1841: Oprichting United Province of Canada

Canada is naar Europese verhouding een ontzettend jong land. Want hoewel het land al duizenden jaren bewoond werd door indianen, bestaat het officiële, huidige Canada nog maar sinds 1867. Hier ging echter het een en ander aan vooraf.

De achttiende eeuw stond bol van de continue conflicten tussen de Fransen en de Engelsen. De Vrede van Parijs in 1763 betekende echter het einde van Franse koloniën in Noord-Amerika, waardoor Engeland de overhand kreeg. Dit was op zijn beurt weer de oorzaak van het feit dat bijna heel Noord-Amerika nu Engelstalig is. In 1791 riep Groot-Brittannië de ‘Constitutional Act’ uit en werd Québec verdeeld in Brits-Canada en Frans-Canada. Het Britse gedeelte van Canada werd ook wel ‘Upper Canada’ genoemd, het Franse gedeelte heette op zijn beurt ‘Lower Canada’ en omvatte het zuidelijke gedeelte van Québec en Labrador and Newfoundland. Hierdoor waren er twee besturen. De welvaart van het protestantse Upper Canada groeide veel harder dan die van het katholieke Lower Canada. Dit werkte de Fransen, die toch al veel grondgebied en geld waren misgelopen, flink op de zenuwen. Mede hierdoor bleef er veel wrijving tussen de Engels- en Franstaligen en ontstonden er opstanden onder de bevolking, die steeds opnieuw door de Engelsen de kop werden ingedrukt.

Om de boel tussen de bevolkingsgroepen wat te sussen, besloot Groot-Brittannië in 1841 beide provincies onder één bestuur te brengen; ‘The Province of Canada’. Dit besluit werd vormgegeven in de ‘Act of Union’. Helaas voor de Franstaligen ging de grootste macht van het nieuwe bestuur uit naar de Engelstalige minderheid. Upper Canada werd ‘Canada West’, Lower Canada werd ‘Canada Oost’, en beide taalgebieden behielden het burgerlijk recht van het land van oorsprong (Groot-Brittannië of Frankrijk), waardoor er in feite niet veel veranderde. Wat wél veranderde was dat het Frans werd afgeschaft als officiële voertaal in bestuursfuncties en dat men verscheidene pogingen ondernam om het hele gebied te verengelsen. Uiteraard waren de Fransen de Fransen niet als ze hier absoluut niet mee akkoord gingen, en als snel werd het Frans toch weer toegelaten.

Het bleef rommelen in The Province of Canada. Er kwam nog eens extra druk op de koloniën te staan door de Amerikaanse Burgeroorlog. De angst bestond dat er expansie zou komen vanuit Amerika, waardoor Canada ook bij dit gebied zou gaan horen. Daarom besloten de Britten Canada wat onafhankelijker te maken. Er werd geprobeerd om meer een politieke eenheid in Canada te creëren. Zo werden in 1864 in Charlottetown en Québec conferenties gehouden tussen vertegenwoordigers van verschillende provincies en uiteindelijk werd in 1867 de confederatie van Canada gevormd. Dit was tevens het einde van The Province of Canada.