1961: Saskatchewan Medical Insurance Bill

In 1961 creëerde de regering van Saskatchewan een Advisory Planning Commission on Medical Care. Deze commissie had als taak uit te zoeken wat de maatschappelijke behoeften op het gebied van gezondheid waren en op welke manier een provinciaal medisch zorgverzekeringsprogramma vorm gegeven kon worden. Dr. Thompson werd benoemd als voorzitter en zijn commissie bestond uit artsen en andere geleerden uit de medische wereld. In september 1961 kwam de commissie met een verslag waarin het volgende werd aanbevolen:

Uitgebreide uitkeringen op basis van woonplaats, registratie en betaling van de persoonlijke premies. De kosten hiervan moeten worden vergoed door de overheid. Gebruikersvergoedingen (bijvoorbeeld voor mensen die een rolstoel nodig hebben) Fee-for-service payment. Dit houdt in dat er voor verschillende services afzonderlijk wordt betaald. Zo kon een tandarts bijvoorbeeld niet langer een vast bedrag rekenen voor een behandeling, maar moest hij de kosten voor controle, het trekken van tanden en het maken van een kunstgebit apart factureren. De oprichting van een commissie die verantwoordelijk is voor het beheren van het plan en die verantwoording moet afleggen aan de overheid.

Aan de invoer van de Saskatchewan Medical Care Insurance Act is behoorlijk wat vooraf gegaan. In 1948 introduceerde de federale overheid de National Health Grants, een serie subsidies waarmee de verschillende provincies ziekenhuizen konden bouwen, personeel opgeleid kon worden en de volksgezondheid kon worden verbeterd. Hiermee waren de eenmalige kosten gedekt, maar er was niet gedacht aan de kosten die het verplegen van Canadese burgers met zich mee zouden brengen. Hierop kwam John Diefenbaker, president van Saskatchewan, in 1957 met de Hospital Insurance and Diagnostic Services Act. In deze wet stond dat de kosten die in de ziekenhuizen worden gemaakt worden gedeeld door verschillende provincies. Op de dag dat de Act inging, op 1 juli 1958, namen de provincies Newfoundland, Manitoba, Saskatchewan, Alberta en British Columbia deel aan de wet. Québec voegde zich op 1 januari 1961 bij dit rijtje, waarmee alle provincies universele dekking hadden voor de kosten van de zorgsector.

De late jaren vijftig en de vroege jaren zestig van de vorige eeuw worden gezien als rumoerig jaren in de Canadese politiek. In Prince Albert, de derde grootste stad van de staat Saskatchewan, werd gewerkt aan plannen voor de eerste zorgverzekering; de zogeheten medicare. Tommy Douglas, leider van de Co-operative Commonwealth Federation (CCF) en de zevende premier van Saskatchewan, beloofde in 1959 een medicare-systeem op te zetten. Hiermee zou de overheid opdraaien voor alle rekeningen die door dokters en artsen werden uitgeschreven en zou zorg dus voor iedereen toegankelijk zijn. Hier is hij echter nooit aan toegekomen, omdat hij niet lang daarna zijn partij verliet. Hierop nam de premier van Saskatchewan, Woodrow S. Lloyd, het stokje over van Douglas.

Lloyd en zijn regering presenteerden op 13 oktober 1961 de Saskatchewan Medical Care Insurance Act. Aangezien Lloyd pas net was aangetreden als premier besloot hij de indeling van de Canadese regering ook even op te frissen. Hij wees Bill Davies aan als minister van Gezondheid en Allan Blakeney als zijn lokale raadgever. Gezamenlijk moesten zij de Act tot uitvoering brengen. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. De gezondheidszorg, maar ook de Canadese bevolking, stond niet te springen om het plan. In mei 1962 werd er op een bijeenkomst van artsen een resolutie aangenomen waarin stond dat de artsen hun praktijken zouden sluiten wanneer de universele zorgverzekering in werking zou treden. Hierop werden er in de hele provincie Keep Our Doctors-comités opgericht en werd er een grootscheepse campagne gevoerd. Tijdens de campagne werd er gewaarschuwd dat de meeste artsen de provincie zouden verlaten wanneer de gesocialiseerde geneeskunde zou worden geïntroduceerd. Op 1 juli 1962 besloot negentig procent van de artsen het heft in eigen handen te nemen, hun praktijken te sluiten en te gaan staken. Tegelijkertijd ontvingen Lloyd en de leden van zijn kabinet persoonlijke bedreigingen en werd de regering beschimpt. Omdat de staking aanhield besloot de regering van Saskatchewan honderd dokters uit overige delen van Canada en Groot-Brittannië over te laten komen, zodat de bevolking indien nodig gewoon medische zorg kon ontvangen. Omdat de overheid de artsen beloofde dat er opnieuw naar het plan gekeken zou worden, werd de staking beëindigd op 23 juli 1962. Allan Blakeney werd vanaf dat moment hoofd-verantwoordelijke voor het medicare-programma.

De zorgverzekering is gedurende een lange tijd een inpopulaire maatregel geweest. Artsen weigerden in te stemmen met een verplicht, door de overheid bedacht plan. Volgens Blakeney was de regeling verantwoordelijk voor het verliezen van de verkiezingen in 1964. De CCF moest het hierbij afleggen tegen de Thatcher Liberals. De Thatcher Liberals vielen de CCF in de verkiezingstijd fel aan op de Act, maar toen zij eenmaal aan de macht kwamen verwierpen zij de zorgverzekering niet. In plaats daarvan wijzigden ze het systeem en moest iedereen die een dokter wilde bezoeken een eigen bijdragen betalen. Deze bijdrage, ook wel Thatchers deterrent fee genoemd, leidde ertoe dat de allerarmsten zich niet langer een dokter konden veroorloven. Het duurde tot 1971 voordat deze eigen bijdrage weer geschrapt werd. In dit jaar werd Allan Blakeney premier van Saskatchewan en werd de Act opnieuw uitgevoerd zoals hij ooit bedoeld was.