16. 14 september Bar Harbour

Tot onze grote spijt werden we ons, na het wakker geworden, gewaar van het slechte weer dat Mount Desert Island teisterde. Een zeer dikke mist in combinatie met regenbuien: we zagen het letterlijk en figuurlijk somber in.

 

Gelukkig gaf Ann, onze sympathieke gastvrouw, ons nog een beetje zon door ons een drie gangen ontbijt te serveren. De koffie en thee stond al klaar als ook een schaal met vers gemaakte muffins in drie smaken, de eerste gang. Een muffin met bananensmaak: mmmm!

 

Ann vervolgde met een ‘fruithapje’: yoghurt met verse aardbeien en muesli. Afgezien van het feit, dat het niet bevroren was leek het wel de bevroren lekkernij van Ola. Ann vroeg ons de vorige dag of we ‘pancakes’ lustten. Aangezien Irene dat helemaal niet lekker vond, gaf ze dit aan. Vervolgens stelde Ann voor om ‘French toast’ te maken, uitbundig ingestemd door mijn drie mede-reizigers. Wat zij niet wisten: ik wist wat French toast was en zij niet!

De derde gang was dus ‘french toast’, wat nog het dichtste bij wentelteefjes komt, met veel boter en poedersuiker en, om de Amerikaan tegemoet te komen,  geflankeerd door drie worstjes. Dat viel mijn mede reizigers dus tegen. Zij verwachtten dus ‘toast’, geroosterd brood en hadden dergelijk zware kost niet verwacht. Pech voor hen, maar ik had ze gisteren gewaarschuwd!

Vandaag stond Acadia National park op het programma. We kochten keurig een dagpas à $20. Voor toekomstige reizigers: als u de Park Loop Road compleet gaat rijden, hebt u zo’n pas nodig, maar Cadillac Mountain en Jordan Pond is zonder pas te bezoeken.

 

Wij reden meteen naar de top van Cadillac Mountain. Wat volgens de folders en de foto’s een adembenemend uitzicht moest zijn, was door de dikke mist wel adembenemend, maar geen uitzicht. We besloten the Northern Ridge Trail te lopen, maar waren na 10 meter al verdwaald. We hoorden wel stemmen, maar door het beperkte zicht konden we niets zien. Terug naar de auto dan maar en naar Jordan pond gereden, waar we de auto eenvoudig kwijt konden. Rond het meer is een trail gemaakt, wat wel prettig is, als je niet ver kan zien: je komt uiteindelijk terug, van waar je bent vetrokken. Het rondje was ruim 5 kilometer en dus spraken we af, om ieder met eigen snelheid te gaan lopen, rekening houdend met de afstand, zodat de onervaren loper nog terug kan lopen als hij/zij nog niet op de helft is.

 

De trail was eenvoudig, maar wel erg leuk. Het ging alleen harder en harder regenen. En het laatste stuk was over rotsen (vlak langs het water) en plankiers (een halve meter boven het water). Tot mijn verbazing kwamen Leen en Wilma ongeveer een half uur na ons weer bij het restaurant en zijn hadden de trail ook volledig uitgelopen. Respect hoor.

 

We gebruikten de lunch en namen allemaal ‘a cup of soup’. Toch verwachtten we niet, dat men dit letterlijk bedoelde en dat de ‘cup’ een espressokopje was. Enorm gelachen en in de auto maar op een zak chips aangevallen.

 

Met de auto reden we terug naar de ingang van het park en volgden de Park Loop Road, een leuke rondweg langs alle belangrijke punten van Acadia National Park: thunder hole, sand beach, otter cliffs etc.

 

Toen we weer bij de ingang kwamen en dus het gehele rondje hebben gereden, zijn we terug gegaan naar de B&B. Om even te ontspannen, rusten of, zoals ik, om de foto’s te uploadeen en deze weblog te updaten.

 

’s Avonds zijn we weer naar Bar Harbor gereden. Het was een stuk rustiger: we konden zonder problemen parkeren en bij Geddy’s konden we zonder te wachten aan tafel. Irene, Leen en ik besloten onze afspraak van de dag ervoor na te komen door alle drie kreeft te bestellen. Vonden we dit lekker? Jawel, maar van zo’n enorme kreeft eet je maar een klein deel en ik moet bekennen, dat ik de poten lekkerder vond dan het lijfje. Het vlees in het lijfje was namelijk vaster dan de poten. En je betaalt best wel veel voor zo’n kleine hoeveelhweid vlees.

 

Na het diner terug in de B&B zijn we alle vier de jacuzzi ingegaan en hebben heerlijk geborreld. Ja, ook later op de kamer!