1860: Pony Express

In 1845 kost het president James K. Polk (1845-1849) nog zes hele maanden om een bericht naar Californië te sturen, hetgeen duidelijk maakt dat er echt iets moet worden ondernomen om de communicatie binnen de alsmaar groeiende natie te verbeteren. Door de in 1848 uitbrekende Californische goudkoorts wordt deze vraag nog dringender, omdat er honderdduizenden Amerikanen naar het verre Westen trekken om daar hun geluk te beproeven. Al snel leven er een half miljoen Amerikanen rond het onherbergzame gebied van de Rocky Mountains. Om te kunnen communiceren met achterblijvende familieleden moet er een manier worden bedacht om postberichten op snellere wijze van kust naar kust te krijgen.

De overheid is op dat moment al sinds de Mexicaans-Amerikaanse oorlog (1846-1848) aan het worstelen met het communicatieprobleem. Het Congres stelt in 1847 een postservice in voor het sturen van berichten richting de kusten aan de Grote Oceaan. Het versturen van een brief kost in 1851 drie cent tot een afstand van ongeveer vijfduizend kilometer en zes cent voor alles daarboven. Per boot doet post er ongeveer een maand over om aan te komen, per postkoets over land ongeveer vierentwintig dagen. Het bedrijf wordt door onafhankelijke aannemers gerund en kost de Amerikaanse overheid erg veel geld aan subsidies. Bovendien is een maand in het geval van politieke berichtgeving vaak alsnog te lang. De vraag naar een efficiëntere service blijft dan ook bestaan en de overheid blijft andere mogelijkheden onderzoeken. In 1855 besteed het Congres zelfs dertigduizend dollar om the onderzoeken of het gebruik van postkamelen van Texas naar Caifornië een optie zou kunnen zijn.

St. Joseph, Missouri, geldt rond de jaren vijftig van de negentiende eeuw als het meest westerse punt tot waar de verschillende communicatieroutes, zoals trein en postvervoer, komen. Het gebied dat achter St. Joseph ligt, waaronder helemaal aan de westkust ook Californië, is een uitgestrekte wildernis voornamelijk bewoond door indianenstammen. Door de onherbergzaamheid van het land en het hete klimaat wordt transport over dit gebied als zeer lastig geacht en het hele jaar rond als onmogelijk. De vele goudzoekers willen echter zeer graag met hun familie in het oosten kunnen communiceren. Bovendien zorgen de politieke spanningen tussen noord en zuid, die in 1861 uit zouden lopen op de Amerikaanse Burgeroorlog, voor de noodzaak om met elkaar te kunnen blijven communiceren en het ‘wilde westen’ met zijn rijkdommen in de grond beter bij de Unie te betrekken.

Met name de noordelijke politici pleiten voor het verbeteren van communicatieroutes richting Californië. In 1854 reist de senator van Californië, William Gwin, samen met Benjamin F. Ficklin met de California Trail richting het oosten. Ficklin, een groot voorstander van betere communicatie tussen oost en west, stelt voor dat de overheid een postservice per paard moet instellen. Zijn plan wordt opgemerkt door William H. Russell, die onderdeel is van het vrachtbedrijf Russell, Majors & Waddell. De drie heren van het vrachtbedrijf gelden als experts in nationaal vervoer over land en zien een belangrijke kans om een postcontract met de overheid te kunnen sluiten. Hun bedrijf biedt op dat moment al een postservice tussen Missouri River en Great Salt Lake City en als stunt wordt er besloten ook een post rit per ‘Pony Express’ van St. Joseph, Missouri naar Sacramento, Californië uit te voeren. De publiciteitsstunt waarmee Russell een overheidscontract in de wacht hoopt te slepen vertrekt ok 3 april 1860 en komt slechts tien dagen later aan in Sacramento, twee weken sneller dan de dan snelste postdienst.

De tiendaagse reis van de ruiters van de Pony Express is zwaar. Grote zakken post van in totaal ongeveer tien kilo hangen aan de vier punten van de mochila (postzak) waar het zadel van de ruiters overheen wordt gelegd, plus het proviand voor tien dagen en een revolver voor mogelijke struikrovers. Omdat een paard ongeveer zestien kilometer achter elkaar kan galopperen, liggen er na elke zestien kilometer wisselstations om de ruiter van een ‘vers’ paard te voorzien. Ongeveer na honderdzestig kilometer wordt ook de ruiter vervangen door een uitgeruste ruiter. Op deze manier kan de post zo snel mogelijk worden vervoerd. In totaal werken er honderdtwintig ruiters voor de Pony Express en zijn er honderdvierentachtig wisselstations en vierhonderd paarden beschikbaar. Volgens de overlevering werd er dag en nacht doorgereden, maar waarschijnlijk gebeurde dit enkel bij heldere nacht.

Een van de – nu nog – bekendste ruiters van de Pony Express was William Cody, ook wel bekend als Buffalo Bill. Door zijn rol bij, onder andere, de opbouw en uitvoer van de Pony Express, de bouw van de transcontinentale spoorlijn en zijn werk als scout tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog is ‘Buffalo Bill’ de geschiedenis in gegaan als hét voorbeeld van de Amerikaanse frontiersman.

Hoewel de Pony Express in totaal slechts negentien maanden heeft bestaan doordat de postservice in 1861overbodig werd door de transcontinentale telegraaf, is de postoperatie wel van belangrijke historische waarde voor de Verenigde Staten. Tijdens de woelige tijden vlak voor en tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog speelde de postservice een zeer belangrijke rol in de communicatie tussen de strijdende delen van de Verenigde Staten. De Pony Express speelde een belangrijke rol in het behouden van Californië aan de kant van de Union tijdens de vooraanloop van de Amerikaanse Burgeroorlog.

Met een revolutionaire tiendaagse bezorging van tien dagen van kust tot kust liet de Pony Express bovendien zien dat de twee delen van de Verenigde Staten bij elkaar konden worden gehouden, waarbij bovendien communicatie hele jaar door wél mogelijk bleek. De Postservice had bewijs geleverd voor de mogelijkheid van een transcontinentale route en binnen een decennium na de Pony Express kwamen, naast de transcontinentale telegraaflijn, de Central Pacific en Union Pacific spoorlijnen bij elkaar in Utah om de eerste transcontinentale spoorweg in de Amerikaanse geschiedenis te vormen.