Sequoia at last....
Door Margriet en Kees Nicolai - 16-06-2009 00:17Dag 30, 13 juni: op weg naar
Sequoia
We hebben een beetje uitgeslapen
en gaan om kwart voor tien richting Sequoia. We staan met de camper
in Visalia, dat ligt op ongeveer drie kwartier rijden van de ingang
bij het Foothills Visitor center. We rijden langs een mooie weg,
komen langs een groot meer (het water ziet er aanlokkelijk uit, zo
in de zon), gaan geleidelijk weer omhoog en arriveren bij het
visitor center. We halen de informatie op en zien bij het
bestuderen van de map: “ vehicles longer than 22 feet not advised
between Potwisha and Giant Forest Museum” … Daar sta je dan, kun je
nog een klein stukje en dan houdt het op. Voor alle zekerheid nog
even nagevraagd, maar de ranger was duidelijk, men kan het niet
verbieden, maar liever niet rijden met onze camper (= 25
feet).
Dus terug en naar de
noordelijker ingang, waar je uitkomt bij het Kings Canyon Visitor
center.
(Het Sequoia national Park
grenst aan Kings Canyon National park en is aan elkaar verbonden
door de “General’s Highway”, die wij dus hadden willen rijden vanaf
Foothill.)
Op de kaart gekeken en besloten
om weg nummer 245 te pakken, dat zag er iets minder ver uit dan
helemaal terug en via hwy 63.
Dat was dus een hele foute
beslissing: je moet nooit zo’n weg kiezen als je niet beschikt over
een goede wegenkaart. We hebben wel een kaart, maar die is niet
nauwkeurig genoeg.
Het eerste stuk ging nog wel,
maar daarna gingen we omhoog, tot wel 7000 feet; via een vrij
smalle weg met een heleboel bochten. Geen gewone bochten, maar
iedere bocht was zo 180 graden, en daarna weer en weer en weer.
Bijna geen recht stuk weg, je ging van de ene bocht naar de andere.
Kees bleef draaien aan het stuur en ik werd er bijna misselijk
van.
Het uitzicht: bomen en bomen en
bomen en bergen.
Uiteindelijk kwamen we uit vlak
bij de ingang, maar het was het al zo laat geworden, dat het geen
zin had om nog dat park in te rijden, bovendien was de tank bijna
leeg.
We hadden inmiddels ook redelijk
trek, dus op weg terug naar de camping en op zoek naar een pomp en
een eetgelegenheid.
Moesten we die berg weer af,
gelukkig niet zoveel bochten, en een paar leuke vergezichten over
valleien met bomen.
Uiteindelijk getankt en
even gegeten bij de Mac (ja ja, beetje van ons geloof gevallen,
Kees eet nooit bij de Mac, maar als je honger hebt…’t was al half
drie!)
Om 5 uur terug, dit was een
minder geslaagde dag, zogezegd. (lag het aan de datum? Zaterdag de
dertiende?)
Dag 31, zondag 14 juni, een
nieuwe poging om de hele grote bomen te
aanschouwen.
We vertrekken bijtijds, weten nu
dat het een heel eind rijden is, eerst al ongeveer anderhalf uur
naar de ingang van het park en daarna in het park de “Generals
Highway” met een zijweggetje naar de Tokopah Falls (daar gaan
we een trail lopen) en dan nog door naar de General Sherman Tree,
een van de hoogste sequoia’s in het park. Alles bij elkaar een
flinke afstand.
De route is in het begin
redelijk vlak, ongeveer 30 mijl door landbouwgebied. Voor de
landbouwers, veetelers en andere belangstellenden volgt hier enige
agriculturele informatie:
We zien:
Uitgestrekte
sinaasappelboomgaarden, wijngaarden (beetje anders dan in
Frankrijk, hier staan de wijnstokken heel dicht bij elkaar),
boomgaarden met olijven, kersenbomen, peren, appels, abrikozen,
velden vol met maïs, met koren, veel andere gewassen waar ik de
naam niet van weet. We komen ook langs bedrijven met koeien, die
staan buiten, maar niet op gras. Ze staan in grote door hekken
afgesloten vierkanten, op bruine aarde. Aan een kant is het hekwerk
zodanig dat ze hun koppen erdoor kunnen steken, om zo het hooi dat
aan de andere kant op de grond ligt te kunnen eten. Wij vonden het
wel een beetje zielig dat ze geen lekker gras konden
eten.
Verder zie je overal bloemen,
zelfs langs de grote wegen staan grote struiken oleanders, prachtig
in bloei. Ook veel bermplanten. Mooie huizen ook.
Na zo’n 30 mijl verandert het
landschap: we gaan de Sierra Nevada in. We stijgen (langs dezelfde
weg als gisteren, alleen nu dus omhoog), er hangt lage bewolking,
dat is ontzettend jammer, want nu zien we niks. Als we bij de
ingang zijn is het zo mistig dat je af en toe geen hand voor ogen
ziet.
We zitten tussen de 6000- en
8000 feet; hier groeien de sequoia’s, ’s werelds grootste bomen.
Het is een imposant gezicht, als de mist af en toe
wegtrekt.
Gelukkig klaart het op en als we
de camper parkeren om de trail te lopen is het helder weer met een
beetje zon. Bij de parkeerplaats is ook een camping en een bord met
aanwijzingen om je voedsel vooral “bearproof” weg te ruimen. Bij
iedere kampplek hoort een ijzeren opbergkist waar je je eten in
moet doen. We gaan er maar vanuit dat een eventuele beer ons
voedsel niet kan vinden in onze camper.
We lopen, volgens de ranger een
“easy walk up, round trip 5 kilometer”; was nog best een beetje
lastig af en toe. Veel water maakt de route hier en daar een beetje
glibberig. Maar wel erg mooi, je loopt door het bos, langs een
klaterend bergriviertje met allerlei stroomversnellingen. We hebben
zelfs een paar herten gezien. Geen beren… Wel een stel waarvan de
vrouw een zwarte maillot met een zwarte coltrui aanhad en over de
maillot een witte tutu, zo’n balletgeval. Heel
bijzonder..
We zijn niet helemaal tot aan de
watervallen gelopen, op een gegeven moment werd de route erg
slecht, dus wij zijn teruggegaan. ’t Was wel erg lekker om even te
lopen, gisteren ook al de hele dag gezeten, dat is niet goed voor
een mens.
We zijn weer verder gereden en
uitgestapt bij de parkeerplaats om de trail naar de General Sherman
Tree te lopen.
Dit is een pad, waarbij je over
korte afstand (700 meter) 214 meter naar beneden loopt om deze
dikke hoge boom te zien. Je moet ook weer terug omhoog, dan staat
er een bordje dat je maant om vooral langzaam te lopen en te
genieten van de weg en alles om je heen….
Wat zal ik zeggen over deze
boom? Hij is heel groot (zo’n 84 meter) en dik ( ongeveer 8 meter
op borsthoogte) – een echte generaal dus-, vangt ook veel
wind….
In de buurt staan nog veel meer
imposante bomen, het is een indrukwekkend gezicht, zo’n woud van
reuzen.
Op de terugweg is de mist
gelukkig helemaal weggetrokken, hebben we nog een beetje genoten
van de vergezichten over de canyons. Toch heeft dit park niet
zoveel impact op ons als de andere parken.
Morgen vertrekken we naar
Yosemite, gaan we beginnen aan onze laatste week in de
States!