derde etappe

Wanganui 22 februari 2010

Vanaf Thames loopt een weg vlak langs de baai naar Coromandel. Soms loopt ze via korte haarspeldbochten omhoog. Er is voorzien in parkeerplaatsen bij fotogenieke uitzichtspunten. Helaas zullen onze foto's wat grijzig aandoen. Coromandel, overigens net als Thames heeft een historie waarin het delven van goud een grote rol speelt. Beide plaatsen hebben er een museum aan gewijd. Net buiten Coromandel rijden we naar een landtong vanwaar we een schittrerend uitzicht hebben op de omgeving. Bij Cormandel zijn we doorgestoken naar de westkust van het schiereiland bij Whitianga. Hier bevindt zich de Mercury Bay waar James Cook New Zealand in 1769 voor Engeland annexeerde. Wij rijden door naar Tairua om vandaar weer naar de oostkust vlak onder Thames te rijden. De slingerende weg die ook nog sterkt stijgt en daalt, loopt dwars door het Coromandel Forest Park: een enorm uitgestrekt subtropisch woud dat, ondanks dat het een droge zomer is, ongelooflijk groen is, trouwens dit hele land is ongelooflijk groen. En als een Hollander dat zegt dan wil dat zeggen: groener dan ons eigen land.

Op het punt waar onze rondrit van het schiereiland begon, toetsen we het adres in van de Nederlanders die we vrijdagavond in Auckland hebben ontmoet. Hun uitnodiging om bij hen langs te komen was niet aan dovemansoren gericht. De heer des huizes geeft ons een rondleiding op zijn landgoed, waar zowaar een aantal koeien lopen en 2 alpaca's. Deze laatste leveren de fijnste wolsoort ter wereld. Alleen als je alpaca's zelf houdt, kun je je veroorloven kledingstukken van deze wol te dragen. Maar er zijn meer natuurlijke zegeningen, behalve dat je er de wereld voor jezelf hebt. Aan de grens van het domein loopt een schitterend riviertje met snelstromend helder water waarin de gastvrouw iedere dag zwemt en gespeeld wordt met de hond. Bij het verorberen van de heerlijke pasta die voor ons is bereid, zuigen we de verhalen op over het leven op het Nieuw-Zeelandse platteland, de mentaliteit van de Nieuw-Zeelander en de verschillen met Nederland. Hoewel het vrij laat werd, zitten we de volgende ochtend om 7 uur samen aan het ontbijt: hier moet weer gewerkt worden. We hopen dat, als ze in Nederland zijn, ze van onze gastvrijheid gebruik willen maken en we onze ervaringen nogeens tegen ze aan kunnen houden. Langs deze weg willen we ze nogmaals bedanken voor hùn gastvrijheid.

Onze zwerftocht gaat verder die dag naar Rotorua. Die naam heeft iets magisch. Het is een stad midden in een vulcanisch gebied. Al in 1870 was hier sprake van toerisme dat uitgelokt werd door een uniek verschijnsel. Hier bevond zich een soort natuurlijke dessa van druipsteenplateaus, die gevormd waren door wegsijpelend heet water uit de vulkaan Tarwarera. Zo onstonden de Pink and White (silica-) Terraces. De lokale Maori gingen rondleidingen verzorgen, er kwamen een paar hotels, kortom: booming bussiness. Hieraan kwam op 10 juni 1886 abrupt een einde door een volstrekt onvoorziene uitbarsting van de vulkaan Tawarera, die de silica-terrassen en het nabije toeristendorpje met een laag modder van 1,5 meter bedekte: Pompeïaanse toestanden. Er waren 150 doden te betreuren. Nu zijn niet meer de terrassen de toeristische attractie maar de Burried Village, waar de oude Maori huisjes zijn opgegraven, en de fundamenten van de hotels en andere verblijven: de schoornsteen moet nu eenmaal blijven roken. Om die reden is ook het Bath House in Rotorua rond 1900 uit de grond gestampt. De thermale sulfaatbronnen leenden zich uitstekend voor een kuuroord voor welgestelden van het noordelijk halfrond die er verlichting hoopten te vinden voor een scala van kwalen: van reumatische aandoeningen tot nerveuze zwakte. Waar modder met wat zwavel al niet goed voor is. Nu is in het imposante badhuis in Elisabethaanse-stijl, een museum gevestigd waar de geschiedenis van het badhuis zelf wordt verteld en die van het Maori Bataljon dat zowel in WO I als II aan de zijde van de geallieerden heeft meegevochten in Europa. Het bestond overigens niet uitsluitend uit Maori's maar uit een doorsnede van de bevolking waarvan velen met Britse, Schotse en Ierse roots. Zover verwijderd van huis wordt je getroffen door monumenten ter nagedachtenis van hen die vielen voor de vrijheid in Europa. Voordat we naar het stadspark lopen werpen we een blik in de Anglicaanse Maori kerk.

Rotorua heeft een van de bijzonderste stadsparken die ik ooit heb bezocht: namelijk een met allerlei thermale bronnetjes. Aan alle ontsnapt zwaveldamp, soms zijn het modderpoelen, soms waterbassins waar de zwaveldamp uit opstijgt. Je kunt ook je voeten in thermaal verwarmd water enige tijd rust geven. Als een bus met toeristen die gelegenheid benut dan wordt dat een vrolijke boel. Op zondag 21 februari rijden we richting Taupo. Onderweg bezoeken we Wai-o-thapu Thermal Wonderland. De lady Knox geiser is een absoluut hoogtepunt. De geiser laat men iedere dag om 10.15 uur spuiten door een chemisch middel in de geiser te gooien. Het klinkt wat kitscherig maar het ontdekkingsverhaal van deze geiser is beslist geinig. Ook het bijbehorende park met allerlei thermale bronnen, is de moeite mmer dan waard. Voor we in Taupo zijn, bezoeken we nog de stuwdam in de Waikato River die het enorme Taupomeer voedt. Op de camping waar we belanden kunnen we een plek met lakeview regelen. Terwijl de anderen de reis voor morgen naar het Tongariro national park voorbereiden leg ik de laatste had aan dit reisverslag. We genieten hier in een heerlijk zonnetje met uitzicht op het meer van een wijntje en een biertje.

Ik groet jullie namens iedereen.