vijfde etappe

Fox, 2 maart 2010

Nieuw-Zeeland is een volstrekt westers land. Het verschilt in zoverre van ons land dat men er Engels spreekt en men er links rijdt. Niet onbelangrijk is dat het qua natuurschoon zeer veel te bieden heeft. De hele weg van Linkwater, via Nelson naar Marahau hebben we kunnen genieten van prachtige landschappen en uitzichten over zee bij uiterst aangenaam weer. Wat ik niet goed kan bevatten is dat wat we hier aantreffen in een betrekkelijk korte periode van 200 jaar is opgebouwd. In “Abel Tasmans Legacy” staan leuke verhalen van de allereerste Nederlanse emigranten, van wie sommigen zeer succesvol. Een zekere Gerrit van Asch uit 's-Gravenmoer heeft in 1878 hier het onderwijs aan doven opgezet. Petrus van der Velden, een kunstschilder uit de Haagse School, heeft hier jaren gewerkt en het het landschapschilderen op een veel hoger niveau gebracht. Nog net voor WO II worden 5 zorgvuldig geselecteerde Nederlandse timmerlieden toegelaten, echter met de garantie van de Nederlandse regering dat deze, als ze niet bevallen, de kosten voor de terugreis voor haar rekening neemt. Pas na WO II bevordert Nederland emigratie. In Nieuw-Zeeland was er veel twijfel of men wel immigranten moest aantrekken die niet uit Engeland kwamen. Men wil vooral assimileerbare types die van dezelfde 'stock' zijn. Pas in 1950 wordt er een immigratie-overeenkomst gesloten. Nederland bevordert emigratie om het werkloosheidsprobleem en het huisvestingsprobleem op te lossen. De meesten gaan overigens naar Canada en Australië.

In Nelson hebben we de watertaxi geregeld die ons de volgende dag van Marahau naar Bark Bay in het Abel Tasman National Park brengt. We wandelen terug naar de Torrent Bay, een wandeling van ruim 2,5 uur. Het pad volgt zoveel mogelijk de kustlijn. Langs het pad zijn er doorkijkjes naar de exotische stranden waar deze kust zo rijk aan is. In een van deze baaien had Abel Tasman het eerste contact met de Maori dat zo teleurstellend verliep. De naam Murders Bay, de naam die Abel Tasman er aan gaf, heeft men later veranderd in Golden Bay. 's Middags worden we weer door een watertaxi opgepikt. Het hele stuk terugwandelen vergt zo'n 6,5 uur en dat leek ons iets teveel van het goede.
Zaterdag rijden we de Motueka Valley Way. Middenin stroomt de gelijknamige rivier, zomers een vriendelijke beek maar 's winters vermoedelijk een kolkende stroom. De Britten die zich hier hebben gevestigd hebben de Engelse countryside nagebootst. Aan weerszijde schitterend glooiend middelgebergte. Na deze liefelijke vallei volgen we de Buller River die dwars door het ruige gebergte van het Kahurangi National Park een weg heeft gezocht naar de Abel Tasman zee aan de westkust. Over de Bullerrivier is voor toeristische doeleinden de langste hangbrug ter wereld aangebracht. De slimme bedenker vraagt $ 5 om er over te mogen wandelen. Wil je hangend aan een kabel terug dan betaal je nogeens $ 5. Wij houden het bij een eenvoudige wandeling. Het doel van deze dag is Cape Foulwind net onder Westport. Hier wandelen we naar de vuurtoren en vandaar naar Cape Foulwind waar zich een groep zeerobben ophoudt. De reisgids beschrijft aandoenlijke taferelen van schattige zeerobbenjongen die over het strand huppelen. Helaas zijn we hieraan niet toegekomen. Op het dalende grindpad glijdt Ariepieters linkervoet opeens onder hem uit. Met zijn volle gewicht op de rechtervoet kan hij zich echter niet in evenwicht houden. Hij zet een pirouette in, echter zijn voet geeft geen centimeter mee. Ik zie hem tot mijn schrik dubbelslaan onder zijn ter aarde zijgende lichaam. Het flitst door me heen dat zijn vakantie weleens over zou kunnen zijn. Een toevallig passerende arts adviseert om een ambulance op te roepen die na een uur arriveert. We moeten het slachtoffer met 6 mensen ruim een kilometer over een smal geaccidenteerd pad naar de ambulance sjouwen. In het ziekenhuis van Westport constateert men de meest gecompliceerde enkelbreuk die denkbaar is. Operatie in het ziekenhuis van Greymouth ligt het meest voor de hand. Omdat vervoer per ambulance te pijnlijk is, wordt hij per helicopter overgebracht. Wij gaan met de camper opweg. Als we na ruim twee uur aankomen horen we dat hij ongeveer over een halfuur aanspreekbaar is. Het blijkt dat men in eerste instantie het been weer recht boven de voet heeft gezet. .Met gips wordt alles op zijn plaats gehouden. De breuk opereren kan vermoedelijk pas over enkele dagen want eerst moet de zwelling weg zijn. Zondagmorgen meldt de specialist dat hij pas over een week geopereerd kan worden. Operatie kan ook in Nederland plaats vinden. Ariepieter kiest voor terugkeer. Vervolgens is er druk overleg met de Alarmcentrale in Nederland die aan de slag gaat om de repatriëring te regelen. We laten Ariepieter in het ziekenhuis achter om de weg die we zaterdagavond in het donker hebben afgelegd, nu bij daglicht te rijden. Langs deze bijzonder mooie kust bevinden zich de Pancake Rocks: de dunne lagen op elkaar geperst gesteente zijn door de permanente inwerking van de elementen om getoverd tot grote abstracte beeldhouwerken. Ongeveer hier is Abel Tasman, komend onderlangs Australië tegen de westkust van Nieuw-Zeeland aangevaren. Omdat zijn schepen niet aan de wind konden varen durfde hij, met de passaatwind in de rug, hier niet aan land te gaan, hoewel er zeker behoefte was aan vers zoet water. Tegen vijf uur zijn we weer in het ziekenhuis. Inmiddels is duidelijk dat hij dinsdag vanaf Christchurch zal terugvliegen. Vereiste is dat hij zelfstandig naar het toilet kan. Dinsdag wordt er met krukken geoefend. Ook de techniek om met krukken een paar treden op te kunnen. Jurrie gaat die dag met ons mee om het historisch mijnwerkersplaatsje Shantytown te bezoeken. Er zijn vele Chinese toeristen die, niet in de laatste plaats, worden aangetrokken door het gegeven dat ook hier veel Chinese mijnwerkers hun geluk kwamen zoeken. Behalve goud werden in de omgeving ook kolen gedolven. De ontdekking van kolen was de verdienste van de Duitse geoloog Brunner die hier in gezelschap van een Maorigids in een kano de rivier afzakte. De mijn die er werd geëxploiteerd werd naar hem vernoemd. Nu is er een monument voor de mijnramp die er ruim honderd jaar geleden heeft plaats gevonden: vijfenzestig doden.
In het ziekenhuis horen we dat Ariepieter en Jurrie de volgende morgen om tien voor twaalf vliegen. De rit met ambulance duurt 4 uur. Om op tijd te zijn vertrekt de ambulance om 4 uur 's morgens. Jurrie gaat de koffers pakken, want ze slaapt 's nachts in het ziekenhuis.

Rond 10 uur de volgende dag stuurt Ariepieter ons een SMS dat hij na een dolle rit rond acht uur in Christchurch is aangekomen. Wij zijn om zeven uur opgestaan. Ik zoek uit waar ik een tandarts kan vinden. Als ik om acht uur voor de deur sta is er nog niemand te bekennen. Pas om half negen arriveert de assistente. Ik kan gelukkig om half tien terecht. Mijn vermoeden dat ik een wortelkanaalbehandeling nodig heb, blijkt juist te zijn. Om half elf sta ik weer buiten 240 Euro lichter, maar met een opgelucht gevoel dat ik de komende nacht gewoon kan slapen. Voor ons ligt een lange tocht naar Franz Josef. In Ross wandelen we nog even langs de plekken waar vroeger het eerste goud werd gedolven. Sjanie weerstaat de verleiding om een sieraad van jadesteen te kopen. Wij rijden door naar Franz Josef, zo'n honderddertig kilometer zuidelijker. Zo nu en dan komen we een auto tegen. Op deze smalle tweebaanswegen is er alle tijd om het voortdurend wisselend landschap in je op te nemen. Naarmate we Franz Josef naderen hangen de wolken lager rond de hoog oprijzende bergen. We maken in het indrukwekkende stroombed een wandeling naar de voet van de gelijknamige gletsjer die door de Duitse onderzoeker Von Haast is vernoemd naar de Oostenrijkse keizer Frans Josef I. Hierna rijden we door naar Fox, waar we morgen een wandeling hopen te maken rond het Lake Matheson. De reisgids belooft ons de mooiste weerspiegelingen van de omringende bergen in het kristalheldere water. Op een klein regenbuitje na is het vandaag mooi weer geweest. Nu hebben we een ventilatorkacheltje bijgezet. Ariepieter en Jurrie moeten al in de buurt van Singapore zijn, waar ze overstappen (?) op een KLM-vlucht naar Amsterdam, waar ze woensdagmorgen halfzes plaatselijke tijd hopen aan te komen.

Wij, Sjanie en Pieter zetten, noodgedwongen deze rondreis zonder hen voort. Voor ons is dat jammer maar zeker ook voor hen. Groet, ook namens Sjanie.
Pieter