2010: Olympische Winterspelen in Vancouver

De grootste stad aan de Canadese westkust staat al jaren bekend als een van de meest leefbare steden ter wereld. Tijdens de Spelen was dat goed te merken. Ondanks de verkeersopstoppingen zo nu en dan, kijkt menigeen terug op een succesvol georganiseerde editie van de Olympische Spelen.

Het Olympisch toneel bestond uit vijf delen. (1) In het centrum van Vancouver stonden onder meer de openings- en sluitingsceremonies, de ijshockeyfinale en de publieke festiviteiten op het programma. De rest van het hockeytoernooi werd afgewerkt op de (2) campus van de University of British Columbia. In (3) Richmond, een zuidelijke voorstad van Vancouver, werd er vooral geschaatst, het snowboarden vond plaats op (4) Cypress Mountain net ten noorden van Vancouver en het skiën in (5) het resort Whistler, zo’n honderd kilometer noordelijk van Vancouver. De noodzakelijke verspreiding van de evenementen gaf enkele logistieke problemen. Vooral voor de sporten die in de bergen afgewerkt werden, stonden de auto’s vaak stil op de weinige wegen die naar Whistler en Cypress Mountain leidden.

Het grootste stadion dat gebruikt werd, was het gerenoveerde BC Place, dat normaliter de Canadian Footballclub van Vancouver huisvest. Een dikke 60.000 mensen woonden de ceremonies bij. De openingsceremonie op 12 februari werd overschaduwd door de dood van de Georgische rodelaar Nodar Kumaritashvili op diezelfde ochtend. Zijn dood, tijdens een trainingsrit op de baan van Whistler, deed de veiligheidsdiscussies oplaaien. Later zouden enkele teams, waaronder de Nederlandse viermansbob, zich terugtrekken uit de Olympische bobsleecompetitie

Natuurlijk stond voor de Nederlanders het schaatsen centraal op de Winterspelen. Alle ogen waren gericht op Sven Kramer en Ireen Wüst, die zekerheden leken voor Olympische podiumplaatsen.

Op de eerste dag ontstaat er echter al rumoer toen een ijsdweilmachine zijn werk niet goed deed en de finale van de vijfhonderd meter maar liefst drie kwartier vertraagd werd. Voor Sven Kramer mocht dat de pret niet drukken. Hij pakte later die dag met overmacht de gouden plak op de vijf kilometer.

Op de vierde dag van het toernooi kreeg de Nederlandse equipe een flinke teleurstelling te verwerken toen Stefan Groothuis, Mark Tuitert en Simon Kuipers op plekken vier, vijf en zes eindigden op de duizend meter. Een dag later deden de vrouwen het beter. Annette Gerritsen eindigde twee honderdste van een seconde achter Christine Nesbitt en pakte een zilveren plak. Laurine van Riessen won knap de bronzen medaille. Op de 1500 meter wist Mark Tuitert vriend en vijand te verbazen door de ongenaakbare Shani Davis te verslaan en de gouden medaille te winnen. Ireen Wüst herhaalde dit kunstje door Martina Sablikova en Kristina Groves voor te blijven.

Het meest besproken moment van het Olympische schaatstoernooi is zonder twijfel de tien kilometer voor mannen. Sven Kramer stak vooraf met kop en schouders boven de anderen uit op die afstand. Hij reed ook een snelle en winnende tijd, maar tot zijn ontzetting bleek hij een baanwissel gemist te hebben. De beelden van een juichende, onwetende Kramer en de balende Gerard Kemkers staan veel Nederlanders nog op het netvlies gebrand. De bronzen medaille van Bob de Jong verzachtte de pijn enigszins. De laatste Nederlandse schaatsmedaille van de Spelen van 2010 was ook een bronzen: de mannenachtervolgingsploeg zette de derde tijd neer.

Naast deze oogst van zeven medailles op de ijsbaan was er succes te vieren op Cypress Mountain. Op de voorlaatste dag van de Spelen won Nicolien Sauerbreij daar de gouden plak op de reuzenparallelslalom. Ze spoelde het waxdebacle van vier jaar eerder weg door in de finale de Russische Iljoechina te verslaan.

Canada won verrassend het medailleklassement. Ondanks het feit dat de Verenigde Staten meer medailles haalden, wist Canada meer gouden plakken te winnen. Amerikaanse gouden medailles waren er onder meer voor Shani Davis, voor Bode Miller en Lindsay Vonn bij de ski-afdaling en voor Shaun White in de halfpipe. Gek genoeg had Canada nog nooit een gouden medaille op eigen bodem gehaald, niet in Calgary in 1988 en niet in Montréal in 1976. Des te opvallender is dat Canada meteen een recordaantal gouden medailles binnensleepte tijdens de Winterspelen. Nooit eerder won een land namelijk veertien keer goud. De succesvolste individuele sporter was de Noorse Marit Bjorgen, die individueel en met teams vijf medailles won in het langlaufen, waarvan drie keer goud.

De opvallendste prestatie was zonder meer die van de Sloveense Petra Majdic. Een week voor de Spelen vloog zij bij het langlaufen bergaf uit de bocht op een rotspartij. Met vijf gebroken ribben dwong ze zichzelf de rit uit te rijden. Ze kwalificeerde zich en werd daarna meteen naar het ziekenhuis gebracht. Omdat men slechts een vluchtig onderzoek deed, zag men daar de gebroken ribben niet en stuurde men haar terug de sneeuw in. Tijdens de Olympische Spelen schreeuwde Majdic het in haar races uit van de pijn en in de halve finales liep ze dankzij een van die gebroken ribben een klaplong op. Ze ging echter door en eindigde uiteindelijk als derde op het toernooi. Toen ze de eerste medaille voor Slovenië sinds zestien jaar in ontvangst nam, was ze niet in staat om rechtop te blijven staan op het podium en werd ze ondersteund door haar trainers.

Met afstand de belangrijkste medaille op de Olympische Spelen van Vancouver was ook meteen de laatste van die editie: de ijshockeyfinale bij de mannen. Daar stonden de Verenigde Staten en Canada net als acht jaar geleden tegenover elkaar. Voor Canada stond de culturele trots van een heel land op het spel en de VS wilde zich revancheren voor de nederlaag in eigen huis op de Olympische Spelen van 2002 in Salt Lake City. In Canada zat meer dan de helft van de inwoners voor de buis toen de wedstrijd na een 2-2 eindstand een sudden death inging. In die verlenging scoorde de grootste sportheld van Canada, Sydney Crosby, de golden goal die leidde een dagenlang Canadees volksfeest.