Films in Chicago

Aanvankelijk gebeurde dat filmen met bordkartonnen wandjes in de studio’s. Zo begint de topkomedie Some Like It Hot uit 1959 van Billy Wilder (met Marilyn Monroe, Jack Lemmon en Tony Curtis) met de schietpartij tussen gangsters die de geschiedenis is ingegaan als het Valentine Day’s Massacre. Die is in dit geval niet ter plekke, maar in de studio nagespeeld. De moordpartij vormde trouwens al in 1932 de inspiratiebron voor de gangsterfilm Scarface (een klassieker, niet te verwarren met de gelijknamige film uit 1983 met Al Pacino, want die speelt in Miami).

Tsja, veel gangsterfilms dus. Een voorbeeld daarvan is The Untouchables (1987) van regisseur Rian de Palma, over de drooglegging en de (weinige) onkreukbare bestrijders van de georganiseerde criminaliteit in de jaren twintig. Het wordt allemaal fraai en nogal romantisch neergezet, zeker in vergelijking met het veel realistischere Road to Perdition (2002) van Sam Mendes. Nog een mooi vormgegeven gangster-epos: Public Enemies (2009) van Michael Mann, zelf afkomstig uit Chicago. Johnny Depp speelt hierin de beruchte gangster Dillinger met wie het in 1934 niet goed afliep; zijn vele bankroven waren zelfs aanleiding voor de oprichting van de FBI.

Genoeg geschoten. In de romantische komedie While You Were Sleeping (1995) verdient Sandra Bullock de kost als kaartjesverkoper bij de metro (the Loop); onnodig te zeggen dat het met haar wél goed afloopt. Regisseur John Hughes heeft naam gemaakt met films die doorgaans worden aangeduid met ‘tienerkomedies’. Een van zijn betere in dat genre is Ferris Bueller’s Day Off (1986); wat mis kan gaan, gaat ook mis – het is tenslotte een komedie – en dat dan allemaal in Chicago.

The Loop speelt trouwens een kleine maar cruciale rol in The Fugitive (1993), waarin Harrison Ford langdurig op de vlucht en op zoek naar gerechtigheid is – met een bijrol voor Jeroen Krabbé. Ook op de vlucht in Chicago is Cary Grant in de Hitchcock-klassieker North by Northwest (1959). Net als in The Untouchables speelt in deze film het LaSalle Street Station een rol. Het is jammer genoeg inmiddels vervangen door een sfeerloos modern gebouw. En in The Dark Knight (2008), een van de vele Batman-films, blijkt Gotham City ineens niet het schaduwbeeld van New York, maar van Chicago te zijn.

Een paar muziekfilms tot slot. Allereerst Chicago, de ook als toneelversie bekende musical uit 2002 over twee moordenaressen waarvan de naam voor zich spreekt. Dan The Blues Brothers (1980), met John Belushi en Dan Akroyd ‘on a mission from God’. Een gooi- en smijtklucht die niet ieders vorm van humor zal zijn, maar het werd een klassieker met veel muziek (vooral soul en eigenlijk opvallend weinig blues). En als persoonlijke favoriet High Fidelity (2000), over de weinig zakelijke uitbater van een tweedehandsplatenzaak die omringd wordt door muzieknerds; vooral Jack Black speelt die rol met zichtbaar plezier. Hoewel zowel de auteur van het boek (Nick Hornby) als de regisseur van de film (Stephen Frears) Brits zijn, heeft de verplaatsing naar Chicago het goed gedaan. Het resultaat is een van de leukste films die ooit over relatieproblemen is gemaakt.