Herbert Clark Hoover

Herbert Clark Hoover wordt op 10 augustus 1874 geboren als zoon van een smid en een lerares. Hij groeit op in West Branch, Iowa, maar verhuist naar Oregon wanneer hij op jonge leeftijd wees wordt. Hoover helpt op de boerderij van zijn oom en werkt als kantoorbediende voor diens bedrijf in onroerend goed. In 1891 start Herbert Hoover een studie aan Stanford University, waar hij afstudeert als mijn-ingenieur en aardrijkskundige. Hoover trouwt met zijn jeugdliefde, Lou Henry, en verhuist met haar naar China. Daar werkt hij als hoofdingenieur en werkt hij nauw samen met de Chinese overheid om kolenmijnen en mineralen te vinden. In 1900 breekt in China de Bokseroorlog uit, waarbij een groep Chinese nationalisten zich tegen het westen keert. Het stel brengt een maand door in hevige gevechten. Lou Henry werkt in ziekenhuizen terwijl Hoover de bouw van barricades leidt. Naar het schijnt riskeerde hij zijn leven voor het redden van Chinese kinderen.

Een week voor Hoovers veertigste verjaardag, op 3 augustus 1914, verklaart Duitsland de oorlog aan Frankrijk. Hoover woont op dat moment in Londen en de Amerikaanse overheid vraagt zijn hulp bij het naar huis begeleiden van gestrande toeristen. Het comité helpt in zes weken tijd duizenden Amerikanen bij hun terugkeer naar de VS. Hoovers tweede uitdaging is het bevoorraden van België, dat zwaar te lijden had gehad onder Duitse aanvallen. Wanneer de Verenigde Staten officieel bij de Eerste Wereldoorlog betrokken raken, benoemt president Woodrow Wilson Herbert Hoover tot hoofd Food Administration. Hoover slaagt erin de geallieerden van voedsel te voorzien zonder dat er tekorten ontstaan in eigen of buitenland.

Hoover is lid van de "Supreme Economic Council" en hoofd van het "American Relief Administration". Tijdens en na de oorlog zorgt hij ervoor dat er voedselvoorraden naar Midden-Europa worden gebracht om de hongersnood door grote tekorten te beperken. Hoover werd bewonderd voor zijn werk in het in de oorlog en werd erg populair onder de Amerikanen.

Van 1921 tot 1929 werkt Hoover als Minister van Handel. Hij zet zich in voor de verbetering van de veiligheid op vliegvelden en de algehele luchtvaart. Daarnaast pleit hij voor de standaardisering van productieprocessen in Amerikaanse fabrieken, zodat de productiekosten dalen en er nieuwe banen konden worden gecreëerd. Daarnaast liet Herbert Hoover de kosten van nieuwe huizen dalen. Tevens richtte hij het ‘American Child Health Association’ op, als steun aan kinderen die medische hulp nodig hadden. Hoovers humanisme en inzet voor het volk maken hem populair.

Hoover steekt niet onder stoelen of banken dat hij het wel ziet zitten om president Coolidge op te volgen. Hij lijkt klaar voor de taak; hij had België voorzien van voedsel tijdens de Eerste Wereldoorlog, de U.S. Food Administration voor Woodrow Wilson draaiende gehouden en het Ministerie van Handel vernieuwd. Herbert Hoover was realistischer dan Woodrow Wilson, respectabeler dan Warren Harding en creatiever dan Calvin Cooldige: niemand twijfelde aan zijn politieke kunnen. Hoover wint de presidentsverkiezingen van zijn democratische opponent Alfred E. Smith, met 444 tegen 87 electorale stemmen en 58% van de stemmen van het volk. Tijdens zijn inauguratie op 4 maart 1929 verklaart hij: 'We willen een land gebouwd door huiseigenaren en bezitters van boerderijen. We willen meer mensen verzekerd zien tegen ongelukken en werkloosheid en verzekerd van een comfortabele oude dag.'

Hoover voert in de eerste maanden van zijn presidentschap een wervelwind aan hervormingen door. Hij wil onduidelijke deals rond oliewinning stoppen en sommeert de federale wetshandhavers om zich op Chicago te richten, wat leidt tot de arrestatie en veroordeling van Al Capone wegens belastingontduiking. Hoovers speerpunt is civiele bescherming: er komt een commissie ter bescherming van het boerenbedrijf en de belastingen voor Amerikanen met lage inkomens moeten omlaag. Ook komen er vele extra kilometers aan National Parks en National Forests en tekent hij op 21 juli 1930 een wetsontwerp waarmee het Department of Veterans Affairs tot stand komt. Deze organisatie zorgt er onder andere voor dat "veteranen" een goede overgang kunnen maken tussen hun dienstperiode voor het Amerikaanse leger en het leven als burger. Tegenwoordig is dit de op twee na grootste overheidsafdeling in de Verenigde Staten. Ook het Federal Bureau of Prisons wordt opgericht en het Bureau of Indian Affairs wordt verbeterd, om de uitbuiting van Native Americans aan banden te leggen.

Al in 1925 sprak Hoover zijn zorgen uit over de Amerikaanse economie. Hij vroeg kranten en tijdschriften onder meer om mensen te waarschuwen over de gevaren van speculatie: financiële transacties met grote risico's. In die tijd was men niet gewend dat de president zich bemoeide met Wall Street, dus verder deed Hoover weinig. In september 1929 bereikt de markt haar maximum: 82 punten hoger dan in januari. In de laatste week van oktober keert het tij: Op 29 oktober stort de markt in (de 'beurscrash'). In één dag wordt een recordaantal van zestien miljoen aandelen verhandeld, waardoor dertig biljoen dollar in rook opgaat. Mensen die hebben geïnvesteerd in aandelen, verliezen al hun geld. Sommigen krijgen hoge schulden die ze niet meer kunnen betalen. Banken moeten sluiten, bedrijfsinvesteringen kelderen en de productie en lonen worden op een laag pitje gezet.

Hoover roept industriëlen naar het Witte Huis en start een serie van conferenties over werk, arbeiders, boerenbedrijven, vakbonden en lonen. De president roept overheidsafdelingen op om snel constructieprojecten te starten. Hij neemt contact op met de achtenveertig staatsgouverneurs om publieke werken op te starten. Hij vraagt een korting op de belasting aan bij het Congres en verdubbelt het geld voor publieke gebouwen, dammen, snelwegen en havens. Economen zijn verdeeld over wat de Grote Depressie heeft veroorzaakt. Hoover zelf wijt de economische dip aan de ontwrichtingen door de Eerste Wereldoorlog, de gammele structuur van het Amerikaanse bankwezen en speculaties met aandelen. Ook verwijt hij het Congres dat het weinig deed met veel van zijn voorstellen. Tegenstanders van president Herbert Hoover argumenteren dat hij onbedoeld de grenzen rond Amerikaanse producten verhoogde, de benarde situatie van schuldenlanden erger maakte en dat zijn tegenmaatregelen de wereldhandel kreupel maakte.

In 1929 is er in de Verenigde Staten sprake van grootschalige overproductie. Ook zijn er te veel banken, die bovendien de markt bespelen door te speculeren met hun eigen aandeel of de investeringen van anderen. Er was nog geen verzekering voor werklozen of behoeftigen. Door de toenemende werkloosheid, daalt de koopkracht enorm. Als klap op de vuurpijl zorgt een hevige droogte ervoor dat de oogsten mislukken. Banken vallen om en de wereldhandel stort in. De werkloosheid stijgt van vijf miljoen mensen in 1930 naar meer dan elf miljoen in 1931. Een grote recessie wordt de Grote Depressie. Geen enkele Amerikaanse president startte zijn termijn met meer verwachtingen; geen enkele president verliet met bitterder teleurstelling het Witte Huis.

Herbert Hoover was, naast John F. Kennedy, de enige Amerikaanse president die zijn salaris weggaf. Anoniem doneerde hij jaarlijks $25.000 aan een fonds dat slachtoffers van de Grote Depressie hielp. $500.000 besteedde hij aan kindergezondheid en welvaart. De bescheiden en verlegen Hoover regeert met idealisme: 'Een vrijwillige daad is oneindig waardevoller voor het nationale ideaal en de nationale geest dan een greep uit de schatkist'. Hij helpt bijvoorbeeld drie kinderen uit Detroit die naar Washington afreizen om hun vader, die onterecht in de gevangenis zit, te bevrijden. Echter, Hoover hecht er weinig aan om zijn publieke daden en liefdadigheid uit te laten meten in de pers. Ook zijn familie houdt hij zoveel mogelijk verborgen. Hij weigert het politieke spel te spelen en houdt vast aan het praktische idealisme dat hem in eerste instantie populair had gemaakt. Veel Amerikanen zien de president echter als een teruggetrokken, grimmige man. Zij zien niet zijn harde werk, de vele vruchteloze conferenties met stijfkoppige economen, politici en bankiers. De laatste jaren van zijn ambt gaat het slechter met president Hoover. Hij wordt grijs en verliest veel gewicht. Hoover verzucht dat president zijn tijdens een nationale crisis is als dweilen met de kraan open: 'Zodra het ene lek gedicht is, ontstaat het volgende'. Amerika wijst Hoover als zondebok aan voor de economische crisis, maar Hoover doet er - waarschijnlijk onterecht - niets aan om zijn imago op te poetsen.