28 augustus de terugreis

Een flinke terugreis staat ons te wachten, eerst 6 uur vliegen van LA naar New York, een uur wachten en dan nog eens 7 uur naar Schiphol, dan nog ruim een uur per trein. Gelukkig vertrekken we pas om 11.00 uur zodat we rustig kunnen ontbijten en ergens rond half tien met de shuttlebus naar het vliegveld kunnen verrekken.

Zodra Levine wakker is gaat de tv aan en is er al honkbal te zien. Het houdt hier blijkbaar nooit op, ook dat is Amerika. Het ontbijtbuffet is het hotel is erg duur ( 18 dollar) maar dan staat er ook een zeer uitgebreid  buffet voor onze neus. Een Spaanstalige kokkin maakt voor iedereen een ‘ei op maat’ met groente, vlees en kaas; ze maakt er de lekkerste omeletjes van; verder veel fruit en heel veel zoete broodjes en cakes. Elisabeth tovert, zoals het een Hollandse betaamt, doggiebags te voorschijn. Ze vindt dat we die moeten vullen voor de eerste vliegreis omdat Delta ons niet voorziet van spijs en drank. De zakjes worden volgepropt met cakes of wat daar nog van over blijft; er moet ook nog een yoghurtbakje en een stuk fruit bij. De rugzak wordt vanuit 4 hoeken onder de tafel gevuld. Alsof er 4 melaatsen aan tafel zitten, alleen de schouders steken er nog boven uit. Het gelach aan onze tafel moet ook anderen, hopelijk geen personeelsleden, opvallen. We genieten zo lang als het kan van het ontbijt, eigenlijk is het een stil protest tegen het vertrek uit Amerika.

De taxishuttle brengt ons binnen een kwartier naar de juiste gate en ook het inchecken gaat relatief vlot, te bedenken dat het hier goed is als je een uur voor vertrek incheckt, daar doen wij in Europa veel moeilijker over. Het vliegtuig vertrekt stipt om 11.00 uur. De eerste twee uur vliegen we over het gebied waar we de afgelopen 4 weken zijn geweest, van boven is nog eens goed te zien hoe uitgestrekt Los Angeles is. Dan een tijdje woestijn, Las Vegas en even later de ene na de andere canyon. Zo uitgestrekt als dit land is. Op de kaart in het vliegtuig zien we als markeringspunt ‘Mexican hat’ een klein dorp, maar ook een rotsformatie die we zijn gepasseerd ergens op een kruispunt van 2 canyons. Daar in de buurt zijn we ook naar Goosenecks geweest een serpentineachtige kronkel in en canyon.

Van boven geeft het een goed beeld van waar we hebben rondgereden, het lijkt oneindig, maar de vlucht gaat verder over staten waar we (nog) niet zijn geweest. Een bergachtig gebied in de buurt van Denver, grote rivieren, en vreemde groene cirkels, ik denk graanvelden of iets dergelijks, maar wat het nu echt is puzzelt me. De aandacht voor het onderliggende landschap neemt af, ik denk terug aan de vakantie, klik CNN aan en zie de voorbereidingen van de speech die Obama vanavond gaat houden. Veel onzinnige commentaren over kleding, het podium en andere irrelevante zaken. Hij wordt straks voorafgegaan door Al Gore die nog iets kwijt wil over het milieu. In een krant lees ik dat de democraten een 10 jarenplan hebben waarbinnen ze van olie onafhankelijk willen zijn. Een volgende reis dus niet meer per camper maar per vierspan met een grote huifkar. Dan wik ik er ook een geweer bij om mijn eigen hamburgers te kunnen maken.

Mijn gedachten gaan terug naar bijzondere en minder bijzondere ervaringen. Tja, wat vind ik van Amerika en de Amerikanen. Ik had een beeld van oppervlakkige mensen die nauwelijks weten waar Nederland ligt. Veel dikkerds, uiteraard met even dikke auto’s. Eten dat qua keuze beperkt blijft tot een vijftal hamburgervariëteiten. Mensen die vooral met geld bezig zijn, prestatiegericht, overdreven sportminded. Wat heb ik daarvan teruggezien? Veel dikkerds zeker, dikke auto’s ook, oppervlakkig, nou nee, zou ik niet willen zeggen. Ze zijn erg open, opvallend vriendelijk.  In pretparken, tijdens een honkbalwedstrijd en in de nationale parken hebben we ervaren hoe men gefocust is op de klant. Daar kunnen wij veel van leren. Alles is erop gericht de klant te enthousiasmeren, het de klant naar de zin te maken, zeker met een ook een commerciële inslag, maar even sterk vanuit een oprecht gevoel van service, iets willen betekenen voor de ander, de ander blij maken. Supermarkten  hebben meer dan 5 hamburgervariëteiten, nog meer pizzasoorten en –maten, maar ook heel veel groente en fruit. De natuur is overweldigend, de informatie bij o.a. de parken is uitstekend. Mij schiet te binnen dat buschauffeurs je tijdens een rit heel veel vertellen over wat er op een bepaalde bestemming mogelijk is. Maar ook bij een ‘gewone’ rit wordt heel goed opgelet of iedereen zich ‘comfortable’ voelt. De benadering komt soms als ‘overdreven’ over maar als je dat oordeel kunt loslaten en de eigen cultuur loslaat dan kun je niet anders concluderen dat het heel prettig toeven is in dit land.

Bij aankomst in New York schemert het; we kunnen de hoge wolkenkrabbers (Manhattan) zien, Levine telt de honkbalvelden maar raakt de tel heel snel kwijt. We zien prachtig groene wijken, enorme villa’s, veel water, this is the big apple, een plaats om snel weer heen te gaan. Overstappen gaat gehaast, terugvlucht naar Amsterdam is een kwestie van een dutje doen, een boek lezen en een enkel kort gesprek. Bijvoorbeeld over de buurvouw die tot 2 keer haar drinken over ons heen gooit. Het is een varken, denk ik maar, kan ze weinig aan doen, hoewel een ‘sorry’ er wel vanaf had gekund, maar dat past niet bij haar soort. Een varken zegt geen sorry, die knort alleen maar. En....helaas kunnen we de Big Speech van Obama niet volgen, we zijn gedwongen om met het hele gezelschap in het vliegtuig naar een domme kinderfilm te kijken .

In schiphol is de douane afwezig tot onze teleurstelling, hadden we meer kunnen meenemen, ach we blijven Hollanders, maar Amerika heeft ons hart gestolen. We get back, sooner or later!