1917: Oprichting National Park Service

Het begon allemaal toen John Colter besloot de verkenningsmissie naar het westen van de huidige Verenigde Staten te verlaten om te gaan jagen op bevers, in wat tegenwoordig het Yellowstone National Park is. Colter was in de winter van 1807-1808, waarschijnlijk als een van de eerste kolonisten, getuige van de wonderen van het natuurpark. Terug in de bewoonde wereld vertelde hij zijn verhalen over zwavelpoelen, warmwaterbronnen en dampende geisers. Hij werd niet geloofd en spottend sprak men over ‘Colter’s hell’. Ondanks de bespottingen bleven de verhalen over Yellowstone mensen boeien en uiteindelijk werden de wonderen van het park vastgelegd op papier. In 1870 hadden drie voorname heren besloten een expeditie te starten om het beruchte gebied te verkennen.

Colters verhalen bleken meer dan fantasieën te zijn en de expeditieleden begonnen tijdens hun verblijf in Yellowstone al te speculeren hoe ze het gebied konden inzetten voor hun eigen (financiële) doeleinden; zulke natuurwonderen zouden immers veel mensen trekken. Een van de leden, Hedges, stelde voor om het gebied niet voor persoonlijke doeleinden te exploiteren, maar om het open te stellen en te beschermen, zodat iedereen ervan kon genieten. Het idee van het ontwikkelen van nationale parken, dat al in 1865 door de heer Olmstedt werd ‘bedacht’, werd nu toegepast op Yellowstone en later ook daadwerkelijk in praktijk gebracht: een groep mensen spande zich in om van het gebied een nationaal park te maken en op 1 maart 1872 plaatste president Grant zijn handtekening. Het eerste nationale park was een feit en het idee van het ‘conserveren’ van natuurgebieden werd geïntroduceerd in de Amerikaanse politiek: de eerste stap richting de oprichting van de nu zo belangrijke National Park Service was gezet.

Na Yellowstone kregen er in de jaren tachtig van de negentiende eeuw andere gebieden de beschermde status. In 1889 werd Mount Rainier aan de lijst van nationale parken toegevoegd en in 1890 volgden naast Yosemite National Park en Rock Creek Park de eerste militaire nationale parken: Chickamauga en Chattanooga. Op deze plaatsen werden in de Burgeroorlog belangrijke slagen gevochten. Ook plaatsen die van historisch belang waren, konden dus (nationale) parken worden. Een ander belangrijk militair park, het Gettysburg National Military Park, werd in 1895 opgericht. Na 1900 veroverden steeds meer gebieden een plaats op de lijst van nationale parken.

De eerstvolgende stap op politiek niveau was het ondertekenen van de Antiquities Act in 1906 door president Theodore Roosevelt. Deze wet zorgde ervoor dat de Amerikaanse president voortaan nationale monumenten kon creëren. Al met al breidde het systeem van nationale parken zich gestaag uit. Er bestond echter nog geen overkoepelende organisatie die al deze nationale parken beheerde en beschermde. Het Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Zaken speelde een belangrijke rol, maar ook het leger was onmisbaar voor de ordehandhaving, vooral in de vroege dagen van de nationale parken.

Het aantal parken was aan het begin van de twintigste eeuw te groot om goed beheerd te kunnen worden door allerlei verschillende organisaties. Het was duidelijk dat dit onoverzichtelijke beheer de ontwikkeling van het parkensysteem in de weg zat. Er werd dan ook op allerlei manieren geprobeerd om een overkoepelend federaal orgaan op te zetten dat de parken kon besturen. In 1915 namen Franklin K. Lane, minister van Binnenlandse Zaken, en Stephen T. Mather de touwtjes in handen. Zij vormden een overkoepelend bestuur voor alle nationale parken. Hun inspanningen werden beloond: in 1916 zag, met goedkeuring van president Wilson, de National Park Service het levenslicht. Deze Service werd een aparte afdeling van het ministerie van Binnenlandse Zaken. In 1917 werden de eerste officiële ‘park rangers’ (parkwachten) de parken ingestuurd.

De National Park Service is blijven groeien sinds 1917. Nieuwe parken en taken werden onder het nieuwe departement gevoegd en in 1920 bereikte de organisatie de mijlpaal van een miljoen bezoekers per jaar in de gezamenlijke parken. Een ander historisch moment in de geschiedenis van de National Park Service was de toevoeging van het bekende Vrijheidsbeeld aan de lijst van nationale monumenten.

In 1933 kreeg de Service te maken met het bekende project van president Roosevelt: de New Deal. Het ‘Civilian Conservation Corps’ was een van de initiatieven die Roosevelt startte om meer werkgelegenheid te scheppen in de door crisis geplaagde Verenigde Staten. Duizenden burgers gingen aan het werk om de natuur te onderhouden en beschermen.

De Service kreeg steeds meer nieuwe taken. Zo kreeg het de opdracht om nationale recreatiegebieden op te zetten. Lake Mead, gelegen op de grens van Nevada en Arizona, was in 1936 de eerste. Vanaf 1937 werden ook nationale ‘zeekusten’ aan de lijst toegevoegd. Deze kusten kregen de status van nationaal park, maar in plaats van een landschap bestonden deze gebieden specifiek uit kustlijnen. Op de vijftigste verjaardag van de Service in 1966 introduceerde de organisatie een grootschalig project om de parken te verbeteren. Dit project, MISSION 66, duurde tien jaar en kostte een miljard dollar. Al met al is de Service blijven groeien en is het tegenwoordig een enorm federaal departement dat de verantwoording heeft over een groot deel van de natuur en het historisch erfgoed van de Verenigde Staten.