John Quincy Adams

John Quincy Adams wordt geboren op 11 juli 1767, in Braintree, Massachusetts, dat tegenwoordig niet geheel toevallig Quincy heet. Hij is de oudste zoon van Amerika’s Tweede President: John Adams. Hij groeit op in een zeer patriottisch gezin en maakt als kind de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog mee. Op zijn dertiende volgt hij zijn ouders op diplomatieke reizen naar Europa. Hij studeert in Parijs en Leiden en al op veertienjarige leeftijd wordt hij ingeschakeld als secretaris voor zijn vader of andere diplomaten.

Eenmaal terug in Amerika tracht Adams een advocatenpraktijk op te starten. Toch laat de politiek hem niet los, hij blijft in verschillende kranten en publicaties zijn politieke ideeën verkondigen. Zijn verdediging van George Washingtons neutraliteitsbeleid in de oorlog tussen Engeland en Frankrijk trekt de aandacht van de president. Als jongvolwassene heeft hij inmiddels veel ervaring met Europese politiek en bovendien beheerst hij de Franse taal. President Washington benoemt hem daarom in 1794 tot ambassadeur voor Nederland en later Pruisen. In deze jaren woeden de Napoleontische oorlogen en Adams blijkt van onschatbare waarde om de Amerikanen op de hoogte te houden.

Adams trouwt in 1797 met Louisa Catherine Johnson, een zeer geleerde en rijke dame. Er wordt beweerd dat Adams haar trouwde in de hoop dat haar fortuin een carrière als schrijver mogelijk zou kunnen maken. Het schijnt dat zijn hart meer bij het schrijverschap lag dan bij de politiek, wat ook de zeer uitgebreide logboeken verklaart die Adams zijn leven lang bijhield. Johnsons familiebedrijf gaat echter enkele weken na de bruiloft failliet. Het is niet de enige tegenslag die Adams in zijn privéleven moet incasseren. Zijn huwelijk is ongelukkig, omdat hij een kille en depressieve man kan zijn. Zijn twee oudste zoons kunnen bovendien geen maat houden met gokken en alcohol, wat hen beiden zelfs fataal zou worden. Het dochtertje van Louisa en John leeft maar een jaar. De jongste zoon, Charles Francis Adams, ging voor een carrière in de politiek. Hij bouwde in 1870 de eerste Presidential Library om zijn vader te eren. Deze 'Stone Library' telt 14.000 boeken in twaalf talen en is te bezoeken in Quicy, Massachusetts.

Adams’ politieke carrière ontwikkelt zich verder als Thomas Jefferson in 1800 president wordt. Adams treedt toe tot de Senaat; eerst die van Massachusetts , maar twee jaar later de landelijke. In 1808 hervat hij zijn oude specialiteit en wordt hij weer ambassadeur voor verschillende Europese landen. Het is in deze periode dat hij breekt met de Federale Partij, met wiens koers hij nooit gelukkig is geweest. In hetzelfde jaar wordt James Madison president en sluit Adams zich aan bij de Republikeinse Partij. Na wederom enkele jaren als ambassadeur gewerkt te hebben, keert hij in 1817 terug in de politiek, dit maal om Minister van Buitenlandse Zaken te worden onder president James Monroe.

John Quincy Adams boekt grote successen. Hij speelt een leidende rol in het overleg met de Spanjaarden over de Amerikaanse inlijving van Florida. Ook zorgt hij voor het sluiten van de Transcontinental Treaty (ook wel de Adams–Onís Treaty genoemd), een verdrag dat in 1819 voor het eerst een duidelijke zuidgrens vaststelt tussen Amerika en de Spaanse gebieden. Hetzelfde doet hij in 1819 met de Britten aan de noordgrens. Adams’ invloed op de hedendaagse (staats)grenzen van de Verenigde Staten is daarom enorm. Deze periode staat tevens in het teken van de Monroe Doctrine van president Monroe, waarin de VS zich voornemen zich niet in de Europese gebieden te mengen, zolang de Europese staten het Amerikaanse continent ongemoeid laten. Het was echter John Quincy Adams die de doctrine grotendeels opstelde, en hiermee zijn stempel drukte op het Amerikaanse buitenlandse beleid tot de Tweede Wereldoorlog.

Op het moment dat de tweede termijn van president Monroe eindigt, is Adams een succesvol politicus. Hij is niet de enige die Monroe graag op zou willen volgen, maar kan wel profiteren van de verdeeldheid die de andere populaire kandidaten veroorzaken. Met slimme onderhandelingen krijgt hij voldoende steun van de Senaat voor zijn presidentschap. Dit is ook meteen de reden dat zijn jaren als president niet zijn succesvolste worden. Hoewel het goed gaat met de VS, kampt Adams met grote rivaliteit. Veel aanhangers van verslagen presidentskandidaat Andrew Jackson beschuldigen hem ervan op corrupte wijze gewonnen te hebben en blijven er alles aan doen om de president van zijn plek te krijgen. Nu Adams vertegenwoordiger van en voor het volk is, begint zijn persoonlijkheid hem bovendien meer dan ooit in de weg te zitten. Adams erkent zelf dat hij geen ‘people’s person’ is en gesloten en gereserveerd is. Vrienden heeft hij nauwelijks en vijanden verachten hem meer dan wie dan ook. Hoewel hij hardwerkend en moedig is, blijkt dat niet voldoende om een succesvolle president te worden. Adams voelt zich niet op zijn gemak en wordt bovendien onvoldoende gewaardeerd. De president raakt depressief en tijdens de tweede helft van zijn presidentschap is hij als gevolg daarvan nog maar weinig politiek actief.

Een andere factor die het Adams moeilijk maakt, is het debat over importheffingen. Dit vraagstuk bereikt onder Adams een voorlopig dieptepunt. Het Zuiden is woedend omdat New England bescherming krijgt door hoge importtarieven. Vicepresident John Calhoun schrijft daarop een essay waarin hij de wet ‘ongrondwettelijk en onrechtvaardig’ noemt. Hij krijgt het Zuiden, dat vaak dwars lag, achter zich. Langzamerhand laaien ook andere discussies op die jaren later tot de Burgeroorlog zouden leiden.

De strijd om de herverkiezing is fel. In 1828 hebben door invoering van verschillende wetten drie keer zoveel mensen het recht om te stemmen als vier jaar eerder. Voor het eerst moet er echt campagne gevoerd worden. In 1828 wordt Andrew Jackson als president gekozen, met een grote meerderheid van de stemmen. Het brengt echter geen einde aan de rivaliteit tussen aanhangers van beide kandidaten. Uiteindelijk veroorzaakt het een breuk in de Republikeinse partij. Aanhangers van Adams splitsen zich af in de National Republicans. Zelf heeft de voormalig president zich teruggetrokken uit de politiek, maar keert al snel terug als lid van het Huis van Afgevaardigden van Massachusetts. Hoewel die functie beschouwd wordt een achteruitgang voor een voormalig president, weigert Adams welke functie dan ook als minderwaardig te beschouwen. Van 1831 tot aan zijn dood in 1848 blijft hij de inwoners van zijn staat vertegenwoordigen. De hoop op een nieuwe presidentstermijn wil hij niet laten varen, maar die wordt onwaarschijnlijker naarmate de jaren verstrijken.

Ironisch genoeg wordt Adams minder geroemd om zijn presidentschap dan om de successen die hij in de jaren ervoor en erna boekte. Hij kreeg de bijnaam ‘Old Man Eloquent’, de Welsprekende Oude Man, en was daar trotser op dan hij op zijn presidentschap was. Al vroeg toonde hij zich tegenstander van slavernij en later van de ‘gag rule’, die stelde dat elke discussie over slavernij in het Huis van Afgevaardigden vermeden diende te worden. Adams vond dit verbod een directe aanval op de Amerikaanse Grondwet en vocht onophoudelijk voor de vrijheid om slavernij ter discussie te stellen. Het maakte hem gehaat onder felle voorstanders van slavernij, maar in 1844 kreeg hij steun om vrij te spreken. Adams had zo een belangrijke stem in een van de meest controversiële discussies in de Amerikaanse geschiedenis, die later zou uitmonden in de Amerikaanse Burgeroorlog.

Tekenend voor de onvermoeibare doortastendheid waarmee John Quincy Adams zich in zijn werk kon vastbijten, is de wijze waarop hij in 1848 aan zijn einde komt. Midden in een Congrestoespraak, waarin hij zijn protest uitspreekt tegen het eren van een aantal generaals vanwege een oorlog tegen Mexico die volgens hem volledig onrechtvaardig was, wordt hij getroffen door een beroerte. Direct valt hij bewusteloos op de vloer, om twee dagen later, op 23 februari dat jaar, te overlijden. John Quincy Adams werd begraven op de Hancock Cemetery in Quincy, waar ook zijn vaders (president John Adams) graf was. Later werden de graven overgebracht naar de crypte in de United First Parish Church, ook in Quincy.