanuit dat een eventuele beer ons voedsel niet kan vinden in onze camper.
 
We lopen, volgens de ranger een “easy walk up, round trip 5 kilometer”; was nog best een beetje lastig af en toe. Veel water maakt de route hier en daar een beetje glibberig. Maar wel erg mooi, je loopt door het bos, langs een klaterend bergriviertje met allerlei stroomversnellingen. We hebben zelfs een paar herten gezien. Geen beren… Wel een stel waarvan de vrouw een zwarte maillot met een zwarte coltrui aanhad en over de maillot een witte tutu, zo’n balletgeval. Heel bijzonder..
 
We zijn niet helemaal tot aan de watervallen gelopen, op een gegeven moment werd de route erg slecht, dus wij zijn teruggegaan. ’t Was wel erg lekker om even te lopen, gisteren ook al de hele dag gezeten, dat is niet goed voor een mens.
 
We zijn weer verder gereden en uitgestapt bij de parkeerplaats om de trail naar de General Sherman Tree te lopen.
Dit is een pad, waarbij je over korte afstand (700 meter) 214 meter naar beneden loopt om deze dikke hoge boom te zien. Je moet ook weer terug omhoog, dan staat er een bordje dat je maant om vooral langzaam te lopen en te genieten van de weg en alles om je heen….
 
Wat zal ik zeggen over deze boom? Hij is heel groot (zo’n 84 meter) en dik ( ongeveer 8 meter op borsthoogte) – een echte generaal dus-, vangt ook veel wind….
In de buurt staan nog veel meer imposante bomen, het is een indrukwekkend gezicht, zo’n woud van reuzen.
 
Op de terugweg is de mist gelukkig helemaal weggetrokken, hebben we nog een beetje genoten van de vergezichten over de canyons. Toch heeft dit park niet zoveel impact op ons als de andere parken.
 
Morgen vertrekken we naar Yosemite, gaan we beginnen aan onze laatste week in de States!
 
 
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan