De Amerikaanse verkiezingen: never a dull moment
wo 17 jul 2019 12:05
De verkiezingen zijn pas in november 2020, maar het is nu al never a dull moment; dat gaat nog wat worden, de komende anderhalf jaar.
Begin juli heeft de eerste Democratische kandidaat de handdoek in de ring gegooid: Eric Swalwell uit Californië. Nee, ik had ook nog nooit van ’m gehoord
en dat zal voor veel meer mensen gelden, ook in de Verenigde Staten. Een verstandige beslissing dus en bovendien misschien al vanaf het begin ingecalculeerd.
Een poosje meedoen levert immers een hoop publiciteit op en dat komt goed van pas bij een volgende carrièrestap. Als je niet al te lang aan het
verkiezingscircus meedoet zijn de kosten ook nog te overzien. Het speelveld bleef even dicht bezet, want een dag later trad een nieuwe deelnemer toe,
investeerder/filantroop Tom Steyer, ook uit Californië. De stand was medio juli dan ook nog steeds 24 Democraten versus 2 Republikeinen.
Onafhankelijke kandidaten
Wij focussen ons – terecht – op de Democratische en Republikeinse kandidaten, maar er zijn altijd veel meer deelnemers aan het verkiezingscircus. Een bekend voorbeeld is de onlangs overleden miljardair Ross Perot, die in 1992 en 1996 als onafhankelijk kandidaat een poging waagde. In 2016 leek het er even op dat de New Yorkse burgemeester Michael Bloomberg (ex-Democraat en vervolgens ex-Republikein) de stap zou wagen, maar nee. In 2018 sloot hij zich weer aan bij de Democraten. Als mogelijke onafhankelijke kandidaat wordt dit keer Howard Schultz genoemd, de vroegere CEO van Starbucks. In 2016 steunde hij Hillary Clinton, nu overweegt hij zelf de stap te wagen. De Democraten zijn daar niet blij mee, want dat zou ze stemmen kunnen kosten.
De huilende derde
Verder zijn er ‘third party’-kandidaten die namens andere politieke partijen meedoen. Anders dan wij vaak denken zijn er in de VS veel meer partijen dan de Democraten en de Republikeinen. Je hebt de Libertarian Party, de Green Party, de Constitution Party, de Party for Socialism and Liberation en tientallen andere. Ze zijn op federaal gebied allemaal kansloos (neem de American Solidarity Party, die bij de presidentsverkiezingen in 2016 het indrukwekkende aantal van 862 stemmen wist te krijgen) en hebben hoogstens op staatsniveau enig succes. Een tamelijk bekende presidentskandidaat voor uiteenlopende linkse partijen is advocaat Ralph Nader, die sinds 1972 vijf of zes keer heeft meegedaan. Alle overige deelnemers zijn volstrekt onbekend; alleen Roseanne Barr, in 2012 kandidaat namens Peace and Freedom, roept misschien herinneringen op vanwege haar verleden als de tv-comedienne met de snerpende stem.
Ondertussen bij Trump
Dan Trump, die begin juli veel kritiek oogstte met een tweet waarin hij vier Democratische leden van het Huis van Afgevaardigden – Ilhan Omar, Ayanna Pressley, Rashida Tlaib en Alexandria Ocasio-Cortez – aanspoorde om ‘naar hun eigen land’ te vertrekken. Een tweet met een racistische toonzetting, al ontkende de president dat ten stelligste. Het Huis van Afgevaardigden, d.w.z. de Democratische meerderheid en een paar Republikeinen, keurde de presidentiële uitspraken af. Consequenties heeft dat niet, het is een symbolische uitspraak.
De red scare
Zo’n tweet lijkt onverstandig, immers Trump plaatst zich ermee in de hoek van racistisch rechts en stoot potentiële kiezers uit het midden af. Die kiezers zal hij juist hard nodig hebben om voldoende stemmen binnen te halen. Toch is dat de vraag, zo dom is Trump niet; hij wordt nog steeds onderschat. De vier Democraten die hij op de korrel nam, staan alle vier aan de linkerzijde van hun partij en zijn met hun standpunten in veel opzichten geen mainstream Democraten. Door ze in verband te brengen met socialisme en communisme – letterlijke tekst van de presidentiële tweet: We will never be a Socialist or Communist Country. IF YOU ARE NOT HAPPY HERE, YOU CAN LEAVE! It is your choice, and your choice alone. – kunnen kiezers die daar beducht voor zijn heel best worden overgehaald om voor de zekerheid toch maar op de Republikeinen te stemmen. De red scare is al heel lang onderdeel van de Amerikaanse geschiedenis en Trump speelt daar handig op in.
