12 augustus a sad, sad day

12 augustus A Sad sad day

De dag begint zoals de meeste tot nu toe met wakker worden door een brandend zonnetje, twee ouders die het ontbijt klaar zetten en twee pubers die tot het uiterste in bed blijven liggen. Gewoon ontbijten, afwasje doen en de jongelui nog even in de gelegenheid stellen met het thuisfront te communiceren, Hyven en Msn-‘en. Er ontstaat even geruzie wie hoe lang mag, want we willen vandaag vereer naar Capitol Reef, geen lange rit, maar toch, we dienen voor 11.00 uit te checken.

Levine zit in de camper, de rest buiten op een bank nog wat te mijmeren over ditjes en datjes, de invulling van deze dag. Plotseling komt Levine uit de camper rennen en schreeuwt dat Vilmos Pluim dood is. Vol ongeloof  rennen we hem tegemoet en kijken met hem mee. Binnen enkele seconden maakt de Apeldoorner-pagina aan alle ongeloof een einde, Vilmos is in het vakantiehuis in Zwitserland door zijn vrienden dood in bad gevonden. We bestaan op onze benen te beven, snikken en laten de berichten tot ons doordringen. Nog geen 3 weken geleden hebben Ruben en Levine met Vilmos plezier gemaakt in het speakershok tijdens de honkbalseries. We kennen Vilmos (hij is 20 jaar geworden!) al heel lang, vanaf dat hij 3 jaar oud is, hij was een buurjongen en is altijd een grote honkbalvriend gebleven. De jongens hebben altijd met hem intensief contact gehad, Levine heeft in maart nog in een film van Vilmos geacteerd, en Ruben leerde van hem de kunsten van het speakeren. Ook via Hyves hadden ze veel contact met elkaar. Vilmos was voor Levine een ‘grote broer’ en voor Ruben de vriend die hem vertrouwd deed maken met het Apeldoornse uitgaanscircuit. Uit de berichten maken we op dat de doodsoorzaak onduidelijk is en op een ander bericht lezen we dat er sprake zou zijn van een acuut hartfalen. Het is vreeeeselijk,we weten ons geen van vieren raad, wat kunnen we nu doen...

We besluiten een Apeldoornerbericht te sturen naar de familie, de begrafenis is a.s. vrijdag, teruggaan is geen optie. We gaan verder en beginnen aan een ´stille´ autorit en halen na verloop van tijd herinneringen aan Vilmos op, bovendien is de doodsoorzaak voortdurend onderwerp van gesprek, het is een groot raadsel.

Over de weg die we vandaag volgen naar het volgende natuurpark, Capitol Reef, kan ik kort zijn. Een bijzonder kaal, rotsachtig landschap, in geen velden of wegen zijn huizen, laat staan dorpen te bekennen, het is de San Rafael Valley. De naam doet anders vermoeden, maar deze heilige heeft zich vast vergist. Ergens halverwege stoppen we voor de lunch, de plek is wel erg bizar. We zien langs de weg een picknicktafel met een aan de boom gespijkerd bord. Daarop veel vreemde opschriften over een marslandingsvaartuig, en oude ´settlers´die geen lang leven zijn beschoren. En nu zijn er blijkbaar enkele lieden die een oud gebouwtje, minder dan een schuur, willen opknappen. Er is geen gebouw te bekennen, wel een houten wegwijzer met een vastgespijkerde schedel van een koe of ander groot zoogdier. Het bord geeft aan dat het nog 2 mijlen over een onverhard pad is. We ontdekken nog iets vreemds, een akker met enkele maïsplanten, 7 graven in allemaal verschillende steensoorten uitgelegd en een soort vogelverschrikker leunend tegen een oude doodskist waarin een plastic skelet ligt. Uit de borstzak van de vogelverschrikker steekt een poot, beter gezegd ´klauw’ van een grote roofvogel. De lunch is snel voorbij en we rijden door in de richting van onze bestemming, het landschap krijgt letterlijk meer kleur, de bergen kleuren rood en de dalen worden voorzichtig groen. We belanden in het plaatsje ´fruita´ waar zich ook onze campground bevindt. Het plaatsje is niet meer dan 3 of 4 huizen, verspreid over een behoorlijk gebied. Opvallend zijn de boomgaarden met appels en perenbomen, die hebben we nog niet eerder gezien sinds Californie. Een eeuw geleden hebben zich hier enkele mormonen gevestigd, dat blijken overal de ware pioniers te zijn. We nemen een kijkje in het bezoekerscentrum van Capitol Reef, maar kijken niet echt, het wil vandaag niet meer. De campground ligt in het natuurpark, 1 mijl verderop. Deze is fantastisch mooi, een bosgebied met prachtige plekken uiteraard voorzien van een eigen stookplek. Over het terrein wandelen voortdurend reeën, ze heten hier ‘mule-deer’, ze lijken meer op reeën dan op herten. Op de campground bevindt zich ook een amphitheater waar vanavond een ranger laat zien hoe je in de natuur zonder lucifers vuur kunt stoken. De dam met paardenstaarten doet het als een echte ranger, met veel overtuiging en tot besluit steekt ze het waarschuwende vingertje omhoog. Volgens Levine is dit toch nog een lichtpuntje van de meest verschrikkelijke dag uit zijn leven.