Update Presidentsverkiezingen 2024: Biden vs Trump

Je kunt wel zeggen age doesn’t matter unless you’re a cheese, maar leeftijd doet er op een gegeven moment wel degelijk toe. Gek genoeg wordt die leeftijd de ene presidentskandidaat wel en de andere niet of nauwelijks aangerekend. Inderdaad, Biden en Trump. Het zijn trouwens de waarschijnlijke kandidaten, want laten we niet vergeten: beide heren zijn het nog niet officieel.

Eerst Trump. Zijn enige overgebleven tegenkandidaat is op het moment van schrijven Nikki Haley. voormalig gouverneur van South Carolina en daarna vertegenwoordiger van de USA bij de Verenigde Naties. Dat ze niet helemaal moet worden afgeschreven blijkt het duidelijkst uit de manier waarop Trump tegen haar tekeer ging na de primary in New Hampshire. Die won hij weliswaar met 54,4%, maar dat was een veel minder hoge score dan verwacht (kennelijk ook door hemzelf, getuige zijn woedende uitval die zelfs voor zijn doen extreem was). Haley gebruikte vervolgens een duidelijke mentale uitglijder van hem – hij verwarde haar met Nancy Pelosi, de voormalige Democratische speaker van het Huis van Afgevaardigden – om zijn geestelijke gezondheid ter discussie te stellen. Eindelijk, zou je bijna zeggen.

Trump, inmiddels 77 jaar, is aangeklaagd voor 91 delicten, uiteenlopend van smaad tot belastingfraude tot verkiezingsfraude tot medewerking aan een poging tot staatsgreep (de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021). Het een is belangrijker of schadelijker dan het andere, maar merkwaardig genoeg glijdt alles van hem af als water van een eend. Zelfs veel orthodox christelijke kiezers knijpen een oogje toe bij zijn bepaald niet zondeloze levenswandel. Het is voer voor (massa)psychologen hoe iemand zoveel mensen zo lang in zijn ban weet te houden. Je kunt alleen maar hopen dat zijn verre voorganger Abraham Lincoln gelijk krijgt met zijn uitspraak: You can fool some of the people all of the time, you can fool all of the people some of the time, but you cannot fool all of the people all of the time. Anderzijds: het gaat bij de volgers van en stemmers op Trump tot dusverre nog steeds om partijgenoten, de mensen die je enigszins oneerbiedig als ware gelovigen kunt beschouwen. De vraag is of de veel grotere groep partijloze kiezers, het grote midden, het zo langzamerhand niet te gek vindt worden en zich in november van Trump afkeert. Een eerste indicatie daarvan is de matige uitkomst van de primary in New Hampshire, waar ook partijloze kiezers konden stemmen.

De vraag is vervolgens: is Biden aantrekkelijk genoeg om die kiezers te trekken? Slaagt hij erin een goed en pakkend verhaal te vertellen? Tot dusverre lukt dat nog niet erg. Het is net zo’n wonderlijk fenomeen dat alles wat bij hem niet of net niet helemaal goed gaat wél blijft ‘plakken’. Elke – letterlijke – misstap of verspreking, hoe onbenullig ook, wordt breed uitgemeten om aan te tonen dat hij niet geschikt is om president te zijn. En wat er wel goed gaat, zoals de economie die momenteel heel behoorlijk presteert of de biljoenen-investering om de vervallen infrastructuur aan te pakken (inmiddels is geld toegekend aan 45.000 projecten), straalt niet op hem af.

Niemand lijkt het hardop te durven zeggen, maar misschien is hij zo langzamerhand inderdaad niet meer zo geschikt. Ook als je als 82-jarige fris van geest bent, tellen de jaren. Vermoeidheid of verstrooidheid is geen schande, maar het kan je inschattingen beïnvloeden of je besluitvaardigheid belemmeren. Vriendelijk gezegd is dat niet wenselijk als je leider van een wereldmacht bent. Desondanks zijn er geen serieuze of kansrijke uitdagers binnen de Democratische partij. Bij de eerste primary in South Carolina haalden de tegenkandidaten Marianne Williamson 2,1% en Dean Phillips 1,7% van de stemmen. Biden scoorde met een bijna Noord-Koreaanse winst van 96,2%. Vicepresident Kamala Harris leek vier jaar geleden een belofte. Van haar werd veel verwacht, maar nu wordt haar onzichtbaarheid verweten (waarin ze niet van al haar voorgangers afwijkt) en wordt ze bij winst van de Democraten hooguit opnieuw veep.

Begin februari had Biden een approval rate (positieve waardering) van iets minder dan 39%, als gemiddelde van een aantal peilingen. Dat is minder dan de meeste andere presidenten na drie jaar, alleen Truman (president van 1945 tot 1952) scoorde ooit nog lager. Desondanks wordt Truman tegenwoordig als een krachtig en vaardig leider gezien – maar met een plaats in de geschiedenisboeken win je geen verkiezingen.