Franklin Pierce

Franklin Pierce werd geboren op 23 november 1804 in Hillsborough, New Hampshire. Hij was de vijfde van acht kinderen en een verre afstammeling van Thomas Pierce, die in 1634 uit Engeland emigreerde. Pierce ging naar het Bowdoin College in Brunswick, Maine en trad in zijn vaders voetsporen met een studie aan de Northampton Law School. Daarna ging hij in de leer bij rechter Edmund Parker in Amherst, New Hampshire. Hij werd op jonge leeftijd gekozen voor de rechtbank van New Hampshire en klom daar op. Rond 1830 trok Franklin Pierce namens New Hampshire naar Washington. Eerst werd hij vertegenwoordiger van de staat, later senator.

Korte tijd diende Pierce het leger tijdens de Mexicaanse oorlog. Daarna werd hij voorgedragen als kandidaat voor de presidentsverkiezingen van 1852. als presidentskandidaat. Tijdens de Democratische Conventie besloten de afgevaardigden tot het Compromis van 1850. Het compromis bevatte een vijftal wetten over zowel slavernij als de discutabele toetreding van Texas tot de Union. Er moest maar liefst 48 keer worden gestemd tot Pierce als presidentskandidaat gekozen werd - met name omdat de zuidelijke staten zijn tegenkandidaat onbetrouwbaar vonden. De democratische partijleden stonden achter Pierce, al bleef erg vaag wat zijn ideeën over de slavernij precies waren. Met een minimale voorsprong won Franklin Pierce de presidentsverkiezingen. Twee maanden voordat Pierce zijn presidentschap aanvaardde, verongelukte zijn 11-jarige zoon bij een treinongeluk waar het gezin in betrokken raakte. Verdrietig en uitgeput aanvaardde Pierce het presidentschap. Hij was de eerste president die ervoor koos om zijn eed op te zeggen met zijn hand op het Wetboek in plaats van op de Bijbel.

Pierce stelde zijn regering samen door diverse collega’s en andere bekenden te kiezen, personen met zeer verschillende meningen en persoonlijke achtergronden. Men was ervan overtuigd dat zo’n uiteenlopend kabinet nooit goed zou kunnen gaan. Achteraf bezien bleek dit het enige Amerikaanse kabinet dat onveranderd bleef tijdens een vierjarige regeertermijn. Pierce kwam aan de macht in een tijdperk van binnenlandse vrede en wilde een krachtig beleid wat betreft de relaties met andere landen. Pierce zei dat hij graag meerdere gebieden aan de Verenigde Staten wilde toevoegen. Hiermee gaf hij toe aan de noordelijke staten die graag de slavernij uit wilden breiden. Politiek gezien een goede zet, omdat de noordelijke staten Pierce slechts een handveeg van de zuidelijke staten vonden. Hij werd ook wel een ‘doughface’ genoemd, oftewel een president uit het noorden maar met sympathieën voor het zuiden. Al snel probeerde Pierce het Verenigd Koninkrijk over te halen om een deel van de kust van Centraal-Amerika op te geven. Ook praatte Pierce met Spanje om Cuba onderdeel te maken van de VS. De 'Gadsden Purchase' was een van de grootste successen tijdens het presidentschap van Pierce. Dit hield in dat hij, samen met James Gadsden, een gebied overnam van Mexico voor een bedrag van 10 miljoen dollar. Het gebied, nu bekend als het zuiden van Arizona en New Mexico, werd aangekocht om er een zuidelijke spoorlijn aan te leggen.

Een hevige strijd brak los rond de Kansas-Nebraska Act. Met het uitroepen van deze act, herriep Pierce het eerder gesloten Missouri Compromise. Hij wilde een spoorlijn aanleggen van Chicago naar Californië, dwars door Nebraska. Ook werd er voorgesteld om de westelijke staten te mobiliseren zodat inwoners van de nieuwe gebieden zelf mochten beslissen over de slavernijkwestie. Dit was de druppel voor de inwoners van de noordelijke staten, die hiermee bevestigd zagen dat Pierce inderdaad aan de ‘kant’ van de zuiderlingen stond. De noorderlingen probeerden als reactie hierop controle over het gebied te krijgen. Zij verhuisden, net als veel zuiderlingen, naar de staat Kansas, waar schietpartijen en ongeregeldheden uitbraken. 'Bleeding Kansas' werd een belangrijke opstap naar de Amerikaanse Burgeroorlog. Tegen het eind van zijn presidentschap, was er de vrede in Kansas wedergekeerd. De Democraten weigerden echter Pierce opnieuw te nomineren voor het presidentschap.

Op het eerste gezicht werd Pierce een goede president geacht, met een aangename persoonlijkheid en een knappe verschijning. Later werd hij echter gereduceerd tot een van de slechtste presidenten in de geschiedenis van de VS. Nadat hij in 1856 niet werd herkozen en zijn huwelijk in duigen viel, raakte Pierce aan de fles. Ten slotte bewees hij tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog grote steun aan de Confederates, en lekte persoonlijke correspondentie tussen Pierce en de Confederate President Jefferson Davis uit naar de pers. Hij bleek openlijk de Amerikaanse Burgeroorlog niet te steunen, en hiermee Lincoln af te vallen. Pierce werd uitgemaakt voor een landverrader. Op de dag dat Lincoln vermoord werd, werden er grote protesten gehouden voor het huis van Pierce. Men veronderstelde dat het achterblijven van de steun van Franklin Pierce de Burgeroorlog verergerd had. Franklin Pierce overleed in New Hampshire in 1869.